Të shqyrtojmë rrethanat e Jobit. Ai ishte njeri me besim të jashtëzakonshëm dhe kaloi sprova të rënda: humbjen e gjërave materiale, vdekjen e gjithë fëmijëve të dashur dhe një sëmundje të dhembshme. Në kulm të mjerimit i thirri Perëndisë: «Ah sikur të më fshihje në Sheol [varri i përbashkët i njerëzimit]!» (Vargu 13) Jobi e shihte Sheolin si fundin e vuajtjeve. Atje, si një thesar i fshehur nga Perëndia, do të ishte rehat nga hallet dhe dhembjet.a

A do të rrinte Jobi përgjithmonë në Sheol? Jobi besonte të kundërtën. Ai vazhdoi me lutjen e tij: «Ah sikur . . . të vije një afat e të më kujtoje!» Jobi shpresonte i sigurt se qëndrimi i tij në Sheol do të ishte i përkohshëm dhe se Jehovai nuk do ta harronte. Jobi e krahasoi kohën që do të kalonte në Sheol me «shërbimin e detyruar»​—një periudhë e detyruar pritjeje. Për sa kohë? Ai tha: «Derisa të më vinte lehtësimi.» (Vargu 14) Ai lehtësim do të nënkuptonte çlirim nga Sheoli, me fjalë të tjera, ringjallje nga të vdekurit.