28 Вақте Исо ба тарафи дигари баҳр, ба сарзамини ҷадариён, расид, аз байни қабрҳо ду марде, ки дар банди дев буданд, баромада, бо ӯ рӯ ба рӯ шуданд.+ Онҳо чунон ваҳшӣ буданд, ки ягон кас ҷуръат намекард аз он роҳ гузарад. 29 Онҳо фарёд зада гуфтанд: «Эй Писари Худо*, ту ба мо чӣ кор дорӣ?+ Ту омадӣ, ки моро пеш аз муҳлат азоб диҳӣ?»+

11 Ҳатто касоне, ки рӯҳҳои нопок+ доштанд, ӯро дида худро дар наздаш ба замин мепартофтанд ва дод зада мегуфтанд: «Ту Писари Худоӣ*».+