Gjej ngushëllim edhe pse jam në «luginën e hijes së thellë»
Treguar nga Barbra Shuitsër
Disa herë, kur gjërat kanë shkuar mirë, jeta ime ka qenë si «kullota të gjelbra» të kënaqshme. Por kam njohur, gjithashtu, se çfarë do të thotë të kalosh nëpër «luginën e hijes së thellë». Megjithatë, jam e bindur se, duke qenë që Jehovai është Bariu ynë, ne mund të përballojmë çfarëdo rrethanash që mund të dalin.—Psalmi 23:1-4, BR.
MË 1993, kur unë dhe burri im po i afroheshim të shtatëdhjetave, vendosëm t’i hynim një ndërmarrjeje të re, të shërbenim atje ku nevoja për mësues të Biblës ishte më e madhe në Ekuador. Megjithëse ishim amerikanë nga lindja, ne flitnim spanjisht dhe nuk kishim detyrime financiare. Meqenëse e dinim se ‘peshkimi i njerëzve’ ishte i frytshëm në Ekuador, planifikuam që t’i hidhnim rrjetat tona në ato ujëra produktive.—Mateu 4:19.
Pasi kaluam disa ditë entuziaste në zyrën e degës së Shoqatës Watch Tower në Ekuador, shkuam në stacionin e autobusave në Guajakil, të zellshëm për të udhëtuar deri në Maçala, një nga qytetet ku kishte një nevojë të veçantë. Megjithatë, ndërsa po pritnim për autobusin, burri im, Fredi, papritur u ndie keq, kështu që vendosëm ta shtynim për më vonë udhëtimin. Unë shkova në një kabinë telefoni për të bërë rregullimet që të ktheheshim në degë, ndërsa Fredi u ul afër bagazheve tona. Kur u ktheva disa minuta më vonë, burri im ishte zhdukur!
Nuk e pashë më Fredin gjallë. Pikërisht atje, në stacionin e autobusit, gjatë mungesës sime të shkurtër, ai kishte pasur një kolaps të rëndë funksional të zemrës. Ndërsa po kërkoja për të si e tërbuar, një nëpunës i stacionit të autobusëve u afrua dhe më tha se Fredin e kishin çuar në spital. Kur mbërrita në spital, mësova se ai kishte vdekur tashmë.
Papritur, u gjenda e vetme në një vend të huaj, pa shtëpi dhe pa burrin ku mund të mbështetesha. Them «të mbështetesha», sepse Fredi kishte marrë gjithnjë drejtimin dhe i kishte organizuar gjërat për të dy. Unë nuk kam një personalitet të fortë dhe isha e lumtur që e merrte ai drejtimin. Por tani më duhej të merrja vendime, të organizoja jetën time dhe në të njëjtën kohë të kapërceja pikëllimin tim. Ishte një ndjenjë shkretuese, sikur të isha zhytur në një «luginë të hijes së thellë». A do të mësoja ndonjëherë që t’ia dilja mbanë vetë?
Mësimi i së vërtetës dhe thjeshtimi i jetës sonë
Si Fredi, ashtu edhe unë, kishim qenë të martuar e të divorcuar para se të takoheshim bashkë për herë të parë. Miqësia e mirë lulëzoi në një marrëdhënie të ngushtë dhe vendosëm të martoheshim bashkë. Ishim frekuentues sa për emër, të kishave në Siatëll, Uashington, SHBA. Por feja nuk ishte e rëndësishme në jetën tonë derisa Xhemi, një vajzë e këndshme që ishte pioniere (ungjillëzuese në kohë të plotë) trokiti në derën tonë. Ajo ishte kaq e këndshme, saqë unë e pranova ofertën që më bëri, për të studiuar Biblën me mua.
Duke qenë se edhe Fredi tregoi interes, prindërit e Xhemit e morën përsipër studimin dhe një vit më vonë, më 1968, që të dy u pagëzuam. Që nga fillimi, ishim entuziastë për të vënë interesat e Mbretërisë në vend të parë në jetën tonë. (Mateu 6:33) Çifti që studioi me ne, Lorn dhe Rudi Knust, sigurisht që dhanë shembullin e tyre në këtë aspekt. Jo shumë kohë pas pagëzimit tonë, ata u transferuan në një qytet në Bregun Lindor të Shteteve të Bashkuara, për të shërbyer atje ku nevoja ishte më e madhe. Kjo mbolli një farë në zemrat tona.
Ne kishim një arsye tjetër për të menduar rreth një transferimi. Fredi ishte administrator i një mapoje të madhe. Puna i merrte shumë kohë e vëmendje dhe ai e kuptoi se një transferim diku tjetër do të bënte të mundur thjeshtimin e jetës së tij, do t’i jepte më shumë vëmendje së vërtetës dhe dy fëmijëve tanë. Nga martesa ime e parë kisha edhe një vajzë që tani ishte martuar dhe bashkë me burrin e saj e kishin pranuar, gjithashtu, të vërtetën, kështu që vendimi ynë për t’u larguar nga Siatëll ishte i vështirë. Megjithatë, ata i kuptuan arsyet tona dhe e mbështetën vendimin tonë.
Kështu, ndodhi që në vitin 1973 ne u transferuam në Spanjë, një vend ku, në atë kohë, kishte nevojë shumë të madhe për lajmëtarë të lajmit të mirë dhe për vëllezër që të merrnin drejtimin. Fredi kishte llogaritur se, po të jetonim me kursim, paratë e mbledhura do të ishin të mjaftueshme për të paguar shpenzimet tona në Spanjë dhe mund t’ia dedikonim shumicën e kohës sonë shërbimit. Dhe kështu bëmë. Shpejt, Fredi ishte duke shërbyer si plak dhe në vitin 1983 që të dy ishim pionierë.
Për 20 vjet shërbyem në Spanjë, duke mësuar të flitnim gjuhën dhe duke gëzuar shumë përvoja të shkëlqyera. Shpesh Fredi dhe unë predikonim bashkë e madje kemi studiuar edhe me çifte të martuara, e disa prej tyre tani janë Dëshmitarë të pagëzuar. Pas disa vitesh në Spanjë edhe dy fëmijët tanë më të vegjël, Haidi dhe Majku, ndërmorën shërbimin si pionierë. Megjithëse kishim pak nga ana materiale, kjo ka qenë koha më e lumtur e jetës sime. Jeta jonë ishte e thjeshtë. Kalonim shumë kohë së bashku si familje dhe ashtu si vaji i të vesë në tregimin biblik, kursimet tona të administruara me kujdes nuk shteruan kurrë.—1. Mbretërve 17:14-16.
Ndryshojmë përsëri vendin
Më 1992 filluam përsëri të mendonim për një transferim. Fëmijët tanë ishin rritur dhe nevoja në Spanjë ishte më e pakët se më përpara. Njihnim një misionar që kishte shërbyer në Ekuador dhe ai na tregoi për nevojën e ngutshme për pionierë dhe për pleq në atë vend. A ishim tepër pleq për të menduar për një fillim të ri në një vend të ri? Ne menduam se jo, meqenëse që të dy kishim një shëndet të mirë dhe e donim veprën e predikimit. Kështu, u lidhëm me degën e Ekuadorit dhe filluam të bënim planet. Në fakt, vajza ime Haidi dhe burri i saj, Huan Manuel, të cilët po shërbenin në veri të Spanjës, ishin entuziastë për t’u bashkuar me ne.
Më në fund, në shkurt 1993, i kishim rregulluar të gjitha punët dhe kishim mbërritur në vendin tonë të ri. Që të dy ishim të rrëqethur duke menduar vazhdimin e veprës si pionierë në Ekuador, ku kaq shumë njerëz ishin të zellshëm për të studiuar Biblën. Pas një mirëseardhjeje të ngrohtë në Degë, planifikuam të vizitonim disa qytete që ishin rekomanduar si vende ku kishte një nevojë të veçantë. Por, në këtë kohë burri im vdiq.
Në «luginën e hijes së thellë»
Fillimisht u ndieva e tronditur, pastaj një mosbesim total. Fredi vështirë se kishte qenë ndonjëherë i sëmurë më parë. Çfarë duhet të bëja? Ku duhet të shkoja? Thjesht nuk mund të mendoja për asgjë.
Gjatë atyre momenteve më të këqija në jetën time, u bekova me mbështetjen e vëllezërve dhe motrave frymorë të dhembshur, shumica prej tyre vështirë se më njihnin. Vëllezërit në degë ishin shumë të dashur dhe u kujdesën për çdo gjë, duke përfshirë rregullimet e funeralit. Në veçanti mbaj mend dashurinë që m’u tregua nga vëllai dhe motra Bono. Ata u siguruan që të mos mbetesha asnjë moment vetëm dhe Edit Bono fjeti madje te këmbët e shtratit tim për disa netë që të mos ndihesha e vetmuar. Në fakt, e gjithë familja Bethel tregoi kaq shumë dashuri e dhembshuri saqë dukej sikur ata të më kishin mbështjellë me batanijen e ngrohtë dhe mbrojtëse të dashurisë.
Brenda pak ditëve edhe të tre fëmijët e mi ishin aty me mua dhe mbështetja e tyre ishte e paçmueshme. Megjithatë, edhe pse kisha shumë njerëz të dashur që më rrethonin gjatë ditës, kalimi i netëve të gjata ishte më i vështirë. Pikërisht në ato momente Jehovai më mbështeti. Kurdoherë që më pushtonte një vetmi e tmerrshme, i lutesha atij dhe ai më ngushëlloi.
Pas funeralit lindi pyetja: Çfarë do të bëja me jetën time? Doja të qëndroja në Ekuador, sepse ky kishte qenë vendimi ynë i përbashkët, por mendoja se nuk mund t’ia dilja mbanë e vetme. Kështu, Haidi dhe Huan Manuel, të cilët kishin bërë plane për t’u transferuar në Ekuador në të ardhmen e afërt, i rregulluan programet që të mund të vinin menjëherë e të mund të shërbenim së bashku.
Brenda një muaji, gjetëm një shtëpi në Loha, një nga qytetet që Dega kishte rekomanduar. Shpejt isha e zënë me punë për të organizuar gjërat, për t’u rehatuar në shtëpinë e re dhe për të filluar predikimin në një vend të ri. I gjithë ai aktivitet ma lehtësoi disi pikëllimin. Për më tepër, mund të qaja hallet me vajzën time, e cila kishte qëndruar shumë afër Fredit e kjo më ndihmoi të çliroja ndjenjat e mia.
Megjithatë, pas nja dy muajsh, kur isha vendosur në rutinën time, ndjesia e humbjes së tmerrshme u bë më intensive. E kuptoja se nuk mund të mendoja për kohët e lumtura që kishim kaluar unë me Fredin, pasi kjo gjë më turbullonte kaq shumë. E largoja të kaluarën dhe jetoja nga një ditë në tjetrën, e paaftë për të menduar shumë për të ardhmen. Por përpiqesha ta mbushja çdo ditë me diçka domethënëse, veçanërisht me aktivitetin e predikimit. Kjo është ajo që më mbajti gjallë.
Gjithnjë kam dashur të predikoja e të mësoja Biblën dhe në Ekuador njerëzit ishin kaq të ndjeshëm saqë kjo vepër ishte një kënaqësi. Në një nga herët e para kur shkova në veprën e predikimit shtëpi më shtëpi atje, takova një grua të re të martuar që tha: «Po, do të më pëlqente të mësoja për Biblën!» Ajo ishte studimi i parë biblik që fillova në Ekuador. Ajo lloj përvoje e thithi vëmendjen time dhe më pengoi që të mendoja tepër për trishtimin tim. Jehovai e bekoi në mënyrë të pasur shërbimin tim në fushë. Dukej se gati çdo herë që dilja për të predikuar lajmin e mirë, kisha një përvojë të shkëlqyer.
Pa dyshim, vazhdimi i shërbimit si pioniere ishte një bekim. Ky shërbim më dha një detyrim sipas të cilit të jetoja dhe më siguroi diçka pozitive për të bërë çdo ditë. Brenda një kohe të shkurtër, isha duke drejtuar gjashtë studime biblike.
Për të ilustruar kënaqësinë që merrja nga shërbimi im, më lejoni të përmend një zonjë me moshë mesatare, e cila kohët e fundit ka treguar çmueshmëri të vërtetë për mësimet biblike. Kur i tregoj një shkrim biblik, fillimisht ajo dëshiron ta kuptojë atë plotësisht dhe më pas është e gatshme ta vërë në praktikë këshillën që jep ai shkrim. Edhe pse ajo kishte bërë një jetë imorale në të kaluarën, kur kohët e fundit një burrë i propozoi që të bashkëjetonte me të, e vendosur ajo e hodhi poshtë propozimin e tij. Më tha se sa e lumtur ishte që mbeti e vendosur për standardet biblike, meqenëse tani ajo gëzon një paqe mendjeje që nuk e kishte njohur kurrë më parë. Studime të tilla e ngrohin zemrën time dhe më bëjnë të ndihem e dobishme.
Mbaj gëzimin
Edhe pse vepra e bërjes së dishepujve më sjell shumë gëzim, pikëllimi im nuk u zhduk menjëherë. Në rastin tim, trishtimi është një gjë që shkon e vjen. Vajza ime dhe dhëndri më kanë dhënë një mbështetje të mrekullueshme, por disa herë, kur i shoh që kalojnë bashkë momente të veçanta, e ndiej më thellë humbjen time. Më mungon shumë burri im, jo vetëm sepse ishim të lidhur kaq ngushtë, por edhe sepse unë varesha tek ai për kaq shumë gjëra. Ka momente kur, duke mos qenë në gjendje t’i flas, t’i kërkoj një këshillë ose të ndaj me të një përvojë të shërbimit në fushë, më sjell një trishtim dhe boshllëk që nuk është në asnjë mënyrë i lehtë për t’u kapërcyer.
Çfarë më ndihmon në raste të tilla? I lutem me zell Jehovait dhe i kërkoj që të më ndihmojë për të menduar mbi diçka tjetër, diçka pozitive. (Filipianëve 4:6-8) Dhe ai më ndihmon me të vërtetë. Tani, pas disa vitesh, jam në gjendje të flas për disa nga kohët e bukura që gëzuam unë dhe Fredi së bashku. Është e dukshme se procesi i shërimit po e bën dalëngadalë efektin e tij. Si psalmisti David, e ndiej se kam ecur në një «luginë të hijes së thellë». Por Jehovai ishte atje për të më ngushëlluar dhe vëllezërit besimplotë me dashamirësi më udhëhoqën në drejtimin e duhur.
Mësime që kam nxjerrë
Duke pasur gjithnjë Fredin që merrte drejtimin, nuk kisha menduar kurrë se do të isha ndonjëherë në gjendje të vazhdoja përpara dhe t’i bëja gjërat vetë. Por, me ndihmën e Jehovait, të familjes sime dhe të vëllezërve, ia kam dalë mbanë. Në disa gjëra, jam më e fortë se më parë. I lutem Jehovait më shpesh se më parë dhe po mësoj që të marr vendime vetë.
Jam shumë e lumtur që unë dhe Fredi kaluam ato 20 vjet në Spanjë, duke shërbyer së bashku atje ku nevoja ishte më e madhe. Në këtë sistem gjërash, ne nuk e dimë kurrë se çfarë do të ndodhë nga një ditë në tjetrën, kështu që mendoj se është shumë e rëndësishme të bëjmë më të mirën që mundemi për Jehovain dhe për familjen tonë, ndërkohë që e kemi akoma mundësinë. Ato vite e pasuruan shumë jetën dhe martesën tonë, e jam e bindur se ato më përgatitën që të përballoja humbjen. Meqenëse shërbimi si pioniere ishte bërë një mënyrë jetese që përpara vdekjes së Fredit, ky shërbim më dha një ndjenjë qëllimi kur po luftoja për t’u përshtatur me realitetin tim të ri.
Kur vdiq Fredi, në fillim më dukej se edhe jeta ime kishte mbaruar. Por, sigurisht, nuk ishte ashtu. Kisha punë për të bërë në shërbim të Jehovait dhe kishte njerëz që duhej t’i ndihmoja. Duke pasur parasysh faktin se kaq shumë njerëz përreth meje kishin akoma nevojë për të vërtetën, si mund ta lija atë shërbim? Ndihma që u jepja të tjerëve ishte e mirë për mua, siç e tha Jezui se do të ishte. (Veprat 20:35) Përvojat e mia në shërbimin në fushë më dhanë gjëra drejt të cilave mund të synoja, gjëra për të cilat mund të planifikoja.
Disa ditë më parë, më pushtoi përsëri një ndjenjë e njohur vetmie. Por kur dola nga shtëpia për të shkuar në një studim biblik, menjëherë ndjeva një lehtësim nga brenda. Dy orë më vonë u ktheva në shtëpi e kënaqur dhe e ndërtuar. Siç tha psalmisti, disa herë ne mund ‘të mbjellim me lot’, por pastaj Jehovai bekon përpjekjet tona dhe ‘korrim me këngë gëzimi’.—Psalmi 126:5, 6.
Kohët e fundit, për shkak të tensionit të lartë, më është dashur ta rregulloj pak programin tim dhe tani jam një pioniere ndihmëse në kohë të pacaktuar. Po bëj një jetë të kënaqshme, edhe pse mendoj se asnjëherë nuk do ta kapërcej plotësisht humbjen time në këtë sistem gjërash. Më sjell gëzim kur shoh tre fëmijët e mi në shërbim të plotë kohor. Mbi të gjitha, mezi pres ta shoh përsëri Fredin në botën e re. Jam e sigurt se ai do të rrëqethet kur të mësojë për punën që kam qenë në gjendje të bëj në Ekuador, për faktin se planet tona sollën fryte.
Lutem që fjalët e psalmistit të mund të vazhdojnë të vërtetohen në rastin tim. «Me siguri mirësia dhe dashamirësia e dashur do të më ndjekin të gjitha ditët e jetës sime dhe unë do të banoj në shtëpinë e Jehovait për gjithë gjatësinë e ditëve.»—Psalmi 23:6, BR.
[Figura në faqen 23]
Në shërbim në San Lukas, Loha, Ekuador