Głosiciele dobrej nowiny

JEHOWA dał nam do naśladowania doskonały wzór w osobie swojego Syna, Jezusa Chrystusa (1 Piotra 2:21). Kto wstępuje w jego ślady, zaczyna służyć Bogu i głosić dobrą nowinę. A to przynosi mu duchowe pokrzepienie. Jezus powiedział: „Przyjdźcie do mnie, wszyscy utrudzeni i obciążeni, a ja was pokrzepię. Weźcie na siebie moje jarzmo i uczcie się ode mnie, bo jestem łagodny i pokorny. Wtedy zaznacie pokrzepienia” (Mat. 11:28, 29). Osoby, które przyjęły zaproszenie Jezusa, nie zawiodły się na jego obietnicy!

² Jezus jako Największy Sługa Boży osobiście wezwał niektórych ludzi, żeby zostali jego naśladowcami (Mat. 9:9; Jana 1:43). Przeszkolił ich w służbie kaznodziejskiej, a następnie rozesłał, żeby pełnili ją tak jak on (Mat. 10:1 do 11:1; 20:28; Łuk. 4:43). Później głoszenie o Królestwie Bożym zlecił jeszcze 70 innym uczniom (Łuk. 10:1, 8-11). Wysyłając ich, oświadczył: „Kto słucha was, ten słucha także mnie. Kto lekceważy was, ten lekceważy także mnie. A kto lekceważy mnie, ten lekceważy również Tego, który mnie posłał” (Łuk. 10:16). Podkreślił w ten sposób, jak ogromna odpowiedzialność na nich spoczywa. Mieli reprezentować Najwyższego Boga i Jego Syna! To samo można powiedzieć o każdym, kto dzisiaj reaguje na zaproszenie Jezusa: „Bądź moim naśladowcą” (Łuk. 18:22; 2 Kor. 2:17). Do wszystkich tych osób odnosi się Boży nakaz głoszenia dobrej nowiny o Królestwie i pozyskiwania uczniów (Mat. 24:14; 28:19, 20).

³ Dzięki przyjęciu wspomnianego zaproszenia mogliśmy poznać Jehowę Boga i Jezusa Chrystusa (Jana 17:3). Poznaliśmy sposób postępowania i myślenia Jehowy. Z Jego pomocą ‛przeobraziliśmy swój umysł’, ‛włożyliśmy na siebie nową osobowość’ i dostosowaliśmy swoje postępowanie do prawych zasad zawartych w Biblii (Rzym. 12:1, 2; Efez. 4:22-24; Kol. 3:9, 10). Z wdzięczności dla Boga oddaliśmy Mu swoje życie i usymbolizowaliśmy to chrztem. W ten sposób staliśmy się ordynowanymi sługami Bożymi.

⁴ Zawsze pamiętajmy, że jeśli pełnimy służbę dla Boga, musimy mieć „niewinne ręce i czyste serce” (Ps. 24:3, 4; Izaj. 52:11; 2 Kor. 6:14 do 7:1). Dzięki wierze w Jezusa Chrystusa zyskaliśmy czyste sumienie (Hebr. 10:19-23, 35, 36; Obj. 7:9, 10, 14). Apostoł Paweł wezwał chrześcijan, żeby wszystko robili na chwałę Bożą i nie gorszyli drugich. Z kolei apostoł Piotr podkreślił, że przykładne postępowanie odgrywa istotną rolę w pozyskiwaniu innych dla prawdy (1 Kor. 10:31, 33; 1 Piotra 3:1). Jak możemy pomóc komuś, żeby zaczął spełniać te wymagania i przyłączył się do nas jako głosiciel dobrej nowiny?

⁵ Gdy założysz studium biblijne, od samego początku zachęcaj zainteresowanego do dzielenia się zdobywaną wiedzą — na przykład w rozmowach z rodziną, przyjaciółmi czy współpracownikami. Jest to ważny element nauczania nowych, który pomoże im zostać naśladowcami Jezusa Chrystusa i głosicielami dobrej nowiny (Mat. 9:9; Łuk. 6:40). Kiedy zainteresowany zrobi postępy duchowe i nabierze doświadczenia w prowadzeniu takich nieoficjalnych rozmów, z pewnością zapragnie uczestniczyć w służbie kaznodziejskiej razem ze zborem.

⁶ Zanim po raz pierwszy zaprosisz daną osobę do służby od domu do domu, musisz się upewnić, że spełnia określone wymagania. Jeżeli ktoś bierze z nami udział w działalności ewangelizacyjnej, publicznie identyfikuje się ze Świadkami Jehowy. Jest wtedy oczywiste, że już dostosował życie do prawych zasad Jehowy i może być nieochrzczonym głosicielem.

⁷ Gdy w czasie studium będziesz omawiać z zainteresowanym zasady biblijne, prawdopodobnie poznasz jego sytuację życiową. Możesz zauważyć, że wprowadza w czyn to, czego się dowiaduje. Ale starsi zechcą się z wami spotkać, żeby omówić pewne dziedziny jego życia.

⁸ Do przeprowadzenia rozmowy z tobą i osobą zainteresowaną koordynator grona starszych wyznaczy dwóch nadzorców, w tym jednego z komitetu służby. W zborach, w których jest niewielu starszych, można poprosić o to któregoś ze starszych i umiejętnego sługę pomocniczego. Wyznaczeni bracia powinni przeprowadzić tę rozmowę jak najszybciej. Jeśli zostaną o to poproszeni przy okazji zebrania, może uda im się z wami porozmawiać zaraz po nim. Powinni przy tym zadbać o miłą atmosferę. Zanim zainteresowany zostanie nieochrzczonym głosicielem, trzeba się upewnić, że:

1.  1) Uważa Biblię za natchnione Słowo Boże (2 Tym. 3:16).

2.  2) Zna podstawowe nauki biblijne i w nie wierzy, więc gdy ktoś zada mu pytanie, odpowie na nie zgodnie z Biblią, a nie z naukami religii fałszywej bądź jakimiś własnymi poglądami (Mat. 7:21-23; 2 Tym. 2:15).

3.  3) Stosuje się do biblijnego nakazu, żeby spotykać się z ludem Jehowy na zebraniach zborowych, jeśli jest w stanie to robić (Ps. 122:1; Hebr. 10:24, 25).

4.  4) Wie, co Biblia mówi o niemoralnych kontaktach seksualnych, między innymi o cudzołóstwie, poligamii czy homoseksualizmie, i uwzględnia to w swoim życiu. Nie mieszka pod jednym dachem z osobą płci przeciwnej, jeśli nie jest to jego współmałżonek lub krewny (Mat. 19:9; 1 Kor. 6:9, 10; 1 Tym. 3:2, 12; Hebr. 13:4).

5.  5) Przestrzega biblijnego zakazu upijania się i jeśli nie wchodzą w grę względy medyczne, nie zażywa żadnych środków odurzających ani uzależniających (czy to naturalnych, czy syntetycznych) (2 Kor. 7:1; Efez. 5:18; 1 Piotra 4:3, 4).

6.  6) Rozumie, jak ważne jest unikanie złego towarzystwa (1 Kor. 15:33).

7.  7) Całkowicie zerwał z wszelkimi organizacjami religii fałszywej, do których należał. Przestał chodzić na ich nabożeństwa, brać udział w ich działalności i popierać je finansowo (2 Kor. 6:14-18; Obj. 18:4).

8.  8) Nie jest w żaden sposób zaangażowany w sprawy polityczne tego świata (Jana 6:15; 15:19; Jak. 1:27).

9.  9) Zachowuje całkowitą neutralność w konfliktach między narodami (Izaj. 2:4).

10. 10) Naprawdę chce być Świadkiem Jehowy (Ps. 110:3).

⁹ Jeśli starsi nie są pewni, jakie poglądy ma zainteresowany w którejś z tych spraw, powinni ją z nim przedyskutować. Mogą na przykład skorzystać z podanych wersetów. Ważne jest, by ktoś taki rozumiał, że osoby, które biorą udział w działalności ewangelizacyjnej prowadzonej przez Świadków Jehowy, muszą przestrzegać w życiu wymienionych powyżej norm biblijnych. Jego wypowiedzi pomogą starszym ustalić, czy wie, czego się od niego oczekuje, i czy w rozsądnej mierze spełnia te wymagania.

¹⁰ Starsi powinni jak najszybciej poinformować zainteresowanego, czy może zostać głosicielem. W większości wypadków zrobią to pod koniec rozmowy. Jeżeli odpowiada on stawianym wymaganiom, serdecznie go przywitają jako nowego głosiciela (Rzym. 15:7). Zachęcą go, żeby jak najszybciej zaczął wyruszać do służby i na koniec miesiąca złożył z niej sprawozdanie. Wyjaśnią mu, że gdy nieochrzczony głosiciel złoży je po raz pierwszy, tworzy się dla niego „Zborowe zestawienie sprawozdań głosiciela” i umieszcza w dokumentacji zboru. Starsi zbierają te informacje, żeby organizacja mogła należycie zadbać o działalność religijną Świadków Jehowy na całym świecie i żeby poszczególni głosiciele mogli brać w niej udział i otrzymywać duchową pomoc. Starsi powiadomią nowego głosiciela, że wszelkie dane osobowe są wykorzystywane zgodnie z „Globalną polityką Świadków Jehowy dotyczącą ochrony danych” opublikowaną w serwisie internetowym jw.org.

¹¹ Jeśli bliżej zapoznamy się z nowym głosicielem i będziemy interesować się jego postępami, możemy wywrzeć na niego korzystny wpływ. Może go to zachęcić do regularnego składania sprawozdań z działalności kaznodziejskiej i do zwiększania wysiłków w służbie dla Jehowy (Filip. 2:4; Hebr. 13:2).

¹² Kiedy starsi ustalą, że osoba studiująca Biblię nadaje się na głosiciela, poinformują ją, że odtąd może korzystać z książki Zorganizowani do spełniania woli Jehowy. Gdy złoży pierwsze sprawozdanie ze służby, w zborze należy podać krótkie ogłoszenie, że jest nowym nieochrzczonym głosicielem.

¹³ Głosicielami dobrej nowiny mogą być również dzieci. Jezus chętnie przebywał z dziećmi i udzielał im błogosławieństwa (Mat. 19:13-15; 21:15, 16). Obowiązek wychowywania ich spoczywa na rodzicach, ale inne osoby w zborze zapewne też będą chciały wspierać młodych, którzy szczerze pragną głosić o Królestwie. Rodzice swoim dobrym przykładem mogą wiele zrobić, żeby zachęcić dziecko do gorliwego głoszenia. Jeśli postępuje ono właściwie i serce pobudza je do rozmawiania z innymi o swojej wierze, to jak jeszcze można mu pomóc?

¹⁴ Któreś z rodziców powinno poprosić członka zborowego komitetu służby o przeprowadzenie z dzieckiem rozmowy i ustalenie, czy spełnia ono wymagania stawiane głosicielom. Koordynator zadba wtedy, żeby dwóch starszych (w tym jeden ze zborowego komitetu służby) spotkało się z dzieckiem i co najmniej z jednym z jego chrześcijańskich rodziców albo prawnych opiekunów. Jeżeli ma ono podstawową wiedzę biblijną i widać, że naprawdę chce brać udział w służbie, świadczy to o jego wyraźnych postępach duchowych. Po uwzględnieniu tych i innych czynników — podobnych jak w wypadku dorosłych — starsi ci ustalą, czy dziecko może zostać nieochrzczonym głosicielem (Łuk. 6:45; Rzym. 10:10). Podczas takiej rozmowy nie ma potrzeby poruszać pewnych kwestii, które zazwyczaj omawia się z dorosłymi, a które z oczywistych względów nie dotyczą dzieci.

¹⁵ Starsi powinni przy tej okazji pochwalić dziecko za postępy i zachęcić je do postawienia sobie celu, jakim jest chrzest. Pochwalą też rodziców, którzy z pewnością robią, co mogą, żeby wpajać prawdę w serce dziecka. Zachęcą ich do zapoznania się z materiałem, który pomoże im dalej je wspierać, zatytułowanym „Do chrześcijańskich rodziców” (strony 179-181).

¹⁶ Jeśli pod wpływem nabywanej wiedzy i miłości do Jehowy dostosowałeś życie do Jego wymagań i zacząłeś brać udział w służbie, to powinieneś potwierdzić, że łączy cię z Nim osobista więź. Jak to zrobić? Musisz oddać Mu swoje życie i usymbolizować to chrztem (Mat. 28:19, 20).

¹⁷ Oddanie w sensie biblijnym oznacza oddzielenie do świętego celu. Kto chce oddać się Bogu, powinien zwrócić się do Niego w modlitwie i uroczyście Mu przyrzec, że swoje życie poświęci na służbę dla Niego i będzie chodzić Jego drogami. Oznacza to, że pragnie na zawsze pozostać oddany wyłącznie Jemu (Powt. Pr. 5:9). Decyzja ta jest sprawą czysto osobistą. Nikt nie może jej podjąć za ciebie.

¹⁸ Nie wystarczy jednak powiedzieć Jehowie na osobności, że chce się do Niego należeć. Trzeba także pokazać to innym, czyli tak jak Jezus dać się ochrzcić (1 Piotra 2:21; 3:21). Co więc powinieneś zrobić, jeśli już postanowiłeś służyć Jehowie i chcesz zostać ochrzczony? Powiadom o tym koordynatora grona starszych. Brat ten wyznaczy kilku nadzorców, żeby z tobą porozmawiali i się upewnili, czy spełniasz Boże wymagania stawiane osobom zgłaszającym się do chrztu. Więcej informacji na ten temat znajdziesz w tej publikacji, w części zatytułowanej „Do nieochrzczonego głosiciela” (strony 182-184) oraz w części „Pytania dla osób, które chcą zostać ochrzczone” (strony 185-207).

¹⁹ Doniesienia o rozwoju czystego wielbienia na świecie od lat są dla ludu Jehowy źródłem zachęt. Odkąd Jezus Chrystus po raz pierwszy powiedział uczniom, że dobra nowina będzie głoszona na całej ziemi, prawdziwi chrześcijanie żywo interesują się tym, jak te słowa się spełniają (Mat. 28:19, 20; Marka 13:10; Dzieje 1:8).

²⁰ Pierwsi naśladowcy Jezusa lubili słuchać relacji dotyczących rozwoju dzieła głoszenia (Marka 6:30). Z Dziejów Apostolskich dowiadujemy się, że w dniu Pięćdziesiątnicy 33 roku n.e. został wylany duch święty na jakieś 120 osób. Jeszcze w tym samym dniu liczba uczniów wzrosła do około 3000, a wkrótce potem do około 5000. Poza tym jak wynika z kolejnych sprawozdań, „Jehowa sprawiał, że codziennie przyłączali się do nich inni wchodzący na drogę wybawienia” i że „uwierzyło nawet wielu kapłanów” (Dzieje 1:15; 2:5-11, 41, 47; 4:4; 6:7). Zachwycające doniesienia o tym wzroście musiały bardzo zachęcać uczniów. Zagrzewały ich do kontynuowania zleconej przez Boga działalności, i to mimo zaciekłych prześladowań, za którymi stali żydowscy przywódcy religijni.

²¹ Około roku 60 lub 61 Paweł napisał w Liście do Kolosan, że dobra nowina „wydaje owoce i szerzy się na całym świecie” oraz że „była głoszona wszelkiemu stworzeniu pod niebem” (Kol. 1:5, 6, 23, przypis). Pierwsi chrześcijanie byli posłuszni słowom Boga, dlatego przed końcem żydowskiego systemu rzeczy, czyli przed rokiem 70, dzięki wsparciu ducha świętego zdołali przeprowadzić dzieło głoszenia na ogromną skalę. Informacje o tym, czego dokonywano, były dla wiernych chrześcijan bardzo pokrzepiające.

²² Podobnie nowożytna organizacja Jehowy stara się sporządzać sprawozdania z działalności, którą tak zapowiedziano w Ewangelii według Mateusza 24:14: „Ta dobra nowina o Królestwie będzie głoszona na całym świecie na świadectwo wszystkim narodom. A potem nadejdzie koniec”. Jako oddani słudzy Boży mamy do wypełnienia pilne zadanie. Każdy z nas powinien zdobywać się na wysiłki, żeby przed nadejściem końca dzieło głoszenia zostało należycie wykonane. Jehowa dopilnuje, żeby się tak stało, i jeśli angażujemy się w tę pracę, będzie patrzył na nas z uznaniem (Ezech. 3:18-21).

²³ Jakie informacje podajemy w naszych sprawozdaniach? Zawiera je specjalny formularz „Sprawozdanie ze służby”, ale pomocne mogą być też poniższe uwagi.

²⁴ W rubryce „Publikacje (drukowane i elektroniczne)” wpisz, ile publikacji udostępniłeś ludziom, którzy nie są ochrzczonymi Świadkami Jehowy — czy to wręczając je bezpośrednio, czy też wysyłając link do ich wersji elektronicznych. W rubryce „Wyświetlone filmy” wpisz, ile razy odtworzyłeś któryś z naszych filmów.

²⁵ W rubryce „Odwiedziny ponowne” podaj, ile razy nawiązałeś z kimś kontakt, żeby podtrzymać jego zainteresowanie. Odwiedzin ponownych można dokonać przez złożenie komuś wizyty, napisanie do niego listu, zatelefonowanie, wysłanie SMS-a czy e-maila lub dostarczenie publikacji. Również każde przeprowadzone studium biblijne można traktować jako odwiedziny ponowne. Poza tym rodzic prowadzący rodzinne wielbienie, w którym uczestniczy nieochrzczone dziecko, może każdego tygodnia uwzględnić w sprawozdaniu jedne odwiedziny.

²⁶ Chociaż studium biblijne prowadzi się zazwyczaj co tydzień, w danym miesiącu liczy się je jako jedno studium. Głosiciele powinni podawać w sprawozdaniu łączną liczbę różnych studiów biblijnych, które prowadzili w ciągu miesiąca. Chodzi o studia z osobami niebędącymi Świadkami albo z nowo ochrzczonymi, z którymi nie skończono jeszcze omawiać książki Już zawsze ciesz się życiem! Członek komitetu służby może też kogoś poprosić o prowadzenie studium z nieczynnym bratem lub siostrą.

²⁷ Ważne jest właściwe wypełnianie rubryki „Godziny”. Zasadniczo chodzi o czas poświęcony na głoszenie od domu do domu, dokonywanie odwiedzin ponownych, prowadzenie studiów biblijnych oraz na inne formy głoszenia oficjalnego lub nieoficjalnego ludziom, którzy nie są Świadkami Jehowy. Gdy współpracuje ze sobą dwóch głosicieli, każdy z nich może zapisać czas spędzony w służbie. Ale dokonanie odwiedzin albo przeprowadzenie studium biblijnego odnotuje tylko jeden z nich. Oboje rodzice mogą podać w sprawozdaniu maksymalnie po jednej godzinie tygodniowo, jeśli pouczają dzieci w ramach rodzinnego wielbienia Boga. Mówcy mogą uwzględnić w sprawozdaniu czas poświęcony na wygłaszanie wykładów publicznych. Może to zrobić również osoba tłumacząca wykład. Nie uwzględnia się natomiast czasu poświęcanego na takie zajęcia, jak przygotowywanie się do służby, udział w zbiórkach czy załatwianie w czasie służby jakichś spraw.

²⁸ Ustalając, co uznać za czas spędzony w służbie, każdy głosiciel musi przejawiać rozwagę i kierować się sumieniem wyszkolonym na Biblii. Jedni głoszą na terenach gęściej zaludnionych, a drudzy na rzadziej zaludnionych, gdzie przemieszczanie się zabiera dużo czasu. Tereny są różne i poszczególni głosiciele w zborach na całym świecie różnią się podejściem do tego, co uznać za służbę. Ciało Kierownicze nie narzuca nikomu, co w omawianej sprawie ma dyktować mu sumienie. Również nikt inny nie został upoważniony, żeby w tej sprawie osądzać drugich (Mat. 6:1; 7:1; 1 Tym. 1:5).

²⁹ Ilość czasu spędzonego w służbie należy podawać w pełnych godzinach. Wyjątkiem jest sytuacja, gdy głosiciel ma duże ograniczenia, wynikające między innymi z podeszłego wieku, pobytu w domu opieki bądź choroby czy inwalidztwa, które uniemożliwia mu opuszczanie mieszkania. Ktoś taki może podać w sprawozdaniu każde 15 minut, które poświęcił na dzielenie się dobrą nowiną. Nawet jeśli przeznacza na to tylko kwadrans miesięcznie, powinien go ująć w sprawozdaniu. Dzięki temu będzie zaliczany do grona regularnych głosicieli Królestwa. Postanowienie to dotyczy również tych, którzy mają przejściowe trudności — na przykład przez miesiąc nie mogą się swobodnie poruszać wskutek poważnej choroby lub urazu. Obejmuje ono tylko osoby o bardzo ograniczonych możliwościach. O tym, czy ktoś może skorzystać z tego postanowienia, decyduje zborowy komitet służby.

³⁰ Twoje sprawozdanie ze służby za każdy miesiąc jest wpisywane do „Zborowego zestawienia sprawozdań głosiciela”. Dane te są własnością miejscowego zboru. Jeśli planujesz się przenieść, poinformuj o tym starszych w swoim zborze. Sekretarz dopilnuje, żeby te dokumenty zostały przekazane do twojego nowego zboru. Dzięki temu starsi będą mogli cię tam przywitać i otoczyć duchową opieką. Gdybyś jednak przebywał poza swoim zborem nie dłużej niż trzy miesiące, sprawozdania ze służby nadal przesyłaj do niego.

³¹ Czy zdarza ci się zapomnieć o złożeniu sprawozdania ze służby? Chyba każdemu z nas trzeba czasem o tym przypomnieć. Jeżeli jednak mamy właściwe podejście do składania sprawozdań i rozumiemy, dlaczego jest to ważne, łatwiej nam będzie o tym pamiętać.

³² Niektórzy się zastanawiają: „Skoro Jehowa wie, co robię w służbie dla Niego, to po co mam składać sprawozdanie?”. Jehowa rzeczywiście wie, co robimy i czy w służbę angażujemy się całą duszą, czy raczej mamy w niej minimalny udział. Zauważmy jednak, że zadbał On o utrwalenie na piśmie, ile dni Noe spędził w arce, ile lat Izraelici wędrowali po pustkowiu, a także ilu z nich dochowało wierności, a ilu było nieposłusznych. Kazał utrwalić informacje dotyczące stopniowego podboju ziemi Kanaan oraz osiągnięć wiernych sędziów izraelskich. Polecił szczegółowo opisać wiele czynów swoich sług. Te natchnione pisemne relacje wyraźnie pokazują, jak Bóg podchodzi do sporządzania dokładnych sprawozdań.

³³ Sprawozdania z wydarzeń historycznych zawarte w Biblii świadczą o tym, że słudzy Jehowy prowadzili zapiski bardzo skrupulatnie. Niejedno z nich zatraciłoby swoją wymowę, gdyby nie zawierało konkretnych liczb. Rozważ następujące przykłady: Rodzaju 46:27; Wyjścia 12:37; Sędziów 7:7; 2 Królów 19:35; 2 Kronik 14:9-13; Jana 6:10; 21:11; Dzieje 2:41; 19:19.

³⁴ Chociaż nasze sprawozdania z działalności kaznodziejskiej nie dają pełnego obrazu tego, co robimy w służbie dla Jehowy, to stanowią dla Jego organizacji cenną pomoc. W I wieku, gdy apostołowie wrócili z kampanii ewangelizacyjnej, opowiedzieli Jezusowi „o wszystkim, co zrobili i czego nauczali” (Marka 6:30). Niekiedy ze sprawozdań wynika, że pewne aspekty służby wymagają szczególnej uwagi. Dane liczbowe mogą wskazywać, że w niektórych dziedzinach zanotowano postęp, a w innych nie, na przykład że liczba głosicieli nie rośnie tak jak wcześniej. Może trzeba udzielić zachęt albo rozwiązać jakieś problemy. Nadzorcy analizują więc sprawozdania i starają się usuwać czynniki hamujące postępy poszczególnych osób czy całego zboru.

³⁵ Dzięki sprawozdaniom organizacja Boża może też ustalić, gdzie potrzeba więcej głosicieli. Które tereny są owocniejsze? Gdzie rozwój jest niewielki? Jakie publikacje pomogłyby ludziom poznać prawdę? Informacje takie pozwalają lepiej ocenić i zaspokoić zapotrzebowanie na literaturę w różnych rejonach świata.

³⁶ Poza tym sprawozdania działają zachęcająco. Czy nie jesteśmy zachwyceni, gdy się dowiadujemy o pracy naszych braci zajętych głoszeniem dobrej nowiny na całej ziemi? Wiadomości o wzroście pomagają nam uzmysłowić sobie, jak rozwija się organizacja Jehowy. Przeżycia współwyznawców pokrzepiają nas, rozniecają w nas gorliwość i pobudzają do zwiększania udziału w działalności kaznodziejskiej (Dzieje 15:3). A zatem składanie sprawozdań ze służby jest bardzo ważne i świadczy o tym, że interesujemy się braćmi na całym świecie. Ponadto w tej na pozór mało znaczącej sprawie pokazujemy, że jesteśmy podporządkowani postanowieniom organizacji Jehowy (Łuk. 16:10; Hebr. 13:17).

³⁷ Nie ma powodu, żebyśmy porównywali swoją służbę z wynikami innych (Gal. 5:26; 6:4). Warunki poszczególnych osób się różnią. Z drugiej strony dużo korzyści przynosi wyznaczanie sobie realistycznych celów, które pomogą nam ocenić własne postępy w służbie. Osiąganie takich celów sprawia nam radość.

³⁸ Nie ulega wątpliwości, że obecnie Jehowa przyśpiesza zgromadzanie ludzi, których ochroni podczas „wielkiego ucisku” (Obj. 7:9, 14). Żyjemy w okresie, gdy spełnia się proroctwo Izajasza: „Malutki stanie się tysiącem, a niewielki — potężnym narodem. Ja, Jehowa, przyśpieszę to w odpowiednim czasie” (Izaj. 60:22). To niezwykły zaszczyt, że w tych doniosłych dniach ostatnich możemy być głosicielami dobrej nowiny! (Mat. 24:14).