18 Вақте ки онҳо дар сари дастархон нишаста, хӯрок мехӯрданд, Исо ба шогирдонаш гуфт: «Ба ростӣ ба шумо мегӯям: яке аз шумо, ки ҳамроҳи ман хӯрок хӯрда истодааст, ба ман хиёнат мекунад».+

18 Ман на дар бораи ҳамаи шумо гуфта истодаам; ман касонеро, ки интихоб кардаам, мешиносам. Аммо ин барои он аст, ки навиштаи зерин иҷро шавад:+ “Он касе, ки нони маро мехӯрд, пошнаашро бар ман бардоштааст*”.+

26 Исо ба ӯ гуфт: «Ҳамон касе, ки пораи нонро тар карда, ба ӯ диҳам».+ Сипас ӯ нонро тар карда, ба Яҳудо, писари Шимъӯни Исқарют, дароз кард.