17 Агар кор то ба ин дараҷа расад, Худои мо, ки ӯро мепарастем, метавонад моро аз оташдони фурӯзону тафсон наҷот диҳад ва аз дасти ту низ, эй подшоҳ, халос кунад.+ 18 Ҳатто агар ин тавр накунад, ба ту маълум бод, эй подшоҳ, ки мо худоёни туро намепарастем ва ба ҳайкали тиллоие, ки ту барпо намудаӣ, саҷда намекунем».+

8 Магар одам Худоро ғорат мекунад? Шумо бошед, маро ғорат мекунед.

Шумо мегӯед: “Чӣ тавр мо туро ғорат кардаем?”

Бо он ки даҳяк ва ҳадия намеоред.

17 Он гоҳ ӯ ба онҳо гуфт: «Он чӣ аз қайсар аст, ба қайсар диҳед+ ва он чӣ аз Худост — ба Худо».+ Мардум аз ҷавоби ӯ дар ҳайрат монданд.

25 Он гоҳ Исо ба онҳо гуфт: «Пас, он чӣ аз қайсар аст, ба қайсар диҳед+ ва он чӣ аз Худост — ба Худо».+

2 Онҳо ӯро айбдор карда+ чунин гуфтанд: «Мо фаҳмидем, ки ин одам халқи моро гумроҳ месозад, ба қайсар*+ андоз супориданро манъ мекунад ва худро Масеҳ ва подшоҳ меномад».+

7 Ҳаққи ҳар касро ба ӯ адо кунед: ба касе андоз металабад — андозро,+ ба касе хироҷ — хироҷро, ба касе тарс — тарсро,+ ба касе ҳурмат — ҳурматро.+