Jakże wielki obłok świadków

„Skoro mamy wokół siebie tak wielki obłok świadków, (...) biegnijmy wytrwale w wyznaczonych nam zawodach” (Hebr. 12:1).

 1, 2. (a) Jaką symboliczną scenerię mógł sobie wyobrazić Paweł, gdy pisał do chrześcijan pochodzenia hebrajskiego? (b) Dlaczego hebrajskim współwyznawcom potrzebna była silna wiara?

WYOBRAŹ sobie, czytelniku, że jesteś biegaczem, który uczestniczy w zawodach na stadionie. Pędzisz naprzód, wytężając siły wszystkich mięśni, i wpatrujesz się wyłącznie w metę. A co można powiedzieć o widzach? No cóż, wszystko to są zwycięscy zawodnicy! Nie bierni obserwatorzy, lecz czynni świadkowie: zarówno w słowie, jak i w czynie.

² Scenę taką wyraziście mógł sobie nakreślić w myślach apostoł Paweł, gdy około 61 roku n.e. pisał do chrześcijan pochodzenia hebrajskiego. Potrzebna im była silna wiara (Hebr. 10:32-39). Bez niej nie zastosowaliby się do nakazu Jezusa, żeby uciekać, gdy Jeruzalem zostanie otoczone przez obozujące wojska (co nastąpiło w roku 66 n.e.), zaledwie na kilka lat przed zburzeniem tego miasta przez Rzymian (w 70 roku n.e.). Wiara mogła im też dodać sił, gdy byli „prześladowani ze względu na sprawiedliwość” (Mat. 5:10; Łuk. 21:20-24).

 3. Czym jest „grzech, który nas łatwo omotuje”, wspomniany w Liście do Hebrajczyków 12:1? Do wytrwałego biegu w jakich zawodach zachęcono chrześcijan?

³ Omówiwszy w 11 rozdziale Listu do Hebrajczyków uczynki wynikające z wiary, a sięgające czasów przedchrześcijańskich, Paweł zachęcał: „Skoro mamy wokół siebie tak wielki obłok świadków, również złóżmy wszelki ciężar [mogący nam przeszkadzać w sensie duchowym] i grzech [brak wiary], który nas łatwo omotuje, i biegnijmy wytrwale w wyznaczonych nam zawodach [po życie wieczne]” (Hebr. 12:1). Dokonany przez Pawła przegląd wiary w działaniu uwypukla różne jej aspekty i może nam być pomocny bez względu na to, czy jako namaszczeni chrześcijanie biegniemy w zawodach po nieśmiertelność w niebie, czy też należymy do „wielkiej rzeszy” mających nadzieję wiecznotrwałego życia na rajskiej ziemi (Obj. 7:4-10; Łuk. 23:43; Rzym. 8:16, 17). Ale czym właściwie jest wiara? Jakie płaszczyzny szlifu dają się wyróżnić na tym duchowym klejnocie? I jaki wpływ może wywrzeć wiara na nasze postępowanie? Kogo interesują odpowiedzi na te pytania, ten niech w ramach studium osobistego, a także zborowego, przeczyta podane wersety z rozdziałów 11 i 12 Listu do Hebrajczyków.

CZYM JEST WIARA

 4. Co rozumiemy przez wiarę?

⁴ Paweł zaczął od podania definicji wiary. (Odczytaj Hebrajczyków 11:1-3, Biblia Tysiąclecia, wydanie II). Po pierwsze, wiara jest „poręką tych dóbr, których się spodziewamy”. Prawdziwa wiara wywołuje u człowieka przekonanie, że wszystko, co obiecał Bóg, jest tak pewne, jak gdyby już się spełniło. Wiara jest też „dowodem tych rzeczywistości, których nie widzimy”. Fakty przemawiające za istnieniem nieoglądanych rzeczywistości są tak przekonujące, że wiara została tu uznana za równoważną z tego rodzaju dowodami.

 5. Co uświadamiamy sobie dzięki wierze?

⁵ „Dzięki niej to przodkowie otrzymali świadectwo”, że zyskali upodobanie Boga. Podobnie „przez wiarę poznajemy, że słowem Boga światy” — ziemia, słońce, księżyc i gwiazdy — „zostały tak stworzone, iż to, co widzimy powstało nie z rzeczy widzialnych”. Jesteśmy przeświadczeni, że Stworzycielem tych rzeczy jest Jehowa, chociaż nie możemy Go zobaczyć, gdyż jest niewidzialnym Duchem (Rodz. 1:1; Jana 4:24; Rzym. 1:20).

WIARA A „DAWNY ŚWIAT”

 6. Co było dla Abla „poręką” tego, że sprawdzą się prorocze słowa Jehowy o ‛nasieniu niewiasty’?

⁶ Jedną z wielu płaszczyzn wiary stanowi zrozumienie potrzeby zadośćuczynienia za grzechy. (Odczytaj Hebrajczyków 11:4, BT). W „dawnym świecie” wiarę w wartość ofiary krwawej okazał Abel, drugi syn Adama i Ewy (2 Piotra 2:5). Niewątpliwie dostrzegł on u siebie zgubne, śmiercionośne skutki odziedziczonego grzechu (Rodz. 2:16, 17; 3:6, 7; Rzym. 5:12). Zapewne zauważył też konsekwencje wyroku Bożego w postaci znojnej pracy Adama oraz bólu przeszywającego Ewę przy porodach (Rodz. 3:16-19). Stanowiło to dla Abla „porękę”, że inne rzeczy, o których mówił Jehowa, także okażą się prawdziwe. Między innymi należały do nich prorocze słowa skierowane przez Boga do arcyzwodziciela Szatana, a wypowiedziane wobec węża: „Ustanowię też nieprzyjaźń między tobą a niewiastą i między nasieniem twoim a nasieniem jej. To rozgniecie tobie głowę, a ty mu rozgnieciesz piętę” (Rodz. 3:15).

 7. (a) Jak Abel dał poznać, że uznaje konieczność złożenia ofiary za grzechy? (b) W jaki sposób Bóg „zaświadczył o jego darach”?

⁷ Abel wykazał wiarę w obiecane Nasienie, gdy złożył Bogu ofiarę zwierzęcą, która symbolicznie mogła zastępować jego własne życie. Natomiast jego starszy brat Kain nie żywił takiej wiary; toteż ofiarował bezkrwawe jarzyny. Dopiero później przelał krew, już jako morderca swego brata (Rodz. 4:1-8). Abel zmarł jednak z przeświadczeniem, że Jehowa uznał go za sprawiedliwego, „Bóg bowiem zaświadczył o jego darach”. W jaki sposób? Przyjąwszy to, co Abel złożył, kierując się wiarą. Dzięki tej wierze oraz dowodom uznania Bożego, o których natchnione Pisma w dalszym ciągu składają świadectwo, Abel, „choć umarł, (...) jeszcze mówi”. Dostrzegł on potrzebę ofiary za grzechy. A czy ty, czytelniku, wierzysz w mającą o wiele większe znaczenie ofiarę okupu złożoną przez Jezusa Chrystusa? (1 Jana 2:1, 2; 3:23).

 8. (a) Czego się dowiadujemy na temat wiary z odważnego świadczenia Henocha? (b) W jaki sposób został on „przeniesiony, aby nie oglądał śmierci”?

⁸ Wiara pobudzi nas do śmiałego obwieszczania orędzia Bożego. (Odczytaj Hebrajczyków 11:5, 6, BT). Jeden z pierwszych świadków na rzecz Jehowy, Henoch, odważnie zapowiadał, że Najwyższy wykona wyrok na bezbożnych (Judy 14, 15). Niewątpliwie wrogowie Henocha usiłowali go zabić, ale Bóg go „zabrał”, by nie musiał przechodzić cierpień umierania (Rodz. 5:24). Przedtem jednak „otrzymał świadectwo, iż podobał się Bogu”. Jak to rozumieć? „Przez wiarę Henoch został przeniesiony, aby nie oglądał śmierci”. Podobnie przeniesiony został Paweł; był niejako „porwany do raju”, przy czym w widzeniu zapewne oglądał przyszły raj duchowy w zborze chrześcijańskim (2 Kor. 12:1-4, BT). Najprawdopodobniej więc Henoch, gdy Jehowa sprowadzał na niego sen śmierci z dala od rąk przeciwników, jeszcze zdążył uradować się wizją przyszłego raju na ziemi. Jeżeli pragniemy podobać się Bogu, musimy jak Henoch bez bojaźni ogłaszać orędzie Boże (Dzieje 4:29-31). Musimy też wierzyć, że Bóg istnieje i „że wynagradza tych, którzy Go szukają”.

 9. W jaki sposób postępowanie Noego potwierdziło, że jednym z przejawów wiary jest również ścisłe stosowanie się do wskazówek Bożych?

⁹ Kolejnym przejawem wiary jest ścisłe przestrzeganie pouczeń otrzymanych od Boga. (Odczytaj Hebrajczyków 11:7, BT). Pobudzany wiarą, „Noe wykonał wszystko tak, jak Bóg polecił mu uczynić” (Rodz. 6:22; 7:16, BT). Został „pouczony cudownie o tym, czego jeszcze nie można było ujrzeć”, i nie zwątpił w prawdziwość obwieszczenia Jehowy, zapowiadającego nadejście ogólnoświatowego potopu. Pełen wiary i nacechowanej szacunkiem bojaźni przed Bogiem, Noe „zbudował arkę, aby zbawić [ocalić] swą rodzinę”. Okazanym posłuszeństwem oraz sprawiedliwymi uczynkami potępił bezbożny świat i jego niegodziwe postępowanie; wykazał, że ówczesny system rzeczy zasługiwał na zagładę (Rodz. 7:13-22).

10. Na jaką jeszcze działalność znajdował czas Noe, chociaż był zajęty budowaniem arki?

¹⁰ Będąc „kaznodzieją sprawiedliwości”, Noe był zarazem świadkiem na rzecz Jehowy (2 Piotra 2:5). Chociaż miał wiele pracy przy budowie arki, znajdował czas na głoszenie, podobnie jak dzisiejsi Świadkowie Jehowy. Noe zatem śmiało i otwarcie obwieszczał Boskie ostrzeżenie swoim współczesnym, oni jednak „nie zwracali na nic uwagi, aż nadszedł potop i zmiótł ich wszystkich” (Mat. 24:36-39).

WIARA PATRIARCHÓW ŻYJĄCYCH PO POTOPIE

11. (a) Jak Abraham pokazał, że wiara obejmuje całkowitą ufność w obietnice Jehowy? (b) Jakiego „miasta” z wiarą oczekiwał Abraham?

¹¹ Wiara to także pełne zaufanie do obietnic Jehowy. (Odczytaj Hebrajczyków 11:8-12, BT). Dzięki wierze Abraham (Abram) usłuchał Boskiego polecenia i opuścił Ur Chaldejskie — miasto, które miało wiele do zaofiarowania pod względem bytu materialnego. Wierzył w obietnicę Jehowy, że za jego pośrednictwem zjednają sobie błogosławieństwo „wszystkie rodziny gruntu ziemskiego” i że jego nasienie obejmie w posiadanie określony kraj (Rodz. 12:1-9; 15:18-21). Syn Abrahama, Izaak, oraz jego wnuk, Jakub, byli „współdziedzicami tej samej obietnicy”. Wiara skłoniła Abrahama do tego, by „przywędrował do Ziemi Obiecanej, jako ziemi obcej”. Wpatrzony w przyszłość „oczekiwał (...) miasta zbudowanego na silnych fundamentach, którego architektem i budowniczym jest sam Bóg”. Tak, Abraham oczekiwał niebiańskiego Królestwa Bożego, pod którego panowaniem zostanie zbudzony z martwych do życia na ziemi. Czy to Królestwo zajmuje ważne miejsce również w twoim życiu? (Mat. 6:33).

12. Co spotkało Sarę dzięki temu, że uwierzyła w obietnice Jehowy?

¹² Żony bogobojnych patriarchów także wierzyły w to, co zapowiedział Jehowa. Dzięki temu na przykład żona Abrahama, Sara, która do 90 roku życia nie mogła mieć dzieci, „mimo podeszłego wieku otrzymała moc poczęcia”. „Uznała bowiem za godnego wiary Tego, który udzielił obietnicy”. W odpowiednim czasie urodziła Izaaka. W ten sposób ze 100-letniego Abrahama, „już niemal obumarłego”, jeśli chodzi o rozrodczość, w końcu „powstało potomstwo tak liczne, jak gwiazdy niebieskie” (Rodz. 17:15-17; 18:11; 21:1-7).

13, 14. (a) Jak postąpili Abraham, Izaak i Jakub, chociaż ‛nie osiągnęli tego, co im przyrzeczono’? (b) Jaki pożytek odnosimy z rozpatrywania przykładów lojalności patriarchów wobec Jehowy, nawet gdy nie oglądamy natychmiastowego spełnienia się Jego obietnic?

¹³ Wiara sprawi, że pozostaniemy lojalni wobec Jehowy nawet wtedy, gdy nie ujrzymy natychmiastowego spełnienia Jego obietnic. (Odczytaj Hebrajczyków 11:13-16, BT). Wszyscy wierni patriarchowie zmarli, nie oglądając całkowitego urzeczywistnienia tego, co im przyrzekł Bóg. Niemniej „patrzyli na to [co obiecano] z daleka i pozdrawiali, uznawszy siebie za gości i pielgrzymów na tej ziemi”. Istotnie zachowywali swoją wiarę aż do końca życia, mimo iż wiele pokoleń miało przeminąć, zanim potomstwo Abrahama objęło w posiadanie Ziemię Obiecaną.

¹⁴ Ale chociaż Abraham, Izaak i Jakub nie doczekali się w swoim czasie spełnienia Boskich obietnic, nie ogarnęło ich z tego powodu rozgoryczenie, nie popadli też w odstępstwo. Nie porzucili Jehowy i nie wrócili do Ur, by wypełnić swe życie świeckimi dążeniami (por. Jana 17:16; 2 Tym. 4:10; Jak. 1:27; 1 Jana 2:15-17). Patriarchowie ci nie zrobili tego, gdyż zdążali do celu lepszego niż Ur, ‛do ojczyzny niebiańskiej’ (‛miejsca przynależnego do nieba’, New World Translation). Dlatego Jehowa „nie wstydzi się nosić imienia ich Boga”. Do śmierci zachowali wiarę w Najwyższego i wkrótce doczekają się zmartwychwstania do życia na ziemi podlegającej władzy „miasta”, mesjańskiego Królestwa, jakie dla nich przygotował Bóg. A co można powiedzieć o tobie? Nawet jeśli się zaliczasz do tych, którzy od lat „żyją w prawdzie”, trwając w służbie dla Jehowy aż do sędziwego wieku, musisz dalej pokładać ufność w obiecanym przez Niego nowym systemie rzeczy (3 Jana 4, Biblia warszawska; 2 Piotra 3:11-13). Jakąż wspaniałą nagrodę otrzymasz razem z dawnymi patriarchami za taką wiarę!

15. (a) Co skłoniło Abrahama do ofiarowania Izaaka? (b) Jak na naszą wiarę powinno wpłynąć wspomniane zdarzenie z życia Abrahama i Izaaka? (c) Na co proroczo wskazywało to wydarzenie?

¹⁵ Ważną płaszczyzną klejnotu wiary jest bezwzględne posłuszeństwo wobec Boga. (Odczytaj Hebrajczyków 11:17-19, Bw). Abraham bez zastrzeżeń słuchał Jehowy, toteż przyprowadził „na ofiarę Izaaka, gdy był wystawiony na próbę, i ofiarował jednorodzonego” syna — jedynego, jakiego mu urodziła Sara. Dlaczego tak postąpił? Liczył na to, „że Bóg ma moc wskrzeszać nawet umarłych”, w tym także Izaaka, gdyby to się okazało potrzebne do spełnienia obietnicy dotyczącej wydania potomstwa za jego pośrednictwem. Za chwilę nóż w ręce Abrahama byłby przeciął pasmo życia Izaaka, ale głos anioła zapobiegł temu. Tym sposobem Abraham „jakby z umarłych, mówiąc obrazowo, otrzymał go z powrotem”. Nas również wiara powinna skłaniać do chętnego podporządkowywania się Bogu, nawet gdyby zagrożone było życie nasze lub naszych dzieci (1 Jana 5:3). Należy też podkreślić, że Abraham i Izaak przedstawili proroczą zapowiedź ofiarowania przez Jehowę Boga jednorodzonego Syna, Jezusa Chrystusa, aby złożył okup za tych, którzy dzięki wierze w niego będą mogli osiągnąć życie wieczne (Rodz. 22:1-19; Jana 3:16).

16. Jaki przykład dali nam patriarchowie, jeśli chodzi o wychowanie dzieci oraz wiarę w obietnice Boże?

¹⁶ Jeżeli ożywia nas wiara, pomożemy naszym dzieciom związać ich nadzieje z zamierzeniem Boga co do przyszłości. (Odczytaj Hebrajczyków 11:20-22, Bw). Patriarchowie mieli tak silną wiarę, że chociaż nie oglądali za swego życia całkowitego spełnienia obietnic Jehowy, przekazali je swemu potomstwu jako najcenniejsze dziedzictwo. Dlatego „Izaak udzielił Jakubowi i Ezawowi błogosławieństwa, zapewniającego przyszłość”, a Jakub na łożu śmierci wypowiedział błogosławieństwa nad synami Józefa, Efraimem i Manassesem. Sam Józef głęboko wierzył, że Izraelici wyjdą z Egiptu do kraju obietnicy, toteż związał swych pobratymców przysięgą, iż przy wychodzeniu zabiorą ze sobą jego kości (Rodz. 27:27-29, 38-40; 48:8-22; 50:24-26). Czy pomagasz swojej rodzinie w ugruntowywaniu podobnej wiary we wszystko, co przyrzekł Jehowa?

WIARA POBUDZA DO STAWIANIA BOGA NA PIERWSZYM MIEJSCU

17. Jak działali pobudzani wiarą rodzice Mojżesza?

¹⁷ Wiara skłania nas do tego, żeby cenić Jehowę i Jego lud wyżej niż wszystko, co może zaproponować ten świat. (Odczytaj Hebrajczyków 11:23-26, Bw). W czasach, gdy Izraelici jako niewolnicy Egipcjan czekali na wyzwolenie, rodzice Mojżesza działali z wiarą. „Nie ulękli się rozkazu królewskiego”, żądającego, aby zaraz po urodzeniu zabijać hebrajskie niemowlęta płci męskiej. Przez trzy miesiące ukrywali Mojżesza, a w końcu włożyli go do koszyka z papirusu i schowali w trzcinach przy brzegu Nilu. Tam znalazła go córka faraona, która go „wychowała jak własnego syna”. Wpierw jednak Mojżesz był jeszcze karmiony i szkolony pod względem duchowym w domu swych rodziców, Amrama i Jochebed. Następnie przyjęty na członka rodziny faraona, „zdobył w Egipcie wszechstronne wykształcenie, odznaczając się siłą słowa i czynu” jako człowiek wybitnie rozwinięty pod względem umysłowym i fizycznym (Dzieje 7:20-22, Biblia poznańska; Wyjścia 2:1-10; 6:20).

18. Jakie stanowisko w sprawie wielbienia Jehowy zajął Mojżesz dzięki swej wierze?

¹⁸ A jednak ani wykształcenie, jakie Mojżesz uzyskał w Egipcie, ani przepych królewskiego pałacu nie doprowadziły go do tego, by zaniechał wielbienia Jehowy i stał się odstępcą. Wprost przeciwnie, dzięki wierze „Mojżesz, kiedy dorósł, nie zgodził się, by go zwano synem córki faraona”, o czym świadczy fakt, iż stanął w obronie swego rodaka, Hebrajczyka (Wyjścia 2:11, 12). Mojżesz „wolał raczej znosić uciski wespół z ludem Bożym [Izraelitami tak jak on oddającymi cześć Jehowie], aniżeli zażywać przemijającej rozkoszy grzechu”. Jeżeli jesteś ochrzczonym sługą Jehowy, odpowiednio wyszkolonym pod względem duchowym, to czy naśladujesz przykład Mojżesza i niezachwianie stoisz po stronie prawdziwego wielbienia?

19. (a) Co dowodzi, że Mojżesz na pierwszym miejscu w życiu stawiał Jehowę i Jego lud? (b) Jakiej oczekiwał nagrody?

¹⁹ Mojżesz chciał dzielić los z ludem Jehowy, „uznawszy hańbę Chrystusową za większe bogactwo niż skarby Egiptu”. Najprawdopodobniej „za większe bogactwo niż skarby Egiptu” uznał znoszenie zniewag w roli starożytnego pierwowzoru Chrystusa, czyli Pomazańca Bożego. Zaliczony będąc do rodziny królewskiej, mógł żyć w dostatku i sławie, przejawiał jednak wiarę i „skierował (...) oczy na zapłatę” — na życie wieczne po zmartwychwstaniu na ziemi w obiecanym przez Boga nowym systemie.

20. Które przeżycia Mojżesza potwierdzają, że dzięki wierze można bez lęku służyć Jehowie?

²⁰ Wiara umożliwia nam wyzbycie się bojaźni, gdyż dzięki niej polegamy na Jehowie jako Wybawcy. (Odczytaj Hebrajczyków 11:27-29, Bw). Kiedy faraon się dowiedział, że Mojżesz zabił pewnego Egipcjanina, postanowił ukarać go śmiercią. „Uciekł więc Mojżesz przed faraonem i udał się do kraju Madian” (Wyjścia 2:11-15, BT). Dlatego Paweł zdaje się nawiązywać do późniejszego wyjścia Izraelitów z Egiptu, gdy zaznacza: „Przez wiarę [Mojżesz] opuścił Egipt, nie uląkłszy się gniewu królewskiego [choć grożono mu śmiercią za występowanie w imieniu Boga na rzecz Izraelitów]; trzymał się bowiem tego, który jest niewidzialny, jak gdyby go widział [„pozostał nieugięty, jak gdyby widział Niewidzialnego”, New World Translation]” (zob. też Wyjścia 10:28, 29). W rzeczywistości Mojżesz nigdy nie widział Boga, niemniej jednak Jehowa postępował z nim w sposób tak realny, iż Mojżesz działał, jak gdyby widział Niewidzialnego (Wyjścia 33:20). Czy twoja więź z Jehową jest równie silna? (Ps. 37:5; Prz. 16:3).

21. Co się wydarzyło „przez wiarę” w okresie wyjścia Izraelitów z Egiptu?

²¹ Przed samym wyjściem Izraelitów z Egiptu Mojżesz „przez wiarę obchodził Paschę i dokonał pokropienia krwią, aby ten, który zabijał pierworodne, nie dotknął się ich”. Istotnie trzeba było mieć nie lada wiarę, żeby obchodzić Paschę z pełnym przeświadczeniem, iż pierworodni izraelscy zostaną oszczędzeni, podczas gdy egipscy zginą. I rzeczywiście, wiara ta została nagrodzona (Wyjścia 12:1-39). Ponadto „przez wiarę [Izraelici] przeszli przez Morze Czerwone jak po suchej ziemi, gdy zaś Egipcjanie podjęli tę próbę, potonęli”. Jakim wspaniałym Wybawcą okazał się Bóg! W wyniku tego ocalenia lud izraelski „począł się bać Jehowy i pokładać wiarę w Jehowie oraz w Jego słudze Mojżeszu” (Wyjścia 14:21-31).

22. Jakie pytania związane z wiarą pozostają do rozważenia?

²² Wiara Mojżesza i patriarchów jest pięknym wzorem dla dzisiejszych Świadków Jehowy. Co się jednak działo, gdy potem Bóg zajmował się potomkami Abrahama jako narodem zorganizowanym w sposób teokratyczny? Czego możemy się nauczyć, rozpatrując kolejne uczynki wiary z tamtych starodawnych czasów?

Jak byś odpowiedział na takie pytania:

◼ Co to jest wiara?

◼ Czego możemy się nauczyć o wierze z przykładu Henocha?

◼ Jak bogobojni patriarchowie wykazali, że wiara obejmuje całkowite poleganie na obietnicach Jehowy?

◼ Który postępek Abrahama ukazuje, że ważnym elementem wiary jest bezwzględne posłuszeństwo wobec Boga?

◼ Jakie czyny Mojżesza wskazują na to, że wiara oznacza postawienie Jehowy i Jego ludu ponad wszystkim co ma do zaoferowania świat?

Świat nie był ich godzien

„Innych kamienowano, (...) poddawano różnym próbom, (...). Świat nie był ich godzien” (Hebr. 11:37, 38, Romaniuk).

 1, 2. W jakich okolicznościach zachowywali prawość świadkowie Boży z czasów starożytnych? Jak ich uczynki oddziałują dzisiaj na sług Jehowy?

ŚWIADKOWIE JEHOWY z dawnych czasów zachowywali prawość wobec Boga pomimo wielu prób, jakie przechodzili z winy ówczesnego niesprawiedliwego społeczeństwa ludzkiego. Słudzy Boży byli na przykład kamienowani lub zabijani mieczem. Cierpieli z powodu zniewag i prześladowań. Ale nie zachwiali się w wierze. Słusznie więc apostoł Paweł mógł później napisać: „Świat nie był ich wart” (Hebr. 11:37, 38, Biblia Tysiąclecia, wydanie II).

² Tchnące wiarą uczynki bogobojnych ludzi sprzed potopu, a także czyny patriarchów oraz Mojżesza pobudzają dzisiejszych świadków na rzecz Jehowy do lojalnego służenia swemu Bogu. A co można powiedzieć o innych postaciach wymienionych w rozdziałach 11 i 12 Listu do Hebrajczyków? Jaki pożytek możemy odnieść z zastanawiania się nad poszczególnymi płaszczyznami szlifu ich wiary?

WIARA SĘDZIÓW, KRÓLÓW I PROROKÓW

 3. Jak wydarzenia związane z Jerychem i Rachab ukazują, że wiara musi być poparta uczynkami?

³ Wiarą nie jest zwykłe, osobiste przeświadczenie; musi ona być poparta uczynkami, czyli postępowaniem. (Odczytaj Hebrajczyków 11:30, 31, BT). Po śmierci Mojżesza wiara pomogła Izraelitom odnosić w Kanaanie jedno zwycięstwo po drugim, chociaż wymagało to od nich wysiłków. Na przykład dzięki wierze Jozuego i jego rodaków „upadły mury Jerycha, gdy je obchodzili dokoła w ciągu siedmiu dni”. Podobnie „przez wiarę nierządnica Rachab nie zginęła razem z niewierzącymi” mieszkańcami Jerycha. Dlaczego? „Bo przyjęła gościnnie wysłanych na zwiady” Izraelitów i udowodniła swą wiarę, ukrywszy ich przed Kananejczykami. Rachab miała solidne podstawy wiary, wiedziała bowiem, że „Jahwe wysuszył wody Morza Czerwonego” przed Izraelitami i dał im zwycięstwo nad amoryckimi królami, Sichonem i Ogiem. Dokonała u siebie odpowiednich zmian pod względem moralnym i została pobłogosławiona za swą żywą wiarę: ocalała wraz z domownikami podczas upadku Jerycha, a później weszła w skład linii rodowej prowadzącej do Jezusa Chrystusa (Joz. 2:1-11; 6:20-23, BT; Mat. 1:1, 5; Jak. 2:24-26).

 4. Jakie przeżycia Gedeona i Baraka pobudzają nas do okazywania wiary w obliczu niebezpieczeństwa?

⁴ Wiara widoczna jest w całkowitym poleganiu na Jehowie w obliczu niebezpieczeństw. (Odczytaj Hebrajczyków 11:32, BT). Paweł przyznał, że zabrakłoby mu czasu, gdyby zaczął opowiadać obszerniej „o Gedeonie, Baraku, Samsonie, Jeftem, Dawidzie, Samuelu i o prorokach”, których bohaterskie czyny stały się ogromnym świadectwem wiary i polegania na Bogu w groźnych sytuacjach. Między innymi pełen wiary sędzia Gedeon z oddziałem liczącym zaledwie 300 ludzi rozbił dzięki pomocy Jehowy potęgę militarną midianickich ciemiężycieli (Sędz. 7:1-25). Sędzia Barak, zachęcony przez prorokinię Deborę, lecz dysponujący tylko 10 000 nie najlepiej uzbrojonych piechurów, odniósł świetne zwycięstwo nad dowodzoną przez Siserę znacznie większą armią króla Jabina, wyposażoną w 900 rydwanów wojennych (Sędz. 4:1 do 5:31).

 5. W jaki sposób Samson i Jefte okazali wiarę stanowiącą dowód całkowitego polegania na Jehowie?

⁵ Kolejnym przykładem wiary z okresu sędziów izraelskich jest Samson, zawzięty wróg Filistynów. Owszem, został w końcu przez nich pojmany i oślepiony; nawet wtedy jednak spowodował śmierć wielu z nich, gdy obalił kolumny podtrzymujące budynek, w którym składali wielką ofiarę swemu fałszywemu bogu, Dagonowi. Sam co prawda zginął razem z tamtymi Filistynami, ale nie był to desperacki akt samobójstwa. Samson z wiarą zdał się na Jehowę i modlił się do Niego o siłę niezbędną do wywarcia pomsty na tych nieprzyjaciołach Boga i Jego ludu (Sędz. 16:18-30). Jefte, któremu Jehowa pozwolił odnieść zwycięstwo nad Ammonitami, również wykazał wiarę świadczącą o całkowitym poleganiu na Stwórcy. Tylko dzięki niej potrafił spełnić to, co ślubował Bogu, to znaczy oddać Mu swoją dziewiczą córkę, która już do końca życia została w tej służbie (Sędz. 11:29-40).

 6. Jak Dawid potwierdzał swą wiarę?

⁶ Niezwykłą wiarą wyróżniał się także Dawid. Był dopiero młodzieńcem, gdy pokonał filistyńskiego olbrzyma Goliata. „Ty idziesz na mnie z mieczem, dzidą i oszczepem”, powiedział, „ja zaś idę na ciebie w imię Jahwe Zastępów”. Tak, Dawid zdał się na Jehowę, toteż zabił owego filistyńskiego siłacza i z czasem stał się walecznym królem mężnie występującym w interesie ludu Bożego. Dzięki swojej wierze przypadł do serca Jehowie (1 Sam. 17:45-51, BT; Dzieje 13:22). Podobnie życie Samuela i pozostałych proroków świadczyło o ich wielkiej wierze i całkowitym poleganiu na Bogu (1 Sam. 1:19-28; 7:15-17). Cóż za wspaniałe przykłady dla nowożytnych sług Jehowy, młodych i starszych!

 7. (a) Kto dzięki wierze ‛podbił królestwa’? (b) Kto kierując się wiarą ‛zaprowadził sprawiedliwość’?

⁷ Dzięki wierze zdołamy sprostać każdej próbie prawości oraz wykonać wszystko, co jest zgodne z wolą Bożą. (Odczytaj Hebrajczyków 11:33, 34, Biblia warszawska). Wymieniając te uczynki dopełnione na podstawie wiary, Paweł niewątpliwie miał na uwadze hebrajskich sędziów, królów i proroków, których po części wyliczył imiennie. „Przez wiarę” tacy sędziowie, jak Gedeon i Jefte, „podbili królestwa”. To samo można powiedzieć o królu Dawidzie, który pokonał Filistynów, Moabitów, Syryjczyków, Edomitów i innych (2 Sam. 8:1-14). Przez wiarę też prostolinijni sędziowie „zaprowadzili sprawiedliwość”, a słuszne rady Samuela i innych proroków pobudziły przynajmniej niektórych ludzi do unikania lub zaniechania zła (1 Sam. 12:20-25; Izaj. 1:10-20).

 8. Jaką obietnicę dano Dawidowi i jak się ona spełniła?

⁸ Jednym z tych, którzy dzięki wierze „otrzymali obietnice”, był Dawid. Jehowa przyrzekł mu: „Twój tron będzie utwierdzony na zawsze” (2 Sam. 7:11-16, Biblia poznańska). Bóg dotrzymał tej obietnicy przez ustanowienie mesjańskiego Królestwa w roku 1914 n.e. (Izaj. 9:5, 6, Bw; Dan. 7:13, 14).

 9. W jakich okolicznościach ‛przez wiarę zamknięto paszcze lwom’?

⁹ Prorok Daniel wyszedł zwycięsko z próby prawości, gdyż pomimo królewskiego zakazu nie przestał modlić się do Boga, lecz pozostał wierny swemu codziennemu zwyczajowi. Napełniony wiarą człowieka zachowującego prawość, Daniel jak gdyby ‛zamknął paszcze lwom’, kiedy Jehowa ocalił mu życie w lwiej jamie, do której został wrzucony (Dan. 6:4-23).

10. Kto przez wiarę ‛zgasił moc ognia’? W czym nam pomoże taka wiara?

¹⁰ Zachowujący prawość hebrajscy współtowarzysze Daniela: Szadrach, Meszach i Abednego, w pewnym sensie „zgasili moc ognia”. Chociaż groziła im śmierć w rozpalonym piecu, oświadczyli królowi Nabuchodonozorowi, że bez względu na to, czy prawdziwy Bóg ich w tym wypadku ocali, nie będą czcić bogów babilońskiego monarchy ani oddawać pokłonu posągowi, który on wystawił. Jehowa nie zgasił ognia w tym piecu, zadbał jednak o to, aby ci trzej Hebrajczycy nie ponieśli szkody (Dan. 3:1-30). Jeżeli będziemy mieć podobną wiarę, to zachowamy prawość wobec Boga nawet w niebezpieczeństwie śmierci z rąk wrogów (Obj. 2:10).

11. (a) Komu wiara pomogła ‛uniknąć ostrza miecza’? (b) Kto został dzięki wierze ‛podźwignięty z niemocy’? (c) Kto ‛stał się mężnym na wojnie’ i ‛zmusił do ucieczki obce wojska’?

¹¹ Dawid ‛uniknął ostrza miecza’ wysłanników króla Saula (1 Sam. 19:9-17). Tak samo uniknęli śmierci od miecza prorocy Eliasz i Elizeusz (1 Król. 19:1-3; 2 Król. 6:11-23). A kto dzięki wierze ‛podźwignął się z niemocy’? Na przykład Gedeon, który uważał, iż wraz ze swymi ludźmi jest zbyt słaby, żeby wybawić Izraela od Midianitów. Bóg jednak ‛podźwignął’ go i dał mu zwycięstwo, chociaż było z nim zaledwie 300 mężczyzn! (Sędz. 6:14-16; 7:2-7, 22). Jehowa ‛podźwignął’ też Samsona „z niemocy” spowodowanej ścięciem włosów i pomógł mu uśmiercić licznych Filistynów (Sędz. 16:19-21, 28-30; por. Sędz. 16:13-19). Paweł mógł mieć na myśli także króla Ezechiasza, który został ‛podźwignięty’ z niemocy pod względem militarnym, a nawet fizycznym (Izaj. 37:1 do 38:22, Bw). Do sług Bożych, którzy „stali się mężni na wojnie”, należeli sędzia Jefte i król Dawid (Sędz. 11:32, 33; 2 Sam. 22:1, 2, 30-38). A wśród tych, którzy „zmusili do ucieczki obce wojska”, był sędzia Barak (Sędz. 4:14-16). Wszystkie te bohaterskie czyny powinny nas przekonać, że mocą wiary zdołamy wyjść zwycięsko z każdej próby prawości i wykonać wszystko, co jest zgodne z wolą Jehowy.

KOLEJNE PRZYKŁADY WIARY

12. (a) Które „kobiety otrzymały z powrotem swoich zmarłych przez wskrzeszenie”? (b) Z jakiego względu zmartwychwstanie pewnych mężów wiary będzie „lepsze”?

¹² Prawdziwa wiara łączy się z przyjęciem nauki o zmartwychwstaniu — tej nadziei, która pomaga nam zachować prawość wobec Boga. (Odczytaj Hebrajczyków 11:35, Bw). Ze względu na swoją wiarę pewne „kobiety otrzymały z powrotem swoich zmarłych przez wskrzeszenie”. Dzięki wierze oraz Bożej mocy Eliasz zbudził z martwych syna wdowy z Sarepty, a Elizeusz przywrócił życie chłopcu Szunamitki (1 Król. 17:17-24; 2 Król. 4:17-37). „Inni zaś zostali zamęczeni na śmierć [dosłownie: „zatłuczeni kijami”], nie przyjąwszy uwolnienia, aby dostąpić lepszego zmartwychwstania”. Najwidoczniej ci nie wymienieni tutaj świadkowie na rzecz Jehowy ponieśli śmierć, gdyż odrzucili możliwość uwolnienia się kosztem pójścia na kompromis w kwestii wiary. Doczekają się „lepszego zmartwychwstania”, nie będą bowiem musieli ponownie umrzeć (jak ci, których wskrzesili Eliasz i Elizeusz); nastąpi ono w Królestwie pod panowaniem Jezusa Chrystusa, „Wieczystego Ojca”, którego ofiara okupu otwiera drogę do nie kończącego się życia na ziemi (Izaj. 9:5, Bw; Jana 5:28, 29).

13. (a) Czyim udziałem stały się „szyderstwa i biczowanie”? (b) Kto doznał „więzów i więzienia”?

¹³ Mając silną wiarę, będziemy w stanie przetrwać prześladowania. (Odczytaj Hebrajczyków 11:36-38, Bw). W czasie prześladowań dobrze jest pamiętać o nadziei zmartwychwstania i uświadomić sobie, że Bóg potrafi nas wesprzeć, jak to zrobił u tylu innych, którzy „doznali szyderstw i biczowania, a nadto więzów i więzienia”. Izraelici częstokroć „wyśmiewali się z Jego proroków, aż spadł nareszcie gniew Jahwe na Jego lud” (2 Kron. 36:15, 16, Bp). Micheasz, Elizeusz i inni słudzy Boży dzięki wierze wytrwali pomimo znieważania (1 Król. 22:24; 2 Król. 2:23, 24; Ps. 42:4, Bw). „Biczowanie” stosowano już w czasach królów i proroków izraelskich, a o Jeremiaszu czytamy bezpośrednio, że nieprzyjaciele kazali go „wychłostać”, co było oczywiście znacznie dotkliwsze niż zwykłe spoliczkowanie na znak zniewagi. Wzmianka o „więzach i więzieniu”, może nam przywodzić na myśl doświadczenia Jeremiasza, jak również przeżycia proroków Micheasza i Chananiego (Jer. 20:1, 2; 37:15, BT; 1 Król. 12:11; 22:26, 27; 2 Kron. 16:7, 10). Świadków Jehowy w dobie dzisiejszej tak samo ożywia wiara, która pomaga im przetrwać podobne udręki „za sprawiedliwość” (1 Piotra 3:14).

14. (a) Kto znalazł się wśród ‛kamienowanych’? (b) Kogo być może ‛przerznięto piłą’?

¹⁴ Apostoł Paweł napisał, że drudzy „byli kamienowani”. Jednym z takich mężów wiary był Zachariasz, syn kapłana Jehojady. Pobudzony duchem Bożym, otwarcie wypowiedział się przeciw odstępcom w Judzie. Z jakim skutkiem? Z rozkazu króla Joasza spiskowcy zabili go, obrzuciwszy kamieniami na dziedzińcu domu Jehowy (2 Kron. 24:20-24; Mat. 23:33-35). Następnie Paweł dodał, że tych mężów także poddawano różnym innym próbom, a nawet bywali „przerzynani piłą”. Mógł mieć na myśli proroka Micheasza, którego właśnie poddano różnym ciężkim próbom, natomiast niesprawdzona tradycja żydowska głosi, że za panowania króla Manassesa przepiłowano proroka Izajasza (1 Król. 22:24-28).

15. Kto cierpiał ‛poniewierany’ i ‛tułał się po pustyniach’?

¹⁵ Innych ‛zabijano mieczem’; spotkało to na przykład proroków Bożych współczesnych Eliaszowi, których ‛wybito mieczem’ za panowania niegodziwego króla Achaba (1 Król. 19:9, 10, Bw). Do wiernych ludzi, którzy „błąkali się w owczych i kozich skórach, wyzuci ze wszystkiego, uciskani, poniewierani”, należeli Eliasz i Elizeusz (1 Król. 19:5-8, 19; 2 Król. 1:8; 2:13; por. Jer. 38:6). A wśród tych, którzy wskutek prześladowań „tułali się po pustyniach i górach, po jaskiniach i rozpadlinach ziemi”, wymienić można nie tylko Eliasza i Elizeusza, lecz także stu proroków, których Obadiasz ukrył po pięćdziesięciu w jaskini, gdzie dostarczał im chleb i wodę, gdy bałwochwalcza królowa Izebel „tępiła proroków Jahwe” (1 Król. 18:4, 13, BT; 2 Król. 2:13; 6:13, 30, 31). Jakże niezłomnie ci ludzie trzymali się prawości! Nic dziwnego, że Paweł napisał: „Świat [niesprawiedliwe społeczeństwo] nie był [ich] godny”!

16. (a) Dlaczego przedchrześcijańscy świadkowie na rzecz Jehowy „nie otrzymali tego, co głosiła obietnica”? (b) Do czego musi się odnosić ich ‛osiągnięcie celu’?

¹⁶ Wiara wzbudza w nas przekonanie, że w ustalonym przez Boga czasie wszyscy, którzy Go miłują, ‛otrzymają to, co głosiła obietnica’. (Odczytaj Hebrajczyków 11:39, 40, Bw). Żyjący przed Chrystusem ludzie o niewzruszonej prawości „dla swej wiary zdobyli chlubne świadectwo”, do dziś zachowane w Piśmie Świętym. Jednakże nie dostąpili jeszcze „tego, co głosiła obietnica” Boża, czyli zbudzenia z martwych do życia wiecznego na ziemi pod panowaniem Królestwa. Dlaczego? „Aby (...) nie osiągnęli celu bez nas”, bez naśladowców Jezusa namaszczonych duchem, dla których Bóg „przewidział (...) coś lepszego” — nieśmiertelne życie w niebie i przywilej królowania u boku Jezusa Chrystusa. Dzięki zmartwychwstaniu, które rozpoczęło się po ustanowieniu Królestwa w roku 1914, namaszczeni chrześcijanie ‛osiągają cel’ (‛dochodzą do doskonałości’, BT) w niebiosach wcześniej niż świadkowie Boży z czasów przedchrześcijańskich, którzy będą zmartwychwzbudzeni do życia na ziemi (1 Kor. 15:50-57; Obj. 12:1-5). W wypadku tamtych dawnych świadków ‛osiągnięcie celu’ musi oznaczać ich ziemskie zmartwychwstanie, długo oczekiwane ‛wyswobodzenie z niewoli zepsucia’ i dojście do ludzkiej doskonałości na skutek usług świadczonych w okresie tysiącletniego panowania przez Arcykapłana, Jezusa Chrystusa, i 144 000 jego niebiańskich podkapłanów (Rzym. 8:20, 21; Hebr. 7:26; Obj. 14:1; 20:4-6).

PAMIĘTAJMY O UDOSKONALICIELU NASZEJ WIARY

17, 18. (a) Co musimy robić, by zwyciężyć w biegu po życie wieczne? (b) W jakim sensie Jezus Chrystus jest „Udoskonalicielem naszej wiary”?

¹⁷ Po omówieniu poczynań świadków przedchrześcijańskich Paweł wskazał na najprzedniejszy przykład wiary. (Odczytaj Hebrajczyków 12:1-3, Bw). Jakimż pokrzepieniem jest otaczający nas „tak wielki obłok świadków”! Stanowi bodziec do pozbycia się wszelkiego obciążenia, które mogłoby nam utrudniać robienie postępów duchowych. Pomaga unikać grzechu, polegającego na osłabnięciu wiary albo jej utracie, i wytrwale kontynuować chrześcijański bieg po życie wieczne. Chcąc jednak osiągnąć ten cel, musimy czynić coś więcej. Czego jeszcze potrzeba?

¹⁸ Jeżeli mamy odnieść sukces w ubieganiu się o życie wieczne w nowym systemie Bożym, musimy pilnie ‛patrzeć na Jezusa, sprawcę i dokończyciela wiary’ (‛wpatrywać się w Głównego pośrednika [inaczej: Wodza] i Udoskonaliciela naszej wiary’, New World Translation). Wiara Abrahama oraz innych ludzi niezłomnej prawości, którzy żyli w okresie poprzedzającym ziemską działalność Jezusa Chrystusa, była niedoskonała, niepełna, gdyż nie rozumieli oni wówczas mających się dopiero urzeczywistnić proroctw dotyczących Mesjasza (por. 1 Piotra 1:10-12). W okresie narodzin, służby, śmierci, i zmartwychwstania Jezusa jednak spełniło się wiele proroctw mesjańskich. W ten sposób przez Jezusa Chrystusa „przyszła” udoskonalona wiara (Gal. 3:24, 25, Bw). Co więcej, ze swego niebiańskiego stanowiska w dalszym ciągu działał on w charakterze Udoskonaliciela wiary swych naśladowców, na przykład wylewając na nich ducha świętego w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. oraz udzielając im objawień, które stopniowo rozwijały ich wiarę (Dzieje 2:32, 33; Rzym. 10:17; Obj. 1:1, 2; 22:16). Jakże wdzięczni jesteśmy, że mamy takiego „wiernego świadka”, naczelnego „Wodza” wszystkich Świadków Jehowy! (Obj. 1:5; Mat. 23:10).

19. Dlaczego powinniśmy ciągle ‛brać ściśle pod uwagę’ Jezusa?

¹⁹ Niełatwo jest znosić upokorzenia ze strony ludzi pozbawionych wiary; dlatego Paweł zachęcał: „Weźcie ściśle pod uwagę tego, który przetrwał takie sprzeciwy ze strony grzeszników, czynione wbrew ich własnym interesom, abyście się nie znużyli i nie załamali w swych duszach”. Jeżeli nasz wzrok naprawdę będzie stale skierowany na „wiernego świadka”, Jezusa Chrystusa, nigdy się nie znużymy spełnianiem woli Bożej (Hebr. 12:3; Jana 4:34).

20. O czym między innymi dowiedziałeś się na temat wiary z rozpatrywania Listu do Hebrajczyków od 11:1 do 12:3?

²⁰ Przyjrzawszy się bliżej „wielkiemu obłokowi świadków”, dowiedzieliśmy się sporo o różnych aspektach wiary. Na przykład wiara, jaką miał Abel, wzmaga nasze docenianie ofiary Jezusa. Prawdziwa wiara pozwala nam świadczyć odważnie, tak jak Henoch ogłaszał śmiało orędzie Jehowy. Pobudza nas też — podobnie jak Noego — do ścisłego trzymania się Boskich wskaźników i do pełnienia służby w charakterze głosicieli sprawiedliwości. Wiara, jaką żywił Abraham, uświadamia nam potrzebę słuchania Boga i ufania Jego obietnicom, choćby nawet niektóre z nich jeszcze się nie spełniły. Z przykładu Mojżesza wynika, że dzięki wierze można pozostawać niesplamionym przez świat i lojalnie trzymać się ludu Jehowy. Bohaterskie czyny izraelskich sędziów, królów i proroków dowodzą, iż wiara w Boga może nam dodać sił w obliczu prób i prześladowań. I jakże wdzięczni jesteśmy za to, że nasza wiara może być jeszcze mocniejsza i bardziej niewzruszona dzięki najwspanialszemu wzorowi, jaki ustanowił Jezus Chrystus! A zatem trwajmy u boku naszego Wodza, Jezusa, i pobudzani mocą Bożą nadal wytrwale przejawiajmy wiarę jako Świadkowie Jehowy!

Czy potrafisz na to odpowiedzieć:

◼ Jakie czyny przedchrześcijańskich świadków na rzecz Jehowy dowodzą, że wiara przejawia się w całkowitym poleganiu na Bogu nawet w obliczu zagrożenia?

◼ Dlaczego można powiedzieć, że dzięki wierze zdołamy wyjść zwycięsko z każdej próby naszej prawości?

◼ Jaki istnieje dowód na to, że wiara pomaga znosić prześladowania?

◼ Dlaczego Jezusa nazwano „Udoskonalicielem naszej wiary”?

◼ Wymień niektóre spośród licznych aspektów wiary.

[Ilustracja na stronach 14, 15]

Dawid udowodnił swoją wiarę, całkowicie polegając na Stwórcy. Jakiż to wspaniały przykład dla dzisiejszego ludu Jehowy!

[Ilustracja na stronie 16]

„Kobiety otrzymały (...) zmarłych przez wskrzeszenie”; wiara w zmartwychwstanie ułatwia nam zachowanie prawości wobec Jehowy

Balaam — postać legendarna czy historyczna

WEDŁUG biblijnej Księgi Liczb Balaam, syn Beora, był najemnym prorokiem (Liczb, rozdziały 22 do 24). Imię jego występuje w ośmiu różnych księgach biblijnych, między innymi w listach pisarzy chrześcijańskich, Piotra i Judy. Człowiek ten żył w XV stuleciu p.n.e. w dolinie górnego Eufratu. Wynajął się królowi moabskiemu imieniem Balak, który chciał przez niego rzucić przekleństwo na naród izraelski. Czy Balaam był postacią historyczną, czy został po prostu wymyślony przez Żydów?

Jak podano w periodyku Biblical Archaeology Review (z września i października 1985 roku), w środkowej części doliny Jordanu archeolodzy natrafili na godne uwagi znalezisko, z którego wynika, że Balaam naprawdę istniał. Podczas prac wykopaliskowych w Tell Deir Alla, na północ od rzeki noszącej w Biblii nazwę Jabbok, odnaleziono kawałki tynku z napisami w języku starosemickim. Przez kilka ostatnich lat prowadzono żmudne zabiegi, aby ustalić wiek tych szczątków, zestawić je oraz odcyfrować pismo.

Francuski uczony Andre Lemaire wyjaśnił, że znalezisko datowano metodą radiowęglową, po czym oznajmił: „Z badań wynika z dokładnością do 70 lat, że inskrypcje te powstały około 800 roku p.n.e.” Jaka jest ich treść? Oto część tekstu zrekonstruowanego przez Lemaire’a (litery w nawiasach dodano w celu uzupełnienia brakujących fragmentów): „1. Napis [Ba]laama [syna Beo]ra, człowieka, który był jasnowidzem bogów. Oto bogowie przyszli do niego w nocy i [przemówili do] niego 2. tymi sło[wy], i powiedzieli [Balaa]mowi, synowie Beora (...) a on płakał 4. gorzko i lud jego przyszedł do niego, i rz[ekł] Balaamowi, synowi Beora: ‛Dlaczego pościsz i dlaczego płaczesz?’”.

Około 2800 lat temu słowa te były dostępne większości ludzi zapewne jako część dość długiej inskrypcji ściennej. Chociaż ma ona luki, wyraźnie wymienia Balaama. Nawet gdyby powstała w 700 lat po opisanych w niej wydarzeniach, bezsprzecznie potwierdza, że Balaama uważano wówczas za postać historyczną i za proroka.

Wspomniany napis jest o kilkaset lat bliższy odpowiadającym mu faktom biblijnym niż najstarsze dostępne obecnie manuskrypty. Stanowi więc kolejny dowód na to, że Biblia jest wiarogodnym sprawozdaniem historycznym z czasów starożytnych (2 Tym. 3:16, 17).