Jobi

 2 «Ah, sikur të peshohej hidhërimi im!+

Ah, sikur të vihej në peshore halli im!

 3 Ai rëndon më shumë se rëra e detit,

ndaj edhe thashë fjalë të rrëmbyera.+

 4 Sepse shigjetat e të Plotfuqishmit më janë ngulur,+

dhe shpirti im thith helmin e tyre.+

Tmerret që më vijnë nga Perëndia, janë radhitur kundër meje.+

 5 A qan, vallë, zebra+ kur ka bar?

A pëllet, vallë, demi kur është para tagjisë?

 6 A hahen pa kripë gjërat që s’kanë shije?

A ka shije lëngu i trashë i mëllagës së ujit?

 7 Shpirti im nuk pranon të prekë asgjë nga këto.

Për mua ato janë si ushqim i neveritshëm.*

 8 Ah, sikur të më plotësohej kërkesa,

dhe Perëndia të më jepte atë që shpresoj!

 9 Ah, sikur Perëndia të më dërrmonte!

Ah, sikur ta nxirrte dorën e të më shfaroste!+

10 Edhe kjo do të më ngushëllonte,

e do të hovja nga gëzimi+—sado që do të kisha dhembje therëse,

e për mua ai nuk do të ndiente dhembshuri—sepse nuk i mbajta të fshehura fjalët+ e të Shenjtit.+

11 Sa fuqi kam unë, që të rri e të pres?!+

Ç’fund më pret, që të vazhdoj të rroj?!*

12 Mos kam fuqinë e gurëve?!

Mos është mishi im prej bakri?!

13 S’ndihmoj dot as veten,

e s’bëj dot asgjë për të qenë.

14 Ai që nuk i tregon dashamirësi tjetrit,+

nuk ka më frikë as nga i Plotfuqishmi.+

15 Ja pra, vëllezërit kanë qenë të pabesë me mua,+ si përrenj dimërorë,

ashtu si thahen përrenjtë dimërorë.

16 Ata janë të turbullt nga akulli,

e në ta tretet bora.

17 Atëherë kur duhen, ata shteren+ dhe heshtin;

kur vjen vapa, zhduken nga vendi i tyre.+

18 Shtegu nga kalojnë ndërron drejtim,

futen në shkretëtirë dhe mbarojnë.

19 Karvanet e Temës+ kërkojnë t’i gjejnë,

shtegtarët sabeatitë+ presin ujin e tyre.

20 Ata mbeten të turpëruar, ngaqë besonin se do t’i gjenin;

shkojnë deri atje dhe mbeten të zhgënjyer.+

21 E pra, edhe ju si ata, s’më sillni kurrfarë dobie;+

i patë tmerret që më ranë, dhe u frikësuat.+

22 Mos vallë ju thashë: ‘Më jepni diçka,

ose jepuni dhurata të tjerëve nga të mirat tuaja, për të më bërë nder mua;

23 më shpëtoni nga duart e armiqve,+

e më shpengoni nga duart e të pashpirtëve.’+

24 Më mësoni e unë do të hesht.+

Më ndihmoni të kuptoj ku kam gabuar.+

25 Fjalët e të drejtëve nuk sjellin dhembje.+

Po ju, ç’po ndreqni me qortimet tuaja?+

26 Fjalët kërkoni të qortoni,

thëniet e të dëshpëruarit+ që flet në erë?+

27 Ju jeni nga ata që do të hidhnit short edhe për jetimin,+

dhe do ta shitnit shokun si në pazar!+

28 E pra, tani më kushtoni vëmendje,

dhe shihni në ju gënjej+ në fytyrë.

29 Ndërroni mendim, që të mos bëhet asnjë padrejtësi;

po, ndërroni mendim, pasi drejtësia ime s’ka ndryshuar.+

30 A ka padrejtësi në gjuhën time?

Vallë, nuk e dalloj dot të keqen?