Jobi

 2 «Ah, sikur t’u kthehesha muajve që shkuan,

ditëve kur Perëndia më mbronte,

 3 kur llamba e tij shkëlqente mbi kokën time,

kur çaja errësirën nën dritën e tij,+

 4 kur isha në pranverën e jetës,

kur gëzoja miqësi me Perëndinë në tendën time,+

 5 kur i Plotfuqishmi ishte ende me mua,

kur isha i rrethuar nga fëmijët* e mi,

 6 kur i laja këmbët në gjalpë,

kur vaji rridhte rrëke nga shkëmbinjtë.+

 7 Kur dilja te porta e qytetit+

dhe zija vendin tim te sheshi,+

 8 djemtë më shihnin e më hapnin rrugën,*

edhe pleqtë çoheshin e rrinin në këmbë.+

 9 Princat i ndalnin fjalët,

gjysmë fjale s’nxirrnin nga goja.*

10 Burrat e shquar nuk bënin zë,

se gjuha u ngjitej pas qiellzës.

11 Kushdo që më dëgjonte, fliste mirë për mua,

dhe kush më shihte, më lëvdonte,

12 sepse e çliroja të varfrin që thërriste për ndihmë,+

jetimin* e këdo që s’kishte kush ta ndihmonte.+

13 Ai që ishte në fill të vdekjes, më bekonte,+

zemrën e vejushës e mbushja me gëzim.+

14 Si mantel e kisha veshur drejtësinë;

rroba* e çallma ime ishte gjykimi i drejtë.

15 U bëra sy për të verbrin

dhe këmbë për të çalin.

16 I bëhesha baba të varfrit;+

hetoja çështjen ligjore të atij që s’e njihja.+

17 Ua thyeja nofullat keqbërësve+

e nga dhëmbët ua rrëmbeja prenë.

18 Thosha: ‘Në folenë* time do të vdes+

dhe ditët e mia do të jenë të panumërta si kokrrizat e rërës.

19 Rrënjët e mia do të shtrihen drejt ujit

dhe vesa do të prehet gjithë natën në degët e mia.

20 Shkëlqimi im nuk do të venitet kurrë,

dhe harku në dorën time do të gjuajë përherë.’

21 Të gjithë mezi pritnin të më dëgjonin,

pritnin në heshtje këshillën time.+

22 Pas fjalës sime, nuk shtonin asgjë;

fjala ime ishte e ëmbël* për veshët e tyre.

23 Prisnin për mua sikur të pritnin për shiun;

ishin të etur për fjalën time si për shiun e pranverës.+

24 S’u besonin syve kur shihnin fytyrën time të qeshur;

drita e fytyrës sime i qetësonte.*

25 U jepja drejtim si kreu i tyre

dhe jetoja si mbreti mes ushtrisë së vet,+

si ngushëlluesi i atyre që mbajnë zi.+