15, 16. (a) Në cilën ‘kohë të mëvonshme’ do të ndryshojë gjendja e krahinës së «Zabulonit dhe të Neftalit»? (b) Si ndodh që vendi i trajtuar me përçmim nderohet?

¹⁵ Kësaj pyetjeje i përgjigjet apostulli Mate në dokumentimin e frymëzuar që i bën shërbimit tokësor të Jezuit. Duke përshkruar ditët e hershme të atij shërbimi, Mateu thotë: «Më tej, pasi la Nazaretin, [Jezui] erdhi dhe u vendos me banim në Kapernaum, pranë detit, në krahinat e Zabulonit dhe të Neftalit, që të përmbushej ç’ishte folur nëpërmjet profetit Isaia, duke thënë: ‘O tokë e Zabulonit dhe tokë e Neftalit, përgjatë rrugës së detit, përtej Jordanit, Galile e kombeve! Populli që rrinte ulur në errësirë pa një dritë të madhe dhe sa për ata që rrinin ulur në një vend të hijes së vdekjes, mbi ta u ngrit drita.’»—Mateu 4:13-16.

‘Drita e madhe’

17. Në ç’kuptim ndriçon mbi Galile ‘një dritë e madhe’?

¹⁷ Por ç’të themi për ‘dritën e madhe’ në Galile që përmend Mateu? Edhe kjo është një citim nga profecia e Isaisë. Isaia shkroi: «Njerëzit që po ecnin në errësirë kanë parë një dritë të madhe. Sa për ata që banonin në vendin e hijes së thellë, mbi ta ka shkëlqyer vetë drita.» (Isaia 9:2) Në shekullin e parë të e.s. drita e së vërtetës ishte fshehur nga mësimet e rreme pagane. Udhëheqësit fetarë judenj e kishin keqësuar situatën duke iu përmbajtur traditave të tyre fetare me anë të të cilave e kishin «bërë fjalën e Perëndisë të pavlefshme». (Mateu 15:6) Të përulurit ishin të shtypur dhe të hutuar, duke ndjekur «udhërrëfyes të verbër». (Mateu 23:2-4, 16) Kur Jezui, Mesia, u shfaq, sytë e shumë njerëzve të përulur u hapën në një mënyrë të mrekullueshme. (Gjoni 1:9, 12) Vepra e Jezuit ndërsa ishte në tokë dhe bekimet që rezultuan nga flijimi i tij përshkruhen në mënyrë të përshtatshme në profecinë e Isaisë si një ‘dritë e madhe’.—Gjoni 8:12.