Забур

91 Ҳар кӣ дар ниҳонгоҳи Худои Таолост,+

Дар сояи Худои Тавоно* паноҳ меёбад.+

 2 Ман ба Яҳува мегӯям: «Ту паноҳгоҳ ва қалъаи манӣ,+

Худои ман, ки ба ӯ такя мекунам».+

 3 Ӯ туро аз доми сайёди парандаҳо раҳо мекунад,

Ва аз дасти вабои ҳалокатовар халосӣ медиҳад.

 4 Бо парҳои худ туро мепӯшонад,

Ва зери болҳояш паноҳ меёбӣ.+

 5 Ту на аз даҳшатҳои шаб хоҳӣ тарсид,+

На аз тир, ки рӯзона мепарад,+

 6 На аз вабое, ки дар торикӣ роҳ меравад,

Ва на аз офате, ки дар нимирӯзӣ нобуд мекунад.

 7 Ҳазор нафар дар паҳлуят хоҳад афтид

Ва даҳ ҳазор аз дасти ростат,

Вале ба ту зараре намерасад.+

 8 Ту фақат истода, нигоҳ мекунӣ,

Вақте ки шоҳиди ҷазои бадкорон шавӣ,

 9 Зеро ту гуфтаӣ: «Яҳува паноҳгоҳи ман аст»,

Ту Худои Таолоро сарпаноҳи* худ гардондаӣ.+

10 Ҳеҷ балое ба сарат намеояд+

Ва ҳеҷ вабое ба хаймаат наздик намешавад,

11 Зеро ӯ дар бораи ту ба фариштагонаш+ амр медиҳад,

Ки туро дар ҳамаи роҳҳоят нигаҳбонӣ кунанд.+

12 Онҳо туро рӯйи дастонашон мебардоранд,+

То поят ба санге назанад.+

13 Шери ҷавон ва куброро зери по мекунӣ,

Шери ёлдор ва мори калонро поймол менамоӣ.+

Дар вақти тангӣ бо ӯ хоҳам буд,+

Ӯро наҷот дода, ҷалол хоҳам дод.

16 Ӯро бо умри дароз сер хоҳам кард+

Ва корҳои наҷотбахшамро ба ӯ нишон хоҳам дод».+