Dhe ai duhet ta mbajë besëlidhjen në fuqi për të shumtët për një javë; dhe në gjysmë të javës, do të bëjë të marrin fund flijimi dhe ofrimi i dhuratës.» (Danieli 9:26a, 27a) Koha kritike ishte «në gjysmë të javës», domethënë në mes të javës së fundit të viteve.

24, 25. (a) Ashtu siç ishte profetizuar, kur vdiq Krishti dhe kujt i dhanë fund vdekja dhe ringjallja e tij? (b) Ç’gjë bëri të mundur vdekja e Jezuit?

²⁴ Shërbimi publik i Jezu Krishtit filloi në pjesën e fundit të vitit 29 të e.s. dhe zgjati tre vjet e gjysmë. Siç ishte profetizuar, në fillim të vitit 33 të e.s. Krishti u ‘këput’ kur vdiq në një shtyllë mundimesh, duke e dhënë jetën e tij njerëzore si shpërblesë për njerëzimin. (Isaia 53:8; Mateu 20:28) Nevoja për flijimet në kafshë dhe për ofrimin e dhuratës që parashikohej nga Ligji, mori fund kur Jezui i ringjallur ia paraqiti vlerën e jetës së tij njerëzore të flijuar Perëndisë në qiell. Megjithëse priftërinjtë judenj vazhduan të bënin oferta deri në shkatërrimin e tempullit të Jerusalemit në vitin 70 të e.s., flijime të tilla nuk ishin më të pranueshme nga Perëndia. Ato ishin zëvendësuar nga një flijim më i mirë, një flijim që nuk do të duhej të përsëritej kurrë më. Apostulli Pavël shkroi: «[Krishti] ofroi në mënyrë të përhershme një flijim të vetëm për mëkatet . . . Sepse me anë të një oferte të vetme flijimi, ai i ka bërë të përsosur në mënyrë të përhershme ata që po shenjtërohen.»—Hebrenjve 10:12, 14.

26. (a) Megjithëse besëlidhja e Ligjit ishte hequr, cila besëlidhje u ‘mbajt në fuqi për një javë’? (b) Çfarë ndodhi në fund të javës së 70-të?

²⁶ Kështu ndodhi që Jehovai e hoqi besëlidhjen e Ligjit me anë të vdekjes së Krishtit në vitin 33 të e.s. Si, pra, mund të thuhej se Mesia «duhet ta mbajë besëlidhjen në fuqi për të shumtët për një javë»? Sepse ai mbajti në fuqi besëlidhjen abrahamike. Derisa përfundoi java e 70-të, Perëndia i shtriu bekimet e asaj besëlidhjeje mbi pasardhjen hebreje të Abrahamit. Por në fund të «shtatëdhjetë javëve» të viteve, në vitin 36 të e.s., apostulli Pjetër i predikoi italianit të devotshëm, Kornelit, familjes së tij dhe johebrenjve të tjerë. Dhe që prej asaj dite, lajmi i mirë filloi të shpallej mes njerëzve të kombeve.—Veprat 3:25, 26; 10:1-48; Galatasve 3:8, 9, 14.

29. Çfarë duhej t’i ndodhte Jerusalemit të rindërtuar dhe për ç’arsye?

²⁹ Gabrieli kishte profetizuar më përpara se Jerusalemi do të rindërtohej. Tani ai parathotë shkatërrimin e atij qyteti të rindërtuar dhe të tempullit të tij, duke thënë: «Qytetin dhe vendin e shenjtë, populli i një udhëheqësi që po vjen do t’i çojë në rrënim. Dhe fundi i tij do të jetë me anë të përmbytjes. Dhe deri në fund do të ketë luftë; ajo që është vendosur janë shkretimet. . . . Dhe mbi krahun e gjërave të neveritshme do të jetë ai që shkakton shkretim, dhe deri në shfarosje, vetë gjëja e vendosur do të derdhet edhe mbi atë që shtrihet i shkretuar.» (Danieli 9:26b, 27b) Megjithëse ky shkretim do të ndodhte pas «shtatëdhjetë javëve», ai do të ishte një pasojë e drejtpërdrejtë e ngjarjeve të «javës» së fundit, kur judenjtë e hodhën poshtë Jezuin dhe e dënuan me vdekje.—Mateu 23:37, 38.

30. Siç tregohet nga dokumentet historike, si u përmbush dekreti i Llogaritësit të Madh të kohës?

³⁰ Dokumentet historike tregojnë se në vitin 66 të e.s., legjionet romake nën guvernatorin e Sirisë, Cest Gali, rrethuan Jerusalemin. Me gjithë rezistencën nga ana e judenjve, forcat romake që mbanin stemat e tyre idhujtare ose flamujt, depërtuan në qytet dhe filluan të shkatërronin murin verior të tempullit. Qëndrimi i tyre atje i bëri ato një «gjë të neveritshme» që mund të shkaktonte një shkretim të plotë. (Mateu 24:15, 16) Në vitin 70 të e.s., romakët nën gjeneral Titin erdhën si një «përmbytje» dhe shkretuan qytetin dhe tempullin e tij. Ata nuk i ndali asgjë, sepse kjo ishte dekretuar, ishte «vendosur» nga Perëndia. Llogaritësi i Madh i kohës, Jehovai, e kishte përmbushur përsëri fjalën e tij!