9 Яҳува боз ба Мӯсо гуфт: «Ман дидам, ки ин халқ якрав* аст.+

13 Яҳува ба воситаи ҳамаи пайғамбарон ва пешбинон Исроил ва Яҳудоро огоҳ карда+ мегуфт: «Аз роҳҳои бади худ гардед!+ Амру фармудаҳои маро, он чиро, ки дар тамоми шариат ба бобоёнатон фармуда будам ва ба воситаи бандагонам пайғамбарон фиристода будам, риоя кунед». 14 Вале онҳо гӯш надоданд ва мисли бобоёнашон, ки ба Худояшон Яҳува имон надоштанд, гарданшахӣ мекарданд.+

15 Яҳува, Худои бобоёнашон, паёмбарони худро фиристода, гаштаю баргашта онҳоро огоҳ мекард, зеро дили ӯ ба халқаш ва маконаш месӯхт. 16 Аммо онҳо фиристодагони Худоро паст мезаданд,+ суханонашро писанд намекарданд+ ва пайғамбаронашро масхара менамуданд,+ ба тавре ки шифонопазир гаштанд ва оташи ғазаби Яҳува бар халқаш аланга гирифт.+

7 Аммо халқи Исроил ба сухани ту гӯш намеандозад, чунки онҳо ба сухани ман гӯш андохтан намехоҳанд.+ Тамоми хонадони Исроил мардуми хираву якрав аст.+