Shtëpia e Adamit ishte një parajsë shumë e veçantë, një kopsht i vërtetë kënaqësie, që quhej Eden. (Shih EDENI nr. 1.) Ky kopsht mund t’i siguronte përgjithmonë çdo nevojë për jetën, pasi atje kishte «çdo pemë që ishte e dëshirueshme për sytë e njeriut dhe e mirë për ushqim». (Zn 2:9) Adami rrethohej nga kafshë paqësore të çdo lloji dhe forme. Megjithatë, ai ishte vetëm. Nuk kishte asnjë krijesë tjetër të «llojit të vet» me të cilën të bisedonte. Jehovai pa se ‘nuk ishte mirë që njeriu të rrinte vetëm’. Kështu, me një ndërhyrje kirurgjike, e para dhe e fundit në llojin e saj, Jehovai mori një brinjë nga Adami dhe bëri me të femrën, që do të ishte plotësimi i tij, si dhe gruaja e nëna e fëmijëve të tij. Shumë i gëzuar për këtë ndihmëse kaq të bukur dhe për këtë shoqe që do ta kishte përherë pranë, Adami thuri sakaq poezinë e parë që është dokumentuar: «Kjo është më në fund kockë e kockave të mia dhe mish i mishit tim», dhe ajo u quajt grua, «sepse u mor nga burri». Më vonë, Adami e quajti gruan e tij Eva. (Zn 2:18-23; 3:20) Për vërtetësinë e këtij tregimi dëshmon edhe Jezui e apostujt.​—Mt 19:4-6; Mr 10:6-9; Ef 5:31; 1Ti 2:13.

Perëndia i dha njeriut të përsosur autoritet mbi krijesat e ndryshme të tokës, ndaj ishte më se e përshtatshme që Adami të kishte privilegjin t’u vinte emra. (Zn 1:26; 2:19, 20) Meqë do t’i mbante të nënshtruara kafshët, njeriu do të ishte gjithnjë përgjegjës para Perëndisë për mënyrën si do të kujdesej për to.​—Lu 12:48.