22 Ба миёни хорҳо афтодани тухмӣ монанди он аст, ки кас каломро мешунавад, аммо ташвишҳои зиндагӣ*+ ва пулу моли фиребанда каломро пахш мекунанд ва он бесамар мегардад.+

20 Аммо Худо ба вай гуфт: “Эй нодон, худи ҳамин шаб ҷонатро аз ту талаб мекунанд. Пас, он чӣ захира кардӣ, ба кӣ мемонад?”+

3 Тилло ва нуқраи шумо занг задааст ва занги онҳо бар зидди шумо шаҳодат дода, ҷисматонро хоҳад хӯрд. Он чӣ шумо ҷамъ овардед, дар рӯзҳои охир мисли оташ мешавад.+