9 Чанде пас Яҳува ба Қобил гуфт: «Бародарат Ҳобил куҷост?» Ӯ дар ҷавоб гуфт: «Намедонам. Магар ман посбони бародарам ҳастам?» 10 Он гоҳ Худо ба ӯ гуфт: «Ин чӣ коре буд, ки ту кардӣ? Гӯш андоз! Хуни бародарат аз замин сӯйи ман фарёд мезанад.+

5 Аз ҳар ҷонзоде, ки хуни шуморо мерезад, ман хунатонро талаб мекунам: агар ҳайвоне хуни шуморо резад, ӯ бояд бимирад ва, агар одам хуни шуморо резад, ман ӯро барои хуни бародараш ба ҷавобгарӣ мекашам.+

24 Еҳу камонашро гирифта, ба байни шонаҳои Еҳуром тир зад ва тир аз дили Еҳуром гузашт ва ӯ афтида, дар аробааш ҷон дод.

26 “Ман дирӯз хуни Нобӯт ва хуни писарони ӯро дидам,+— мегӯяд Яҳува,— ва ҳатман дар ин қитъаи замин сазои туро медиҳам,+— мегӯяд Яҳува”. Пас, ӯро, чуноне ки Яҳува гуфта буд, гирифта, ба ин қитъаи замин парто».+

3 Ҳамаи ин бо амри Яҳува ба сари Яҳудо омад,+ то онро барои тамоми гуноҳҳои Менашше+ 4 ва ҳамчунин барои хуни ноҳаққе, ки ӯ рехта буд,+ аз назари худ дур созад, зеро Менашше Ерусалимро аз хуни ноҳақ пур карда буд ва Яҳува бахшидан нахост.+

49 Бинобар ин хиради Худо чунин гуфтааст: “Ман назди онҳо пайғамбарону расулонро мефиристам. Онҳо баъзеро мекушанд ва баъзеи дигарро озор медиҳанд, 50 то хуни тамоми пайғамбарон, ки аз бунёди олам* то ҳол рехта шудааст, аз ин насл талаб карда шавад.+ 51 Хуни пайғамбарон — аз хуни Ҳобил+ сар карда то хуни Закарё, ки дар байни қурбонгоҳу ибодатгоҳ кушта шудааст — бар гардани ин насл хоҳад буд”.+ Бале, ба шумо мегӯям, ки ин насл барои хуни рехтаи онҳо ҷавоб медиҳад.