15 Довуд бар тамоми Исроил ҳукм меронд+ ва халқи худро аз рӯйи адлу инсоф+ доварӣ мекард.+

6 Сулаймон ба ӯ гуфт: «Ту ба бандаат Довуд, падари ман, ки пеши ту вафодорона ва бо росткориву дили соф роҳ мерафт, меҳру вафои бузурге кардӣ. Ту то ба имрӯз ба ӯ чунин меҳру вафои бузург мекунӣ, зеро ба ӯ писаре додӣ, ки бар тахташ нишинад.+

4 Агар ту мисли падарат Довуд+ бо дили беайб+ ва росткорӣ+ ҳамаи амрҳои маро ба ҷо оварда+ пеши ман роҳ равӣ ва дастурҳову ҳукмҳои маро риоя намоӣ,+

5 зеро Довуд он чиро, ки дар назари Яҳува дуруст буд, ба амал овард ва ғайр аз рафторе, ки нисбати Уриёи ҳиттӣ кард,+ тамоми рӯзҳои умраш аз ягон фармудаи Худо сар натофт.