Pyetje nga lexuesit

• Si mund ta hidhërojmë frymën e shenjtë të Perëndisë kur ajo nuk është një person?

Ishte apostulli Pavël që shkroi: «Mos e hidhëroni frymën e shenjtë të Perëndisë.» (Efesianëve 4:30) Disa i marrin këto fjalë si tregues që fryma e shenjtë është një person. Megjithatë, në botimet e ‘kujdestarit të besueshëm’ shpesh janë dhënë prova biblike dhe historike se të krishterët e hershëm nuk e shihnin frymën e shenjtë as si një person, as si një perëndi të barabartë me Më të Lartin, pra si pjesë e të ashtuquajturit Trinitet.a (Luka 12:42) Pra, Pavli nuk po fliste për frymën e shenjtë të Perëndisë sikur ajo të ishte një person.

Fryma e shenjtë e Perëndisë është forca e tij vepruese e padukshme. Jezui do të pagëzonte «me frymë të shenjtë», ashtu si Gjoni pagëzonte me ujë. (Luka 3:16) Në Festën e Ditës së Pesëdhjetë të vitit 33 të e.s., rreth 120 dishepuj «u mbushën me frymë të shenjtë», patjetër ata nuk u mbushën me një person. (Veprat 1:5, 8; 2:4, 33) Këta të mirosur morën një shpresë qiellore dhe fryma e shenjtë i udhëhoqi që të bënin një jetë me besnikëri. (Romakëve 8:14-17; 2 Korintasve 1:22) Ajo prodhoi tek ata frytin e frymës dhe i ndihmoi të shmangnin ‘veprat mëkatare të mishit’ që mund të çonin në mosmiratimin e Perëndisë.​—Galatasve 5:19-25.

Nëse jemi shërbëtorë të Perëndisë me shpresë tokësore, atëherë nuk jemi mirosur me frymën e shenjtë. Sidoqoftë, mund të kemi po kaq nga fryma e Perëndisë, sa edhe ata shërbëtorë me shpresë qiellore. Prandaj edhe ne mund ta hidhërojmë frymën. Por, në ç’mënyrë?

Në qoftë se shpërfillim këshillat biblike që u shkruan nën drejtimin e frymës së shenjtë, mund të zhvillojmë tipare që na çojnë drejt mëkatit të vullnetshëm kundër frymës, në humbjen e miratimit të Jehovait dhe së fundi në shkatërrim. (Mateu 12:31, 32) Ndoshta ende nuk po kryejmë mëkate të rënda, por po futemi në rrugën e gabuar, rrugë që në fund mund të na çojë në një drejtim të kundërt me drejtimin e frymës. Në këto raste do të jemi duke hidhëruar frymën e shenjtë.

Çfarë duhet të bëjmë që të mos e hidhërojmë frymën e Perëndisë? Sigurisht duhet të kontrollojmë mendimet dhe veprimet tona. Në letrën drejtuar Efesianëve, në kapitullin e 4-t, apostulli Pavël tha që të shmangim prirjen për të gënjyer, prirjen për të qëndruar të zemëruar, prirjen ndaj dembelizmit dhe ndaj të folurit të papërshtatshëm. Në rast se kemi veshur «personalitetin e ri» e megjithatë lejojmë që të kthehemi përsëri te këto gjëra, çfarë jemi duke bërë? Jemi duke shkuar kundër këshillës së frymëzuar nga fryma, që gjendet në Fjalën e Perëndisë, Biblën. Duke vepruar kështu jemi duke hidhëruar frymën e shenjtë.

Në kapitullin e 5-të të Letrës drejtuar efesianëve lexojmë këshillën e Pavlit për të mos qenë kureshtarë ndaj kurvërisë. Gjithashtu apostulli i këshillon bashkëbesimtarët që të shmangin sjelljen e turpshme dhe shakatë e pista. Në rast se nuk duam ta hidhërojmë frymën e shenjtë të Perëndisë, duhet ta mbajmë në mendje këtë këshillë kur zgjedhim llojin e zbavitjes. Pse vallë duhet të shfaqim interesim për këto gjëra duke folur për to, duke i lexuar dhe duke i parë në televizor ose diku tjetër?

Sigurisht që mund ta hidhërojmë frymën edhe në mënyra të tjera. Fryma e Jehovait nxit unitetin në kongregacion. Por ta zëmë se po përhapim thashetheme ose po nxitim krijimin e grupimeve në kongregacion. A nuk do të ishim duke vepruar kundër drejtimit të frymës për të pasur unitet në kongregacion? Në kuptimin e përgjithshëm do të ishim duke e hidhëruar frymën, ashtu si ata që shkaktonin përçarje në kongregacionin e Korintit. (1 Korintasve 1:10; 3:1-4, 16, 17) Gjithashtu, do ta hidhëronim frymën nëse me dashje minojmë respektin për burrat e emëruar nga fryma në kongregacion.​—Veprat 20:28; Juda 8.

Është e qartë, pra, se është gjë e mençur të shqyrtojmë qëndrimet dhe veprimet tona duke pasur parasysh drejtimin e frymës siç pasqyrohet në Bibël dhe në kongregacionin e krishterë. Po ashtu, ‘le të lutemi me frymë të shenjtë’, duke iu nënshtruar ndikimit të saj dhe duke vepruar gjithnjë në përputhje me atë që thuhet në Fjalën e frymëzuar të Perëndisë. (Juda 20) Le të jemi të vendosur që të mos e hidhërojmë frymën, por gjithmonë të udhëhiqemi prej saj për të nderuar emrin e shenjtë të Jehovait.

• Jezu Krishti tha se sa të vështirë do ta kishte një i pasur të futej në Mbretërinë e Perëndisë, duke e krahasuar këtë me një deve që përpiqet të kalojë nëpër një vrimë gjilpëre. A kishte ndër mend Jezui një deve të mirëfilltë dhe një gjilpërë të mirëfilltë qepjeje?

Dy nga tri citimet biblike të këtij pohimi janë shumë të ngjashme. Sipas tregimit të Mateut, Jezui tha: «Është më e lehtë që një deve të kalojë nëpër një vrimë gjilpëre, sesa një i pasur të futet në mbretërinë e Perëndisë.» (Mateu 19:24) Po kështu, te Marku 10:25 thuhet: «Është më e lehtë që një deve të kalojë nëpër një vrimë gjilpëre, sesa një i pasur të hyjë në mbretërinë e Perëndisë.»

Disa vepra referimi hedhin idenë se ‘vrima e gjilpërës’ ishte një portë e vogël në një nga portat e mëdha të Jerusalemit. Nëse porta e madhe mbyllej natën, e vogla mund të hapej. Mendohet se ajo ishte sa madhësia e një deveje. Por, a kishte ndër mend këtë gjë Jezui?

Me sa duket, jo. Jezui në fakt e kishte fjalën për një gjilpërë qepjeje. Meqë në atë rajon janë gjetur gjilpëra të lashta edhe prej kocke, edhe prej metali, ato do të kenë qenë sende të zakonshme shtëpiake. Luka 18:25 na heq çdo dyshim në lidhje me fjalët e Jezuit, sepse aty ai citohet të ketë thënë: «Në fakt, është më e lehtë që një deve të kalojë nëpër vrimën e një gjilpëre qepjeje, sesa një i pasur të futet në mbretërinë e Perëndisë.»

Leksikografë të ndryshëm janë të një mendjeje se fjala greke duhet përkthyer ‘gjilpërë qepjeje’, siç gjendet edhe te Përkthimi Bota e Re. Fjala greke për ‘gjilpërë’ te Mateu 19:24 dhe te Marku 10:25 (rhaphis) rrjedh nga një folje që do të thotë «qep». Kurse termi grek që gjendet te Luka 18:25 (belone) përdoret për të treguar një gjilpërë të mirëfilltë kirurgjike. Një fjalor, Vine’s Expository Dictionary of Old and New Testament Words, thotë: «Ideja për ta lidhur shprehjen «vrimë gjilpëre» me portat e vogla, duket se është një ide e ditëve të sotme; nuk ka asnjë gjurmë të lashtë të këtij interpretimi. Qëllimi i Zotërisë në këtë pohim është që të shprehë pamundësinë nga pikëpamja njerëzore dhe nuk duhet të bëhen përpjekje për ta zvogëluar vështirësinë që ekziston duke e interpretuar gjilpërën sikur të ketë kuptimin e diçkaje më shumë se një vegël e zakonshme.»​—1981, vëllimi III, faqja 106.

Disa hedhin idenë se në këto vargje fjala «deve» duhet përkthyer «litar». Fjalët greke për litar (kamilos) dhe për deve (kamelos) janë të ngjashme. Megjithatë, në dorëshkrimet greke më të lashta ekzistuese të Ungjillit të Mateut (Sinaitik, Vatikan nr. 1209 dhe Aleksandrin), në Mateun 19:24 ndodhet fjala greke për «deve», dhe jo për «litar». Thuhet se Mateu e shkroi në fillim Ungjillin e tij në hebraisht dhe mund ta ketë përkthyer vetë në greqisht. Ai e dinte saktësisht se çfarë tha Jezui dhe prandaj përdori fjalën e duhur.

Pra, Jezui e kishte fjalën për një gjilpëre të mirëfilltë qepjeje dhe për një deve të mirëfilltë. Ai po i përdorte këto terma për të theksuar pamundësinë për t’u bërë një gjë. Por, a donte të thoshte Jezui se asnjë i pasur nuk mund të hynte në Mbretërinë e Perëndisë? Jo, sepse pohimi i Jezuit nuk duhej marrë fjalë për fjalë. Ai po përdorte një hiperbolë për të ilustruar se ashtu si një deve e mirëfilltë nuk mund të kalojë nëpër vrimën e një gjilpëre të mirëfilltë qepjeje, po ashtu është e pamundur që një i pasur të hyjë në Mbretërinë e Perëndisë nëse vazhdon të jetë i lidhur pas pasurisë dhe nuk e vë Jehovain në vend të parë në jetë.​—Luka 13:24; 1 Timoteut 6:17-19.

Jezui e tha këtë pohim menjëherë pasi një sundimtar i ri dhe i pasur hodhi poshtë privilegjin e madh për t’u bërë ithtar i Jezuit. (Luka 18:18-24) Një individ i pasur që do më shumë pasurinë e tij, sesa gjërat frymore, nuk mund të presë që të fitojë jetën e përhershme në sundimin e Mbretërisë. Megjithatë, disa të pasur u bënë dishepuj të Jezuit. (Mateu 27:57; Luka 19:2, 9) Pra, një i pasur që është i vetëdijshëm për nevojën e tij frymore dhe që kërkon ndihmën e Perëndisë, mund të marrë shpëtimin nga Perëndia.​—Mateu 5:3; 19:16-26.

[Shënimi]