SYCHON

Król amorycki panujący w czasie, gdy Izraelici zbliżali się do Ziemi Obiecanej. W pewnym okresie królestwo Sychona rozciągało się od doliny Jabboku, która odgradzała je od terytorium króla Oga, do doliny Arnonu oraz od Jordanu aż do pustyni na wsch. Stolicą jego królestwa był Cheszbon, leżący na wsch. od pn. krańca Morza Martwego (Lb 21:23, 24; Joz 12:2, 3). Sychon odebrał Moabitom tereny na pn. od Arnonu, a także najwyraźniej podporządkował sobie Midianitów, gdyż naczelnicy Midianu zostali nazwani „książętami Sychona” (Lb 21:26-30; Joz 13:21). Kiedy Izraelici poprzez swych wysłanników poprosili Sychona, by pozwolił im przejść Drogą Królewską przez swoje terytorium, obiecując przy tym, że nie przywłaszczą sobie niczego, co należy do Amorytów, Sychon się nie zgodził i zebrał przeciw nim armię. Ale przegrał bitwę w Jahacu i został zabity (Lb 21:21-24; Pwt 1:3, 4; 2:24-35; 3:2, 6).

O znaczeniu zwycięstwa nad Sychonem świadczy fakt, iż często nawiązywano do niego w różnych okresach dziejów Izraela, tak jak do klęski Egipcjan nad Morzem Czerwonym. Mojżesz, Jefte, psalmista oraz Lewici w czasach powygnaniowych powoływali się na nie jako na zachęcający przykład zwycięstwa, które Jehowa zapewnił swemu wiernemu ludowi (Lb 21:34; Pwt 31:4; Sdz 11:19-22; Neh 9:5, 22; Ps 135:9-12; 136:18, 19). Wieść o nim skłoniła Rachab i Gibeonitów do zabiegania o pokój z Izraelitami (Joz 2:10; 9:9, 10). Terytorium Sychona zostało podzielone między plemiona Rubena i Gada (Lb 21:25, 31, 32; Pwt 29:7, 8; Joz 13:8-10, 15-28).