⁷ “கடைசி நாட்களில்” கையாளுவதற்குக் கடினமான கொடிய காலங்கள் வரும். ஆட்கள் தேவபக்தியின் வேஷத்தைத் தரித்துக்கொள்வர், ஆனால் பொய்யராக நிரூபிப்பார்கள். ‘எப்போதும் கற்போராயும், சத்தியத்தின் திருத்தமான அறிவை ஒருபோதும் புரிந்துகொள்ள முடியாதோராகவும்’ இருப்பர். ஆனால் தீமோத்தேயுவோ, பவுலின் போதகத்தையும் அவருடைய வாழ்க்கைப் பாணியையும் அவருடைய துன்புறுத்துதல்களையும் நெருங்க பின்பற்றியிருக்கிறார், இவற்றிலிருந்து கர்த்தர் அவரை விடுவித்திருக்கிறார். “அன்றியும், கிறிஸ்து இயேசுவுக்குள் தெய்வபக்தியாய் ஜீவிக்க விரும்புகிற யாவரும் இம்சைக்குள்ளாவார்கள்” என்றும் அவர் கூறுகிறார். எனினும், தீமோத்தேயு சிசுப்பருவம் முதல் தான் கற்றவற்றில் தொடர்ந்திருக்க வேண்டும்; அவை அவரை இரட்சிப்புக்கேற்ற ஞானமுள்ளவராக்க வல்லவை. ஏனெனில் ‘வேதாகமம் முழுவதும் கடவுளால் ஏவப்பட்டது பயனுள்ளது.’​—⁠3:​1, 7, NW, 12, தி.மொ., 16, NW.

¹⁰ ‘வேதாகமம் முழுவதும் கடவுளால் ஏவப்பட்டது பயனுள்ளது.’ எதற்குப் பயனுள்ளது? பவுல் தீமோத்தேயுவுக்கு எழுதிய இரண்டாம் நிருபத்தில் சொல்கிறார்: “தேவனுடைய மனுஷன் தேறினவனாகவும், எந்த நற்கிரியையுஞ் செய்யத் தகுதியுள்ளவனாகவும் இருக்கும்படியாக, அவைகள் உபதேசத்துக்கும், கடிந்துகொள்ளுதலுக்கும், சீர்திருத்தலுக்கும், நீதியைப் படிப்பிக்குதலுக்கும் பிரயோஜனமுள்ளவைகளாயிருக்கிறது.” (3:​16, 17) ‘உபதேசத்தின்’ பயன் இந்த நிருபத்தில் வலியுறுத்தப்படுகிறது. இன்று நீதியை நேசிக்கும் அனைவரும் கடவுளுடைய வார்த்தையின் நல்ல போதகராவதற்கு இந்தக் கடிதத்தின் ஆலோசனைகளை ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும். இதனால் ‘சத்திய வசனத்தை திருத்தமாக போதித்து’ கடவுளால் அங்கீகரிக்கப்பட்ட வேலையாளாய் நிரூபிப்பதற்கு தங்களாலான எல்லாவற்றையும் செய்ய இயலும். தீமோத்தேயுவின் காலத்தில் எபேசுவில் இருந்ததைப்போல் இந்த நவீன யுகத்திலும் “முட்டாள்தனமான அறிவற்ற கேள்விகளை” கேட்பதிலேயே உழன்றுகொண்டு இருக்கின்றனர். அவர்கள் ‘எப்போதும் கற்போராயும், சத்தியத்தின் திருத்தமான அறிவை ஒருபோதும் புரிந்துகொள்ள முடியாதோராகவும்’ இருக்கின்றனர். அவர்கள் தன்னல விருப்பத்திற்காக தங்களுடைய காதுகளுக்கு இதமானவற்றைப் பேசும் போதகர்களை விரும்பி “ஆரோக்கியமான உபதேசத்தை” நிராகரிக்கின்றனர். (2:​15, 23; 3:​7; NW; 4:​3, 4) இப்படிப்பட்ட கறைபடுத்தும் உலக செல்வாக்கைத் தவிர்ப்பதற்கு விசுவாசத்திலும் அன்பிலும் “ஆரோக்கியகரமான வார்த்தைகளின் மாதிரியை” விடாது பற்றியிருப்பது அவசியம். மேலும், ‘கடவுளின் மனிதனாகிய’ தீமோத்தேயுவைப்போல் அநேகர் சபைக்குள்ளும் வெளியிலும் ‘போதிக்க வேண்டிய தகுதிபெறுவதற்கான’ அவசரத் தேவை இருக்கிறது. இந்தப் பொறுப்பை ஏற்றுக்கொண்டு ‘சாந்தத்தோடு போதிக்கத் தகுதிபெற்று,’ ‘நீடிய பொறுமையோடும் கற்பிக்கும் கலையோடும்’ வார்த்தையைப் பிரசங்கிப்போர் மகிழ்ச்சியுள்ளவர்கள்!​—⁠1:​13, தி.மொ.; 2:​2, 24, 25; 4:⁠2; NW.