Të ndërtojmë me materialet e duhura

 9. Edhe pse Pavli ishte kryesisht një themelues, çfarë shqetësimi kishte ai për ata që kishin pranuar të vërtetën që u kishte mësuar?

⁹ Pavli shkroi: «Tani, nëse dikush ndërton mbi themel ar, argjend, gurë të çmuar, materiale druri, sanë, kashtë, vepra e secilit do të bëhet e dukshme, sepse dita do ta tregojë, pasi do të zbulohet me anë të zjarrit dhe vetë zjarri do të provojë se çfarë lloj vepre është vepra e secilit.» (1. Korintasve 3:12, 13, BR) Çfarë donte të thoshte Pavli? Shqyrto rrethanat. Pavli ishte kryesisht një themelues. Në udhëtimet e tij misionare, ai udhëtoi nga një qytet në tjetrin, duke u predikuar shumë njerëzve që nuk kishin dëgjuar kurrë për Krishtin. (Romakëve 15:20) Dora-dorës që njerëzit pranonin të vërtetën e mësuar prej tij, u formuan kongregacione. Pavli interesohej thellësisht për këta njerëz besimplotë. (2. Korintasve 11:28, 29) Megjithatë, vepra e tij i kërkonte që të transferohej. Kështu që pasi kaloi 18 muaj duke hedhur themelin në Korint, ai u largua për të predikuar në qytete të tjera. Sidoqoftë, ai ishte shumë i interesuar se si e çonin më tej të tjerët veprën që kishte bërë atje.—Veprat 18:8-11; 1. Korintasve 3:6.

10, 11. (a) Si i vuri në kontrast Pavli llojet e ndryshme të materialeve të ndërtimit? (b) Çfarë lloj materialesh reale ndërtimi ka të ngjarë të kenë ekzistuar në Korintin e lashtë? (c) Cilat lloje ndërtesash ka më shumë të ngjarë të jenë zjarrduruese dhe çfarë mësimi siguron kjo për bërësit e krishterë të dishepujve?

¹⁰ Duket se disa që po ndërtonim mbi themelin që kishte hedhur Pavli në Korint, po bënin një punë të dobët. Për ta nxjerrë në shesh problemin, Pavli vë në kontrast dy lloj materialesh ndërtimi: nga njëra anë arin, argjendin dhe gurët e çmuar dhe nga ana tjetër drurin, sanën dhe kashtën. Një ndërtesë mund të ngrihet me materiale zjarrduruese, të forta e të durueshme ose mund të ngrihet dosido duke përdorur materiale të lira, të përkohshme e të djegshme. Një qytet aq i madh sa Korinti pa dyshim që kishte me bollëk ndërtesa të të dyja llojeve. Aty kishte tempuj madhështorë të bërë me blloqe masive e të kushtueshme gurësh, ndoshta të veshur ose të zbukuruar me ar dhe argjend.b Këto ndërtesa të durueshme me sa duket qëndronin të madhërishme mbi barakat, kolibet dhe tezgat e tregut, të bëra me struktura druri të palatuar, të mbuluara me kashtë si çati.

12. Në cilat mënyra disa të krishterë korintas po e bënin shkel e shko veprën e ndërtimit?

¹² Qartë, Pavli mendonte se disa të krishterë në Korint po ndërtonin dobët. Çfarë nuk shkonte? Siç e tregon konteksti, kongregacionin e kishte pllakosur ndarja, admirimi i personaliteteve njerëzore, pavarësisht nga rreziku që përbënte kjo gjë për unitetin e kongregacionit. Disa thoshin: «Unë i përkas Pavlit», kurse të tjerë këmbëngulnin «unë [i përkas] Apolit». Duket se disa mendonin tepër për mençurinë e tyre. S’është për t’u habitur që rezultati ishte një atmosferë me mendime sipas mishit, papjekuri frymore dhe «xhelozi e grindje» të shfrenuar. (1. Korintasve 1:12; 3:1-4, 18, BR) Këto qëndrime pasqyroheshin patjetër në mësimdhënien në kongregacion dhe në shërbim. Rezultati ishte se vepra e tyre e bërjes së dishepujve bëhej shkel e shko, ashtu si vepra e ndërtimit e bërë me materiale të dobëta. Ajo nuk do t’i rezistonte «zjarrit». Për çfarë zjarri fliste Pavli?

14. (a) Si mund të «pësojnë humbje» bërësit e krishterë të dishepujve, e megjithatë, si mund të fitojnë ata shpëtimin si përmes zjarrit? (b) Si mund ta zvogëlojmë sa më shumë rrezikun e pësimit të humbjes?

¹⁴ Fjalë që të vënë vërtet në mendime! Mund të jetë tepër e dhimbshme të punosh shumë për ta ndihmuar dikë që të bëhet dishepull, vetëm e vetëm për ta parë tek pengohet ndaj tundimit ose persekutimit dhe më në fund e lë udhën e së vërtetës. Pavli e pranon këtë gjë kur thotë se ne pësojmë humbje në të tilla raste. Përvoja mund të jetë aq e dhimbshme, saqë shpëtimi ynë përshkruhet si të jetë «si përmes zjarrit», ngjashëm një njeriu që humb gjithçka në një zjarr dhe mezi shpëton për vete. Po ne, si mund ta zvogëlojmë sa më shumë rrezikun e humbjes? Duke ndërtuar me materiale të durueshme! Nëse i mësojmë studentët tanë duke arritur në zemrën e tyre, duke i nxitur që të vlerësojnë cilësitë e çmuara të krishtere të tilla, si: mençuria, aftësia shquese, druajtja ndaj Jehovait dhe besimi i sinqertë, atëherë po ndërtojmë me materiale të durueshme që i rezistojnë zjarrit. (Psalmi 19:9, 10; Proverbat 3:13-15; 1. Pjetrit 1:6, 7) Ata që fitojnë këto cilësi do të vazhdojnë ta bëjnë vullnetin e Perëndisë. Shpresa e tyre është një shpresë e sigurt se do të mbeten gjallë përgjithmonë. (1. Gjonit 2:17) Por, si mund ta vëmë në përdorim praktikisht ilustrimin e Pavlit? Shqyrto disa shembuj.

15. Në cilat mënyra mund të sigurohemi se po shmangim bërjen shkel e shko të veprës së ndërtimit në lidhje me studentët tanë të Biblës?

¹⁵ Kur u mësojmë studentëve të Biblës, ne nuk duhet t’i lartësojmë kurrë njerëzit mbi Perëndinë Jehova. Synimi ynë nuk është që t’u mësojmë atyre të na konsiderojnë si burimin kryesor të mençurisë. Ne duam që ata t’i drejtohen Jehovait, Fjalës së tij dhe organizatës së tij për udhëheqje. Për këtë qëllim, kur na bëjnë pyetje ne nuk i ofrojmë thjesht pikëpamjet tona si përgjigje. Përkundrazi, i mësojmë që t’i gjejnë përgjigjet duke përdorur Biblën dhe botimet që ka siguruar «skllavi i besueshëm dhe i matur». (Mateu 24:45-47, BR) Për arsye të tilla të ngjashme, ne tregojmë kujdes që të mos bëhemi pronarë të studentëve tanë të Biblës. Në vend se të mbajmë mëri kur të tjerët tregojnë interes për ta, ne duhet t’i inkurajojmë studentët tanë të «zgjerohen» në përzemërsinë e tyre, duke filluar të njohin dhe të çmojnë sa më shumë njerëz që të jetë e mundur në kongregacion.—2. Korintasve 6:12, 13, BR.

16. Si mund të ndërtojnë pleqtë me materiale zjarrduruese?

¹⁶ Edhe pleqtë e krishterë luajnë një rol jetësor në ndërtimin e dishepujve. Kur ata mësojnë para kongregacionit, përpiqen të ndërtojnë me materiale zjarrduruese. Aftësia e tyre e mësimdhënies, përvoja dhe personaliteti mund të ndryshojnë gjerësisht, por ata nuk përfitojnë nga këto dallime për t’i tërhequr ithtarët pas vetes së tyre. (Krahaso Veprat 20:29, 30.) Ne nuk e dimë me saktësi se përse disa në Korint thoshin: «Unë i përkas Pavlit» ose «unë Apolit». Por mund të jemi më se të sigurt se asnjëri prej këtyre pleqve besimplotë nuk e nxiti këtë mendim ndarës. Pavli nuk u miklua nga këto mendime, ai i refuzoi me forcë ato. (1. Korintasve 3:5-7) Po ashtu sot, pleqtë mbajnë në mend se ata kullotin «kopenë e Perëndisë». (1. Pjetrit 5:2, BR) Ajo nuk i përket asnjë njeriu. Prandaj, pleqtë qëndrojnë të patundur ndaj çdo tendence që një njeri të zotërojë qoftë kopenë, qoftë trupin e pleqve. Për sa kohë që pleqtë janë të motivuar nga një dëshirë e përulur për t’i shërbyer kongregacionit, për të arritur zemrat dhe për t’i ndihmuar delet që t’i shërbejnë Jehovait me gjithë shpirt, ata ndërtojnë me materiale zjarrduruese.

17. Si përpiqen prindërit e krishterë për të ndërtuar me materiale zjarrduruese?

¹⁷ Po ashtu, prindërit e krishterë janë shumë të interesuar në këtë çështje. Sa shumë dëshirojnë ata t’i shohin fëmijët e tyre të jetojnë përgjithmonë! Ja përse punojnë kaq shumë për t’ua «ngulitur» parimet e Fjalës së Perëndisë në zemër fëmijëve të tyre. (Ligji i përtërirë 6:6, 7) Ata duan që fëmijët e tyre ta njohin të vërtetën, jo thjesht si një seri rregullash ose një përsëritje faktesh, por si një udhë jete të plotë, shpërblyese dhe të lumtur. (1. Timoteut 1:11) Me qëllim që t’i ndërtojnë fëmijët e tyre për t’i bërë dishepuj besimplotë të Krishtit, prindërit e dashur përpiqen të përdorin materiale zjarrduruese. Ata punojnë me durim me fëmijët e tyre, duke i ndihmuar që të eliminojnë cilësitë që Jehovai i urren dhe të kultivojnë cilësitë që do ai.—Galatasve 5:22, 23.