Vetë profecia na jep çelësin, kur parathotë një vepër që populli i Judës nuk do ta besonte edhe sikur t’ia tregonin. Çfarë është? Është ngritja e kaldeasve (babilonasve) nga Perëndia për të ndëshkuar Judën e pabesë. (1:5, 6) Kjo të bën të mendosh për pjesën e parë të mbretërimit të Jehojakimit idhujtar, kohë kur në Judë mosbesimi dhe padrejtësia ishin tepër të përhapura. Jehojakimin e kishte vënë në fron faraoni Neko, dhe kombi ishte në sferën e ndikimit egjiptian. Në rrethana të tilla, populli mund të ndihej i justifikuar të mos besonte asnjë mundësi pushtimi nga ana e Babilonisë. Mirëpo, Nabukodonosori e mundi faraonin Neko në betejën e Karkemishit, në vitin 625 p.e.s., duke thyer kështu fuqinë e Egjiptit.

 6. Ç’gjendje ekziston në Judë dhe ç’vepër që ngjall habi do të kryejë Jehovai?

⁶ Profeti i thërret Jehovait (1:1–2:1). Mungesa e besimit në Judë, ka bërë që në mendjen e Habakukut të lindin disa pyetje. Ai pyet: «Deri kur, o Jehova, do të thërras për ndihmë dhe ti nuk do të më dëgjosh?» «Përse para meje ka grabitje dhe dhunë?» (1:2, 3) Ligji mpihet, i ligu rrethon të drejtin dhe drejtësia shtrembërohet. Për këtë arsye, Jehovai do të kryejë një vepër që do të ngjallë habi, diçka që ‘nuk do ta besojnë, edhe sikur t’ua tregojnë’. Faktikisht, ai «po ngre kaldeasit»! Sa i frikshëm është vegimi i Jehovait për kombin e egër që vjen me të shpejtë. Vjen vetëm për dhunë dhe mbledh robër «si rëra». (1:5, 6, 9)