14 Баъди он ки Лут аз Абром ҷудо шуд, Яҳува ба Абром гуфт: «Аз ҷое ки истодаӣ, ба тарафи шимол, ҷануб, шарқ ва ғарб назар кун,

16 Ман насли туро мисли ғубори замин бешумор мегардонам ва, агар хокрезаҳои заминро шумурда шавад, он гоҳ насли ту ҳам шумурда мешавад.+

15 Баъд аз ин паёми Яҳува ба Абром омад ва Худованд ба вай дар рӯъё чунин гуфт: «Натарс,+ эй Абром, чунки ман сипари+ ту ҳастам. Ту мукофоти хеле бузург мегирӣ».+

5 Сипас Худо Абромро берун баровард ва гуфт: «Як бор ба осмон назар андоз ва ситораҳоро бишумор, агар шумурда тавонӣ». Пас аз ин Худо гуфт: «Насли ту низ мисли онҳо сершумор мегардад».+

25 Шумо писарони он пайғамбарон ва писарони аҳде ҳастед, ки Худо бо бобоёнатон баста буд,+ ҳангоме ки ба Иброҳим чунин гуфт: “Ҳамаи хонаводаҳои рӯйи замин ба воситаи насли ту баракат меёбанд”.+