Sasa ninahisi kwamba ninaweza kuwasaidia wengine

Nilizaliwa Acul, mji wa mbali katika eneo lenye milima, magharibi mwa Guatemala. Familia yetu ni ya jamii ya Ixil, kabila la Wamaya. Ninazungumza Kihispania na lugha yetu ya asili. Nilipokuwa mdogo tayari kulikuwa na vita vya kikatili nchini Guatemala vilivyodumu kwa miaka 36. Katika kipindi hicho watu wengi wa jamii ya Ixil walikufa.

Nikiwa na umri wa miaka minne, kaka yangu aliyekuwa na umri wa miaka saba alichezea bomu la mkononi ambalo lililipuka. Nilipofuka macho na kaka yangu alikufa. Baada ya hapo, nililelewa katika kituo cha watoto vipofu huko Guatemala City, ambako nilijifunza kusoma maandishi ya vipofu. Nikiwa hapo, wafanyakazi walinizuia kuongea na watoto wengine na wanafunzi wenzangu walinitenga kwa sababu ambazo sikujua. Nilikuwa mpweke sikuzote na nilitamani sana miezi miwili katika mwaka ambayo ningeweza kuwa na mama nyumbani, ambaye sikuzote alikuwa mpole na mwenye huruma. Kwa kusikitisha, alikufa nilipokuwa na umri wa miaka kumi. Nilivurugika sana nilipojua kwamba nimempoteza mtu pekee duniani aliyenipenda.

Nilipokuwa na umri wa miaka 11, nilirudi nyumbani ili kuishi na kaka yangu wa kambo na familia yake. Walinipa mahitaji yote ya msingi, lakini hakuna aliyenisaidia kihisia. Nyakati nyingine, nililia na kumuuliza Mungu: “Kwa nini mama yangu alikufa? Kwa nini nimekuwa kipofu?” Watu waliniambia kwamba matatizo hayo yalikuwa mapenzi ya Mungu. Kwa hiyo, nikaamini kwamba Mungu hatendi haki na hajali. Jambo pekee lililonizuia kujiua ni kwamba sikuwa na uwezo wa kufanya hivyo.

Ilikuwa rahisi kwangu kuumizwa kimwili na kihisia kwa sababu ya kuwa kipofu. Nilipokuwa mvulana, nilitendewa vibaya kingono mara kadhaa. Sikutoa taarifa kuhusu matukio hayo kwa kuwa sikufikiria kama mtu yeyote angejali. Watu waliongea nami mara chache sana, nami sikuzungumza na watu. Nilijitenga na watu na nilishuka moyo, sikumwamini mtu yeyote.

Mwanzoni mwa ujana wangu, Mashahidi wawili wa Yehova (mume na mke) walinitembelea shuleni wakati wa mapumziko. Mwalimu mmoja aliyesikitishwa na hali yangu, aliwaomba Mashahidi hao wanitembelee. Walinieleza kuhusu ahadi ya Biblia kwamba siku moja wafu watafufuliwa na vipofu wataona tena. (Isaya 35:5; Yohana 5:28, 29) Nilipenda mambo waliyonifundisha, hata hivyo haikuwa rahisi kwangu kuzungumza nao kwa kuwa sikupenda kuzungumza na watu. Lakini, ingawa nilijitenga na watu, kwa subira na huruma waliendelea kunitembelea na kunifundisha Biblia. Mashahidi hao walitembea zaidi ya kilometa 10 na walipanda mlima ili kufika katika mji nilioishi.

Ndugu yangu wa kambo aliniambia kwamba ijapokuwa watu hao walikuwa maskini walivaa mavazi nadhifu. Sikuzote walinijali sana na hata waliniletea zawadi. Nilihisi kwamba ni Wakristo wa kweli tu wanaoweza kujidhabihu hivyo.

Nilijifunza Biblia kwa kutumia machapisho yenye maandishi ya vipofu. Ingawa nilielewa mambo niliyofundishwa, haikuwa rahisi kukubali baadhi ya mambo niliyojifunza. Kwa mfano, ilikuwa vigumu sana kuamini kwamba Mungu ananijali na wengine wangeweza kunionyesha jinsi Mungu anavyonijali. Nilielewa kwa nini Yehova anaruhusu uovu uwepo kwa muda fulani, lakini haikuwa rahisi kumwona kama Baba anayenipenda.a

Hatua kwa hatua, mambo niliyojifunza kwenye Biblia yalinisaidia kubadilisha mtazamo wangu. Kwa mfano, nilijifunza kwamba Mungu anawahurumia sana wale wanaoteseka. Mungu alisema hivi kuhusu waabudu wake walioteswa: “Pasipo shaka nimeyaona mateso ya watu wangu . . . Nayajua vizuri maumivu waliyo nayo.” (Kutoka 3:7) Nilipoelewa sifa nzuri za Yehova, nilijiweka wakfu kwake. Mwaka wa 1998, nilibatizwa na kuwa Shahidi wa Yehova.

Mwaka mmoja baada ya kubatizwa, nilihudhuria kozi ya vipofu karibu na jiji la Escuintla. Mzee fulani wa kutaniko alitambua changamoto nilizopata niliposafiri kutoka mji nilioishi ili kuhudhuria mikutano. Kutaniko la karibu lilikuwa juu ya safu za milima ambako Mashahidi walionifundisha Biblia waliishi, na ilikuwa vigumu kwangu kufika huko. Ili kunisaidia, mzee huyo alipata familia ya Mashahidi huko Escuintla iliyokubali kuishi nami na kunisaidia nihudhurie mikutano ya kutaniko. Mpaka leo familia hiyo inanitunza.

Ninaweza kusimulia mifano mingi ya upendo wa kweli niliyoonyeshwa na washiriki wa kutaniko. Kwa ujumla, mambo hayo yananisadikisha kwamba nikiwa Shahidi wa Yehova, niko miongoni mwa Wakristo wa kweli.—Yohana 13:34, 35.

Sihisi tena kwamba sifai au kwamba sina tumaini. Sasa maisha yangu yana kusudi. Nikiwa mhudumu wa wakati wote wa Mashahidi wa Yehova anayewafundisha watu Biblia, ninakazia fikira kweli nyingine zenye thamani za Biblia badala ya kukazia fikira ulemavu wangu. Pia, ninatumika nikiwa mzee wa kutaniko na ninatoa hotuba zinazotegemea Biblia kwa ajili ya watu wote kutanikoni. Nimepata nafasi ya kutoa hotuba zinazotegemea Biblia katika makusanyiko ya eneo yanayohudhuriwa na maelfu ya watu.

Mwaka wa 2010, nilihudhuria Shule ya Mazoezi ya Kihuduma (sasa inaitwa Shule ya Waeneza-Injili wa Ufalme) iliyofanywa huko El Salvador. Shule hiyo imeniwezesha kutimiza vizuri majukumu yangu kutanikoni. Mazoezi hayo niliyopata yalinifanya nihisi ninathaminiwa na kupendwa sana na Yehova Mungu, ambaye anaweza kumfanya mtu yeyote astahili kufanya kazi yake.

Yesu alisema hivi: “Kuna furaha zaidi katika kutoa kuliko ilivyo katika kupokea.” (Matendo 20:35) Leo, ninaweza kusema kwamba nina furaha, sasa ninahisi kwamba ninaweza kuwasaidia wengine jambo ambalo mwanzoni nisingeweza kuwazia kwamba ninaweza.