Kur Perëndia krijoi Adamin dhe Evën, i vendosi në një kopsht të bukur që ishte plot me perime të ngrënshme e pemë frutore. Vetëm njëra pemë ishte e ndaluar—«pema e njohjes të së mirës dhe të së keqes». Duke pasur vullnet të lirë, Adami dhe Eva mund të zgjidhnin t’i bindeshin ose jo Perëndisë. Megjithatë, Adami u paralajmërua se ‘ditën që do të hante prej [pemës së njohjes të së mirës dhe të së keqes], kishte për të vdekur’.—Zanafilla 1:29; 2:17.

Kufizim i arsyeshëm

Ky kufizim nuk sillte aspak vështirësi; Adami dhe Eva mund të hanin nga të gjitha pemët e tjera të kopshtit. (Zanafilla 2:16) Për më tepër, urdhri për të mos ngrënë këtë fryt nuk do të thoshte se çifti kishte ndonjë prirje të gabuar, dhe as nuk u hiqte dinjitetin. Nëse Perëndia do t’u kishte ndaluar gjëra të tilla të neveritshme, siç është sjellja shtazarake ose vrasja, atëherë disa mund të thoshin se njerëzit e përsosur kishin disa prirje të gabuara që duheshin mbajtur nën kontroll. Kurse ngrënia ishte diçka e natyrshme dhe me vend.

A përfaqësonte fryti i ndaluar marrëdhëniet seksuale, siç thonë disa? Shkrimet nuk e mbështetin aspak këtë ide. Pikësëpari, kur Perëndia i tha të mos e hante frytin, Adami ishte vetëm dhe me sa duket qëndroi ashtu për ca kohë. (Zanafilla 2:23) Së dyti, Perëndia i tha Adamit dhe Evës ‘të ishin të frytshëm, të shumoheshin dhe të mbushnin tokën’. (Zanafilla 1:28) Sigurisht ai nuk do t’i urdhëronte të thyenin ligjin e tij, dhe pastaj t’i dënonte me vdekje pse bënë ashtu. (1 Gjonit 4:8) Së treti, Eva e hëngri frytin para Adamit, dhe më vonë ia dha edhe atij. (Zanafilla 3:6) Është e qartë, fryti nuk përfaqësonte marrëdhëniet seksuale.

Orvatje për pavarësi morale

Pema e njohjes të së mirës dhe të së keqes ishte një pemë prej vërteti. Gjithsesi ajo përfaqësonte të drejtën e Perëndisë si Sundimtar për të vendosur çfarë është e mirë dhe e keqe për krijesat e tij njerëzore. Prandaj të haje nga pema, nuk ishte vetëm një vjedhje—të merrje diçka që i përkiste Perëndisë—por edhe një orvatje arrogante për pavarësi morale. Vini re se pasi e gënjeu Evën, duke i thënë se në qoftë se ajo dhe i shoqi do të hanin frytin ‘s’do të vdisnin aspak’, Satanai pohoi: «Por Perëndia e di se, po atë ditë që do të hani, sytë tuaj do të hapen e ju do të jeni si Perëndi, dhe do të njihni të mirën dhe të keqen.»—Zanafilla 3:4, 5.

Duke deklaruar pavarësinë e tyre, Adami dhe Eva dëmtuan në mënyrë të pariparueshme marrëdhënien me Jehovain, dhe bënë që mëkati të kishte një efekt të përhershëm në trupin e tyre, madje deri në kodin gjenetik. Është e vërtetë se ata jetuan qindra vjet, por filluan të vdisnin «ditën» kur mëkatuan, ashtu si thahet një degë kur pritet nga trungu i pemës. (Zanafilla 5:5) Për më tepër, për herë të parë ata nuk kishin paqe të brendshme. E kuptuan se ishin lakuriq dhe u përpoqën t’i fshiheshin Perëndisë. (Zanafilla 3:7, 8) Po ashtu u ndien fajtorë, të pasigurt dhe të turpëruar. Mëkati u shkaktoi një turbullim brenda vetes, ndërgjegjja po i akuzonte për keqbërjen.