6 Охир, ту барои Худоят Яҳува халқи муқаддас ҳастӣ. Худоят Яҳува туро аз миёни тамоми халқҳои рӯйи замин хуш кард, то халқи ӯ ва аз миёни халқҳо ганҷи барчидаи ӯ бошӣ.+

7 Яҳува на аз сабаби он ба шумо меҳру муҳаббат карда, шуморо хуш кардааст,+ ки аз ҳамаи халқҳо сершумортаред, зеро шумо аз ҳамаи халқҳо камшумортар будед,+ 8 балки, аз он сабаб ки Яҳува шуморо дӯст медорад ва ба қасаме, ки ба бобоёнатон дода буд, вафодор аст.+ Барои ҳамин Яҳува шуморо бо дасти пурзӯраш берун овард ва аз хонаи ғуломӣ,+ аз дасти фиръавн, подшоҳи Миср, раҳо кард*.

23 Вале Яҳува ба онҳо лутф намуд ва дилаш ба онҳо сӯхт+ ва ӯ ба хотири аҳде, ки бо Иброҳим,+ Исҳоқ+ ва Яъқуб+ баста буд, ғами онҳоро хӯрд. Ӯ нахост, ки онҳоро нест кунад, ва аз ҳузури худ то имрӯз дур накардааст.