Mençuria për të ‘parashikuar atë që do të ndodhë’

«ATA janë një popull që e kanë humbur gjykimin e shëndoshë dhe nuk kanë kuptueshmëri. Po të ishin të mençur, do ta kuptonin këtë dhe do ta parashikonin atë që do t’u ndodhë.»—Ligji i përtërirë 32:28, 29, Beck.

Këto fjalë Moisiu ua tha izraelitëve, kur po qëndronin në kufirin e Tokës së Premtuar. Moisiu po parathoshte një kohë kur ata do ta braktisnin Jehovain dhe nuk do ta vritnin edhe aq shumë mendjen për pasojat e veprimeve të tyre. Në shekujt që pasuan, populli i Izraelit, duke përfshirë edhe shumë mbretër të tij, i shpërfillën paralajmërimet e Perëndisë.

Solomoni, për shembull, e dinte urdhrin hyjnor për të mos u martuar me gra që adhuronin perëndi të tjerë në vend të Jehovait. (Ligji i përtërirë 7:1-4) Megjithatë, ai arriti të kishte «shumë gra të huaja». Rezultati? Bibla thotë: «Kështu, kur Solomoni u plak, bashkëshortet e tij ia kthyen zemrën në drejtim të perëndive të tjera dhe zemra e tij nuk i përkiste plotësisht Zotit, Perëndisë së tij ashtu si zemra e Davidit atit të tij.» (1. Mbretërve 11:1, 4) Edhe pse ishte një njeri i mençur, Solomonit i mungoi gjykimi i shëndoshë për të ‘parashikuar atë që do të ndodhte’ po të mos i bindej urdhrit të Perëndisë.

Po ne? Nëse mendojmë që më përpara në mënyrë të përshtatshme për vendimet që do të marrim në jetë, mund të shmangim shumë dhimbje. Për shembull, të krishterët këshillohen që ta ‘pastrojnë veten nga çdo ndotje e mishit dhe e frymës’. (2. Korintasve 7:1) Kjo është një gjë e mençur, por shumë veta nuk e kanë gjykimin e shëndoshë për të parashikuar se çfarë mund të ndodhë nëse e shpërfillin këshillën e Pavlit. Për shembull, shumë të rinj e ndotin trupin e tyre duke pirë duhan, pasi mendojnë se kjo gjë i bën të duken të rritur më të rafinuar. Por sa tragjike është, kur një numër prej tyre vuajnë më vonë në jetë nga problemet e zemrës, nga kanceri i mushkërive ose nga emfizema (zgjerim i hojëzave të mushkërive), si pasojë e duhanit!

Është e rëndësishme që t’u kushtojmë vëmendje serioze pasojave të vendimeve dhe të veprimeve tona. Duke pasur arsye të vlefshme, Pavli shkroi: «Ç’të mbjellë njeriu, atë edhe do të korrë, sepse ai që mbjell për mish të tij, do të korrë nga mishi i tij prishje, por ai që mbjell për frymë, do të korrë nga fryma jetë të përjetshme.»—Galatasve 6:7, 8.