10 Ҳорун ва писаронашро таъйин кун, то вазифаи коҳиниро иҷро кунанд,+ ва ҳар каси ғайре*, ки наздик ояд, бояд кушта шавад».+

7 Ту ва писарони ту ба корҳои бо қурбонгоҳ алоқаманд ва корҳое, ки бо макони даруни парда+ алоқаманданд, ҷавобгаред ва бояд ин хизмати коҳиниро ба ҷо оред.+ Ман хизмати коҳиниро ба шумо туҳфа кардаам ва ҳар шахси ғайре*, ки наздик биёяд, бояд кушта шавад».+

16 Ҳамин ки Узиё қавӣ гашт, дилаш мағрур шуд ва ин ба шикасти ӯ оварда расонд, зеро ӯ ба Худояш Яҳува бевафоӣ карда ба ибодатгоҳи Яҳува даромад ва бар қурбонгоҳи бухурсӯзӣ бухур сӯзонданӣ шуд.+ 17 Он вақт Азарёи коҳин ва ҳамроҳаш 80 коҳини далери Яҳува дарҳол аз паси ӯ даромаданд. 18 Онҳо ба шоҳ Узиё муқобилат намуда, гуфтанд: «Эй Узиё, раво нест, ки барои Яҳува бухур сӯзонӣ!+ Фақат коҳинон метавонанд бухур сӯзонанд, зеро онҳо аз авлоди Ҳорун+ буда, поку муқаддас гаштаанд. Аз муқаддасгоҳ баро, зеро ту бевафоӣ кардӣ ва Яҳува Худо туро барои ин корат сарбаланд намекунад».