30 Исо дарҳол пай бурд, ки қуввае+ аз вай берун шуд, ва ба гирду атроф нигоҳ карда, гуфт: «Кӣ ба либоси ман даст расонд?»+ 31 Шогирдонаш ба ӯ гуфтанд: «Устод, мебинӣ, ки мардум туро фишор медиҳаду боз мепурсӣ, ки ба либосат кӣ даст расонд». 32 Аммо ӯ ба атроф нигоҳ карда касеро мекофт, ки ба ӯ даст расонид. 33 Он зан, чун фаҳмид, ки бо ӯ чӣ рӯй дод, тарсону ларзон омада, пеши пойи Исо афтод ва ҳама чизро ростқавлона нақл кард. 34 Исо ба вай гуфт: «Духтарам, имонат туро шифо дод. Бирав ва дар амони Худо бош!+ Бигзор ин касалии вазнин туро дигар азоб надиҳад».+