Një shumicë e madhe me adhurues të vërtetë: nga kanë ardhur ata?

«Pashë një turmë të madhe, . . . prej të gjitha kombeve, fiseve, popujve dhe gjuhëve; këta qëndronin në këmbë përpara fronit dhe përpara Qengjit.»​—ZBULESA 7:9.

 1. Përse vizionet profetike të Zbulesës përbëjnë një interes të madh për ne sot?

NGA fundi i shekullit të parë të e.s., apostulli Gjon pa disa vizione të ngjarjeve të mrekullueshme në lidhje me qëllimin e Jehovait. Disa nga gjërat që ai pa në vizion janë duke u plotësuar qysh tani. Të tjerat duhet të plotësohen në të ardhmen e afërt. Të gjitha këto sillen rreth kulmit dramatik të qëllimit të madh të Jehovait, shenjtërimit të emrit të tij para gjithë krijimit. (Ezekieli 38:23; Zbulesa 4:11; 5:13) Për më tepër, ato përfshijnë perspektivat e jetës të secilit prej nesh. Në ç’mënyrë?

 2. (a) Çfarë pa apostulli Gjon në vizionin e tij të katërt? (b) Cilat pyetje do të shqyrtojmë në lidhje me këtë vizion?

² Në serinë e katërt të vizioneve të Zbulesës, Gjoni pa engjëjt që po mbanin erërat e shkatërrimit, derisa «shërbëtorët e Perëndisë tonë» të vuloseshin në ballë. Paskëtaj, ai pa një zhvillim shumë emocionues: «një turmë të madhe, të cilën askush nuk mund ta numëronte, prej të gjitha kombeve, fiseve, popujve dhe gjuhëve», të bashkuar në adhurimin e Jehovait dhe duke nderuar Birin e tij. Për këta, Gjonit iu tha se ishin njerëz që do të dilnin nga mjerimi i madh. (Zbulesa 7:1-17) Cilët janë ata që përshkruhen si «shërbëtorë të Perëndisë tonë»? Dhe nga cilët do të përbëhet «shumica e madhe» e atyre që do të mbijetojnë mjerimin? A do të jesh edhe ti një prej tyre?

Cilët janë «shërbëtorët e Perëndisë tonë»?

 3. (a) Si e ilustroi Jezui marrëdhënien e tij me ithtarët, në Gjonin 10:1-18? (b) Çfarë bëri të mundur Jezui për delet e veta, me vdekjen e tij flijuese?

³ Gati katër muaj para se të vdiste, Jezui e quajti veten «bariu i mirë» dhe ithtarët e tij «dele», për të cilat ai do të jepte jetën. Ai përmendi veçanërisht delet që gjeti brenda një vathe figurative, të cilave më pas do t’u kushtonte kujdes të veçantë. (Gjoni 10:1-18)a Me dashuri, Jezui dorëzoi shpirtin e vet për delet e tij, duke siguruar çmimin shpërblerës që u nevojitej atyre për të qenë të lira nga mëkati dhe vdekja.

 4. Cilët ishin të parët që u zgjodhën si dele, sipas asaj që tha Jezui këtu?

⁴ Megjithatë, para se ta bënte këtë, si Bari i Mirë, Jezui i mblodhi personalisht dishepujt. Të parët iu paraqitën prej Gjon Pagëzorit, «portieri» i ilustrimit të Jezuit. Jezui po kërkonte njerëz që do t’i përgjigjeshin në mënyrë të favorshme mundësisë për t’u bërë pjesë e ‘farës [së premtuar] të Abrahamit’. (Zanafilla 22:18; Galatasve 3:16, 29) Ai kultivoi në zemrat e tyre çmueshmërinë për Mbretërinë e qiejve dhe i siguroi se po shkonte për t’u përgatitur një vend në shtëpinë e Atit të tij qiellor. (Mateu 13:44-46; Gjoni 14:2, 3) Në mënyrë të përshtatshme ai tha: «Që nga ditët e Gjon Pagëzorit e deri tani, mbretëria e qiejve është synimi drejt të cilit nxitojnë njerëzit dhe ata që nxitojnë të parët e arrijnë atë.» (Mateu 11:12, BR) Ata që e ndoqën, në mënyrë që të arrinin atë synim, dhanë prova se ishin brenda vathës për të cilën foli Jezui.

 5. (a) Cilët janë «shërbëtorët e Perëndisë tonë» në Zbulesën 7:3-8? (b) Nga duket se shumë të tjerë do të bashkoheshin në adhurim me izraelitët frymorë?

⁵ Në Zbulesën 7:3-8, ata që nxitojnë me sukses të parët drejt atij synimi qiellor, janë quajtur po ashtu edhe «shërbëtorë të Perëndisë tonë». (Shiko 1. Pjetrit 2:9, 16.) A janë ata 144.000 që përmenden aty vetëm hebrenj natyral? Po ata që ndodhen brenda vathës figurative të ilustrimit të Jezuit, janë vetëm hebrenj? Patjetër që jo; ata janë anëtarë të Izraelit frymor të Perëndisë dhe të gjithë janë bashkë me Krishtin pjesëtarë të farës frymore të Abrahamit. (Galatasve 3:28, 29; 6:16; Zbulesa 14:1, 3) Sigurisht që më në fund do të vinte koha kur numri i caktuar do të plotësohej. Ç’do të ndodhte pastaj? Siç kishte parathënë Bibla, të tjerë​—një shumicë e madhe—​do të bashkoheshin me këta izraelitë frymorë në adhurimin e Jehovait.​—Zaharia 8:23.

«Delet e tjera»: A janë të krishterë paganë?

 6. Çfarë zhvillimi thekson Gjoni 10:16?

⁶ Pasi kishte përshkruar një vathë në Gjonin 10:7-15, Jezui përfshiu edhe një grup tjetër në zhvillimin e ngjarjeve në përgjithësi, duke thënë: «Unë kam edhe dele të tjera që nuk janë të kësaj vathe; duhet t’i mbledh edhe ato, dhe ato do ta dëgjojnë zërin tim, dhe do të jenë një tufë e vetme dhe një Bari i vetëm.» (Gjoni 10:16) Cilat janë këto «dele të tjera»?

7, 8. (a) Përse ideja se delet e tjera janë të krishterë paganë është e ndërtuar mbi një bazë të gabuar? (b) Cilat fakte në lidhje me qëllimin e Perëndisë për tokën, duhet të na ndihmojnë për të kuptuar se cilat janë delet e tjera?

⁷ Komentatorë të të ashtuquajturit krishterim kanë mendimin se këto dele të tjera janë të krishterë paganë, ndërsa ata që ndodheshin që në fillim në vathë janë hebrenj, të cilët ishin nën besëlidhjen e Ligjit dhe se të dyja grupet shkojnë në qiell. Por Jezui ishte hebre dhe për arsye të kombësisë së vet ishte nën besëlidhjen e Ligjit. (Galatasve 4:4) Për më tepër, ata që i shohin delet e tjera si të krishterë paganë që do të shpërblehen me jetë qiellore, nuk mbajnë parasysh një aspekt të rëndësishëm të qëllimit të Perëndisë. Kur krijoi njerëzit e parë dhe i vendosi në kopshtin e Edenit, Jehovai e bëri të qartë se qëllimi i tij ishte që toka të popullohej, që e gjitha të kthehej në një parajsë dhe që kujdestarët e saj njerëzorë të gëzonin jetën përgjithmonë, me kusht që të respektonin dhe t’i bindeshin Krijuesit të tyre.​—Zanafilla 1:26-28; 2:15-17; Isaia 45:18.

⁸ Kur Adami mëkatoi, qëllimi i Jehovait nuk u pengua. Me dashuri, Perëndia mori masa që pasardhësit e Adamit të kishin mundësinë të gëzonin atë që Adami nuk arriti ta vlerësonte. Jehovai paratha se do të ngrinte një çlirues, një farë, përmes së cilës do të bëhej i mundur bekimi i të gjitha kombeve. (Zanafilla 3:15; 22:18) Ai premtim nuk do të thotë se të gjithë njerëzit e mirë mbi tokë do të merren në qiell. Jezui i mësoi ithtarët e tij të luten: «Ardhtë mbretëria jote. U bëftë vullneti yt në tokë si në qiell.» (Mateu 6:9, 10) Jo shumë kohë më parë se të thoshte ilustrimin në Gjonin 10:1-16, Jezui u kishte thënë dishepujve se Ati i tij kishte miratuar vetëm një «tufë të vogël» për t’i dhënë Mbretërinë qiellore. (Luka 12:32, 33) Pra, kur lexojmë ilustrimin, sipas të cilit Jezui e quan veten Bariu i mirë që dorëzon shpirtin e vet për delet e tij, do të ishte gabim të përjashtonim nga kuadri shumicën e atyre që Jezui i mori nën kujdesin e tij të dashur, ata që u bënë nënshtetas tokësorë të Mbretërisë së tij qiellore.​—Gjoni 3:16.

 9. Qysh prej 1884-ës, çfarë kishin kuptuar Studentët e Biblës në lidhje me identitetin e deleve të tjera?

⁹ Qysh nga viti 1884, Kulla e Rojës i identifikoi delet e tjera si njerëz të cilëve do t’u jepej mundësia për të jetuar mbi tokë, në kushte që do të plotësonin qëllimin fillestar të Perëndisë. Ata Studentë të parë të Biblës e kuptuan se disa nga këto dele të tjera do të ishin njerëz që kishin jetuar e vdekur përpara shërbimit tokësor të Jezuit. Megjithatë, kishte akoma disa hollësira që ata nuk i kuptonin saktësisht. Për shembull, ata mendonin se mbledhja e deleve të tjera do të ndodhte pasi të gjithë të mirosurit të kishin marrë shpërblimin e tyre qiellor. Sidoqoftë, ata kishin kuptuar me siguri se delet e tjera nuk ishin thjesht vetëm të krishterë paganë. Mundësia për t’u bërë pjesëtar i deleve të tjera është e hapur për hebrenjtë dhe për paganët, për njerëz të të gjitha kombeve dhe racave.​—Krahaso Veprat 10:34, 35.

10. Në mënyrë që të jemi midis atyre që Jezui i konsideron me të vërtetë si delet e tjera të tij, çfarë duhet të jetë e vërtetë për ne?

¹⁰ Për t’iu përshtatur përshkrimit të dhënë nga Jezui, duhet të jenë njerëz që, pavarësisht nga sfondi racial apo etnik, e pranojnë Jezu Krishtin si Bariun e Mirë. Çfarë përfshin kjo? Ata duhet të shfaqin butësi dhe duhet të jenë të gatshëm për t’u drejtuar, cilësi këto që janë karakteristike për delet. (Psalmi 37:11) Ashtu si edhe kopeja e vogël, ata duhet «të njohin zërin [e bariut të mirë]» dhe nuk duhet të lejojnë që të udhëhiqen nga të tjerët, që kërkojnë të ndikojnë mbi ta. (Gjoni 10:4; 2. Gjonit 9, 10) Duhet të vlerësojnë rëndësinë e asaj që bëri Jezui, duke dorëzuar shpirtin e vet për delet e tij dhe të ushtrojnë besim të plotë në këtë masë. (Veprat 4:12) Ata duhet «të dëgjojnë» zërin e Bariut të mirë, kur ky i nxit që t’i bëjnë shërbim të shenjtë vetëm Jehovait, që të vazhdojnë të kërkojnë së pari Mbretërinë, të mbeten të ndarë nga bota dhe të tregojnë dashuri vetëflijuese për njëri-tjetrin. (Mateu 4:10; 6:31-33; Gjoni 15:12, 13, 19) A përshtatesh ti me këtë përshkrim që Jezui u bën atyre që i konsideron si delet e tjera? A e dëshiron një gjë të tillë? Sa perspektiva të çmuara hapen para atyre që bëhen me të vërtetë pjesë e deleve të tjera të Jezuit!

Respekt për autoritetin e Mbretërisë

11. (a) Çfarë tha Jezui në lidhje me delet dhe cjeptë në shenjën e pranisë së tij? (b) Cilët janë vëllezërit që u referohet Jezui?

¹¹ Disa muaj përpara se të jepte ilustrimin e mësipërm, Jezui gjendej përsëri në Jeruzalem. Ndërsa ishte ulur në malin e Ullinjve, duke parë nga lart poshtë zonën ku shtrihej tempulli, ai u dha dishepujve të tij hollësira mbi ‘shenjën e pranisë së tij dhe të përfundimit të sistemit të gjërave’. (Mateu 24:3, BR) Ai foli përsëri për mbledhjen e deleve. Midis të tjerave, ai tha: «Dhe kur të vijë Biri i njeriut në lavdinë e tij, bashkë me të gjithë engjëjt e shenjtë, atëherë do të ulet mbi fronin e lavdisë së vet. Dhe të gjitha kombet do të mblidhen para tij; dhe ai do ta ndajë njërin nga tjetri ashtu si i ndan bariu delet nga cjeptë. Dhe delet do t’i vërë në të djathtën e tij dhe cjeptë në të majtën.» Në këtë parabolë, Jezui tregoi se ata, të cilëve Mbreti u kushtonte vëmendje në këtë mënyrë, do të gjykoheshin në bazë të asaj se si do t’i trajtonin «vëllezërit» e tij. (Mateu 25:31-46) Cilët janë këta vëllezër? Ata janë të krishterë të lindur nga fryma e në këtë mënyrë janë edhe «bij të Perëndisë». Jezui është Biri i parëlindur i Perëndisë. Prandaj, janë vëllezër të Krishtit. Ata janë «shërbëtorë të Perëndisë tonë», të përmendur në Zbulesën 7:3, që janë zgjedhur nga gjiri i njerëzimit për të qenë bashkë me Krishtin në Mbretërinë e tij qiellore.​—Romakëve 8:14-17.

12. Përse ka rëndësi të madhe mënyra me të cilën njerëzit i trajtojnë vëllezërit e Krishtit?

¹² Mënyra se si i trajtojnë njerëzit e tjerë këta trashëgimtarë të Mbretërisë ka një rëndësi jetësore. A i konsideron ata ashtu si Krishti dhe Jehovai? (Mateu 24:45-47; 2. Selanikasve 2:13) Qëndrimi i një individi kundrejt tyre, pasqyron qëndrimin e tij kundrejt vetë Jezu Krishtit dhe Atit të tij, Sovranit Universal.​—Mateu 10:40; 25:34-46.

13. Deri në ç’pikë e kishin kuptuar në 1884-ën Studentët e Biblës parabolën e Jezuit mbi delet dhe cjeptë?

¹³ Në numrin e saj të gushtit 1884, Kulla e Rojës theksonte saktësisht se «delet» e kësaj parabole janë ata që do të vinin para tyre perspektivën e jetës së përsosur mbi tokë. Ishte kuptuar, gjithashtu, se parabola mund të zbatohej kur Krishti të sundonte nga froni i tij i lavdishëm qiellor. Sidoqoftë, në atë kohë ata nuk kishin kuptuar qartësisht se kur do ta niste ai veprën ndarëse që përshkruhet aty dhe sa gjatë do të vazhdonte ajo.

14. Si i ndihmoi Studentët e Biblës një fjalim në 1923-shin, për të vlerësuar se kur do të plotësohej parabola profetike?

¹⁴ Megjithatë, në 1923-shin, gjatë një fjalimi në kongres, Joseph F. Rutherford, në atë kohë kryetar i Shoqatës Watch Tower, sqaroi kohën për plotësimin e parabolës së deleve e të cjepve. Përse? Pjesërisht, sepse parabola tregon se vëllezërit e Mbretit, apo të paktën disa prej tyre, do të jenë ende mbi tokë. Ndërmjet njerëzve, vetëm ithtarët e tij të lindur nga fryma mund të quhen me të vërtetë vëllezërit e tij. (Hebrenjve 2:10-12) Ata nuk do të jenë mbi tokë gjatë Mijëvjeçarit, për t’u dhënë mundësi njerëzve që t’u bëjnë mirë në atë mënyrë që përshkroi Jezui.​—Zbulesa 20:6.

15. (a) Cili zhvillim i ndihmoi Studentët e Biblës për të identifikuar saktësisht delet e parabolës së Jezuit? (b) Si kanë dëshmuar delet për çmueshmërinë e tyre për Mbretërinë?

¹⁵ Në atë fjalim në 1923-shin, u bënë përpjekje për të identifikuar ata që përputheshin me përshkrimin që Zotëria u bën deleve dhe cjepve, por çështje të tjera duheshin kuptuar përpara se të qartësohej domethënia e plotë e parabolës. Gjatë viteve që pasuan, në mënyrë progresive Jehovai i solli këto hollësira të rëndësishme në vëmendjen e shërbëtorëve të tij. Kjo përfshiu kuptueshmërinë e qartë, në 1927-ën, se «skllavi besnik e i matur» është i gjithë trupi i të krishterëve të mirosur me frymë mbi tokë; gjithashtu, në 1932-shin, u vlerësua nevoja për të identifikuar pa frikë veten me shërbëtorët e mirosur të Jehovait, siç bëri Jonadabi me Jehun. (Mateu 24:45, BR; 2. Mbretërit 10:15) Në atë kohë, në bazë të Zbulesës 22:17, këta persona ngjashëm deleve u inkurajuan në mënyrë të veçantë për të marrë pjesë në ndarjen e mesazhit të Mbretërisë me të tjerët. Çmueshmëria për Mbretërinë Mesianike do t’i nxiste ata që jo vetëm t’u tregonin dashamirësi njerëzore të mirosurve të Zotërisë, por të dedikonin jetën e tyre ndaj Jehovait nëpërmjet Krishtit dhe të shoqëroheshin sa më ngushtë me të mirosurit, duke marrë pjesë me zell në veprën që ata po kryenin. A po vepron edhe ti kështu? Atyre që veprojnë në këtë mënyrë, Mbreti do t’u thotë: «Ejani, të bekuar të Atit tim; merrni në trashëgim mbretërinë që u bë gati për ju që nga krijimi i botës.» Përpara tyre do të shtrihet perspektiva e madhe e jetës së përhershme në përsosmëri, në zotërimet tokësore të Mbretërisë.​—Mateu 25:34, 46.

«Shumica e madhe» ku po shkon?

16. (a) Çfarë konceptesh të gabuara kishin Studentët e Biblës në lidhje me identifikimin e turmës apo shumicës së madhe në Zbulesën 7:9? (b) Kur dhe mbi ç’bazë u korrigjua pikëpamja e tyre?

¹⁶ Njëherë e një kohë, shërbëtorët e Jehovait besonin se turma e madhe (ose shumica e madhe) e Zbulesës 7:9, 10, ndryshonte nga delet e tjera të Gjonit 10:16 dhe nga delet e Mateut 25:33. Pasi Bibla thotë se «qëndronin në këmbë përpara fronit», ata mendonin se këta do të ishin në qiell, jo mbi frone, duke qeverisur si bashkëtrashëgimtarë me Krishtin, por në një vend dytësor përballë fronit. Ata konsideroheshin si të krishterë me më pak besim, të cilët nuk tregonin një frymë të vërtetë vetëflijuese. Në vitin 1935, kjo pikëpamje u korrigjua.b Një shqyrtim i Zbulesës 7:9 në dritën e teksteve të tilla si Mateu 25:31, 32, e bëri të qartë se njerëzit këtu mbi tokë mund të ishin «përpara fronit». Gjithashtu, u theksua se Perëndia nuk kishte dy standarde besnikërie. Të gjithë që dëshirojnë të kenë miratimin e tij, duhet të mbajnë integritetin.​—Mateu 22:37, 38; Luka 16:10.

17, 18. (a) Qysh prej vitit 1935, cilët faktorë çuan në rritjen e madhe të numrit të atyre që kishin shpresën e jetës së përhershme mbi tokë? (b) Në cilën vepër jetësore po marrin pjesë me zell pjesëtarët e shumicës së madhe?

¹⁷ Për shumë vite, populli i Jehovait kishte folur mbi qëllimet e Perëndisë në lidhje me tokën. Për arsye të asaj çka pritnin të ndodhte në 1920-ën, ata shpallën se «miliona që tani jetojnë, nuk do të vdesin kurrë». Por në atë kohë nuk kishte miliona veta që pranonin masat e Perëndisë për jetë. Në shumicën e atyre që pranonin të vërtetën, fryma e shenjtë prodhonte shpresën e jetës qiellore. Gjithsesi, veçanërisht pas 1935-ës, ndodhi një ndryshim i rëndësishëm. Nuk ishte puna se Kulla e Rojës nuk e kishte përfillur shpresën e jetës së përhershme mbi tokë. Për dekada me radhë, shërbëtorët e Jehovait kishin folur për të dhe kishin kërkuar ata që përputheshin me përshkrimin e Biblës. Megjithëkëtë, në kohën e duhur, Jehovai i drejtoi punët në atë mënyrë që këta pjesëtarë të shumicës së madhe ta shfaqnin veten.

¹⁸ Regjistrimet e mbajtura tregojnë se për shumë vite shumica e pjesëmarrësve në Përkujtim i merrte emblemat. Por brenda 25 vjetëve pas 1935-ës, pjesëmarrja në Përkujtimin vjetor të vdekjes së Krishtit u rrit në mbi njëqind herë në krahasim me numrin e atyre që merrnin emblemat. Cilët ishin këta të tjerë? Anëtarët e ardhshëm të shumicës së madhe. Sigurisht, kishte ardhur koha që Jehovai t’i mblidhte e t’i përgatiste për të mbijetuar mjerimin e madh që ishte përpara. Siç ishte parathënë, ata kishin dalë «prej të gjitha kombeve, fiseve, popujve dhe gjuhëve». (Zbulesa 7:9) Ata po marrin pjesë me zell në veprën që Jezui paratha: «Ky lajm i mirë i mbretërisë do të predikohet në gjithë tokën e banuar për dëshmi në të gjitha kombet; dhe atëherë do të vijë fundi.»​—Mateu 24:14, BR.

[Shënimet]

Si do të komentoje?

◻ Përse vizioni i kapitullit 7 të Zbulesës është me interes të veçantë?

◻ Përse delet e tjera në Gjonin 10:16, nuk kufizohen vetëm me të krishterët paganë?

◻ Çfarë duhet të jetë e vërtetë për ata që përputhen me përshkrimin që u bën Bibla deleve të tjera?

◻ Në ç’mënyrë parabola e deleve dhe e cjepve nxjerr në pah respektin për autoritetin e Mbretërisë?

◻ Çfarë tregoi se kishte ardhur koha e caktuar që Jehovai të mblidhte shumicën e madhe të Zbulesës 7:9?