“கடவுள் அன்பாகவே இருக்கிறார்”

1. யெ-கோ-வா அன்-பா-ன-வ-ரே,

அன்-பாய், ‘வா!’ என்-கி-றா-ரே,

பே-ரன்-பின் வ-ழி செல்-ல-வே,

பி-ற-ரை நே-சிக்-க-வே.

இ-து-வே உன்-ன-த வாழ்-வு,

நாம் ஏங்-கும் நல்-ல வாழ்-வு.

பொ-ழி-வோம் ஏ-சு-போல் அன்-பு,

பொன்-னொ-ளி வீ-சும் பண்-பு!

2. சத்-யத்-தை நே-சித்-தால் நா-மே,

செ-யல்-வீ-ரர் ஆ-வோ-மே!

த-ளர்ந்-தே நாம் போ-னா-லு-மே,

தே-வன்-பு நம் ப-ல-மே.

பொ-றா-மை கொள்-ளா-து அன்-பு;

தாங்-கிக்-கொள்-ளும் நற்-பண்-பு.

க்றிஸ்-த-வர் அன்-பு க-ரும்-பு;

ரு-சிப்-போம் அந்-தப் பண்-பு!

3. “என் மீ-து அன்-பு காட்-டி-டு,

பி-ற-ரை நே-சித்-தி-டு!”

கற்-பித்-தா-ரே தே-வன்-தா-மே,

கற்-போம் அன்-பின் பா-ட-மே.

வி-ரோ-த-மே வி-டு-வோ-மே,

க-சப்-பைக் க-ளை-வோ-மே.

என்-றும் அன்-பைப் பொ-ழி-வோ-மே,

அன்-பு பூச்-செண்-டா-வோ-மே!