14 Баъди он ки Лут аз Абром ҷудо шуд, Яҳува ба Абром гуфт: «Аз ҷое ки истодаӣ, ба тарафи шимол, ҷануб, шарқ ва ғарб назар кун, 15 зеро тамоми заминеро, ки мебинӣ, ман ба ту ва ба насли ту чун мероси доимӣ медиҳам.+

15 Баъд аз ин паёми Яҳува ба Абром омад ва Худованд ба вай дар рӯъё чунин гуфт: «Натарс,+ эй Абром, чунки ман сипари+ ту ҳастам. Ту мукофоти хеле бузург мегирӣ».+

7 Худо гуфт: «Ман Яҳува ҳастам, ки туро аз Ури калдониён берун овардам, то ба ту ин заминро мерос диҳам».+

17 Вақте Абром 99-сола буд, Яҳува ба ӯ намудор шуд ва гуфт: «Ман Худои Тавоно* ҳастам. Пеши ман роҳ рав ва беайб бош.

8 Ман ба ту ва баъди ту ба наслат заминеро, ки шумо дар он ғариб ҳастед+ — тамоми замини Канъонро — ба таври доимӣ мерос медиҳам ва ман Худои насли ту хоҳам буд».+

4 Баъд Яҳува ба ӯ гуфт: «Ин аст замине, ки ман ба Иброҳим, Исҳоқ ва Яъқуб қасам хӯрда, гуфта будам: “Онро ба насли ту медиҳам”.+ Ман ба ту иҷозат додам, ки онро бо чашмонат бубинӣ, аммо ту ба он намедароӣ».+