Ҳизқиёл
38 Яҳува боз ба ман паём фиристода гуфт: 2 «Эй фарзанди одам, рӯятро сӯйи Ҷуҷи замини Маҷуҷ,+ мири калони Машаху Тубол,+ гардонда, бар зидди вай пешгӯйӣ кун.+ 3 Ба вай бигӯ: “Парвардигор Яҳува чунин мегӯяд: “Ман зидди туям, эй Ҷуҷ, эй мири калони Машаху Тубол! 4 Ман туро аз роҳат гардонда, ба ҷоғҳоят чангак мезанам+ ва туро бо тамоми лашкарат берун меорам:+ бо аспу савораҳоят, ки ҳама либоси бошукӯҳ пӯшидаанд, бо сарбозони сершуморе, ки сипарҳои хурду калон доранду ҳама шамшербадастанд. 5 Форс, Ҳабашистон ва Фут,+ ки ҳама сипари хурду кулоҳ доранд, бо онҳоянд, 6 Ҷӯмар бо лашкараш ва хонадони Туҷармо+ аз ҷойҳои дуртарини шимол бо лашкараш — мардуми сершуморе, бо туст.+
7 Омода бошед, тайёр шавед, ту ва тамоми лашкаре, ки наздат ҷамъ омадааст. Ту фармондеҳи* онҳо мешавӣ.
8 Пас аз рӯзҳои зиёд ман сӯйи ту назар мекунам*. Дар охири солҳо ту ба замине медароӣ, ки халқаш аз зулми шамшер ба худ омадааст ва аз миёни халқҳои зиёд ба кӯҳҳои Исроил, ки муддати дарозе харобазор буданд, ҷамъ оварда шудааст. Сокинони ин замин аз миёни халқҳо берун оварда шудаанд ва ҳамаашон тинҷу осуда зиндагӣ мекунанд.+ 9 Ту бар зидди онҳо мисли тундбоде меоӣ, мисли абрҳо ин заминро мепӯшонӣ — ту бо тамоми лашкару халқҳои зиёде, ки ҳамроҳи туянд”.
10 Парвардигор Яҳува чунин мегӯяд: “Дар он рӯз ба дилат фикрҳо меоянд ва ту қасди баде меандешӣ. 11 Ту хоҳӣ гуфт: “Ман ба замини деҳоти беҳисор зада медароям,+ бар зидди касоне меоям, ки осудаву беғам дар деҳоти беҳимояе зиндагӣ мекунанд, ки деворҳо ва ғалақаю дарвозаҳо надоранд”. 12 Ту мехоҳӣ, ки тороҷ куниву ғанимат бигирӣ, ба харобазорҳое, ки акнун одамнишин шудаанд,+ ҳамла кунӣ ва ба мардуме ҳуҷум намоӣ, ки аз миёни халқҳо гирд оварда шудаасту,+ молу мулк ҷамъ меорад+ ва дар миёни замин зиндагӣ мекунад.
13 Сабо+ ва Дадон,+ савдогарони Таршиш+ ва тамоми ҷанговарони он ба ту мегӯянд: “Оё ту барои тороҷ кардан ва гирифтани ғанимати бисёре омадӣ? Оё ту лашкар ҷамъ кардӣ, ки нуқраву тилло, молу мулк ва ғанимати бисёре ба даст орӣ?”
14 Эй фарзанди одам, пешгӯйӣ карда, ба Ҷуҷ бигӯ: “Парвардигор Яҳува чунин мегӯяд: “Рӯзе ки халқам Исроил дар осоиштагӣ зиндагӣ кунад, ту инро ҳатман пай мебарӣ.+ 15 Ту аз макони худ, аз ҷойҳои дуртарини шимол меоӣ+ — ту ва халқҳои зиёде ҳамроҳи ту, ки ҳамаашон аспсаворанд, ҷамоати сершумор ва лашкари азиманд.+ 16 Ту бар зидди халқам Исроил баромада, мисли абрҳо заминро мепӯшонӣ. Дар рӯзҳои охир ман туро бар зидди заминам меорам,+ то, вақте дар пеши назари халқҳо ба воситаи ту, эй Ҷуҷ, худро поку муқаддас гардонам, онҳо маро бишносанд”.+
17 Парвардигор Яҳува чунин мегӯяд: “Магар рӯзҳои пеш ман ба воситаи бандагонам пайғамбарони Исроил дар бораи ту нагуфта будам? Онҳо солҳои зиёд пешгӯйӣ мекарданд, ки ту бар зидди Исроил оварда мешавӣ.
18 Дар он рӯз, дар рӯзе ки Ҷуҷ ба замини Исроил зада дарояд,— мегӯяд Парвардигор Яҳува,— хашми пурзӯри ман аланга мезанад.+ 19 Ман бо рашк ва оташи ғазаб сухан хоҳам гуфт ва он рӯз дар замини Исроил заминҷунбии сахте мешавад. 20 Аз дасти ман моҳиёни баҳр, парандагони осмон, ҷонварони саҳро, тамоми хазандагон ва одамони рӯйи замин ба ларза меоянд, кӯҳҳо чаппа мешаванд,+ шахҳо фурӯ меғалтанд ва ҳама деворҳо ба хок яксон мегарданд.
21 Дар тамоми кӯҳҳоям ман шамшерро бар зидди ӯ даъват мекунам,— мегӯяд Парвардигор Яҳува.— Он вақт ҳар кас ба ёри худ шамшер мекашад.+ 22 Ман бо вабо+ ва хун ҳукми худро бар ӯ ба ҷо меорам* ва бар ӯву лашкараш ва ҳамаи халқҳое, ки бо ӯянд,+ борони сел, жола,+ оташ+ ва кибрит*+ меборонам. 23 Ман дар пеши назари халқҳои зиёде худро ҷалол медиҳам, поку муқаддас мегардонам ва шуҳрат меёбам. Он вақт онҳо мефаҳманд, ки ман Яҳува ҳастам”.