«Хушо касе ки дар озмоиш вафодор мемонад»
1 Ҳамаи ходимони Худо бо озмоиш рӯ ба рӯ мешаванд (2 Тим. 3:12). Он метавонад дар шакли беморӣ, мушкилиҳои иқтисодӣ, васвасаҳо, таъқибот ё ягон намуди дигар ояд. Озмоишҳое, ки Шайтон бар дӯшамон мегузорад, барои заиф гардонидани мо, барои моро бар беэътиноӣ ба хидмати Худо, ё ҳатто онро қатъ кардани мо равона шудаанд (Айюб 1:9–11). Чӣ тарз тобоварӣ ба озмоиш моро бар хушбахтӣ роҳнамоӣ мекунад? — 2 Пет. 2:9.
2 Омодагӣ бар озмоиш. Яҳува ҳақиқатро дар Каломаш пешкаш мекунад, ки он ҳаёту таълимоти Исоро ҳам дар бар мегирад. Бо гӯш додан ба гуфтаҳои Исо ва иҷрои онҳо, мо таҳкурсии маҳкаме месозем ва ин моро бар озмоиш тайёр мекунад (Луқ. 6:47–49). Ҳамчунин мо аз манбаъҳои дигар қувват гирифта метавонем — аз бародару хоҳарони рӯҳонӣ, ҷамъомадҳо ва адабиёт аз ғуломи мӯътамаду доно. Мо имконияти фаровоне дар истифодаи атои худовандӣ — имконияти дуо дорем — Мат. 6:13.
3 Яҳува ҳамчунин ба мо умед бахшидааст. Вақте ки мо ба ваъдаҳои Ӯ имони қавӣ бунёд мекунем, умеди мо «барои ҷон мисли лангари боэътимод ва мустаҳкам» мегардад (Ибр. 6:19). Дар замонҳои навишта шудани Китоби Муқаддас киштиҳо ҳеҷ гоҳ бандарро бе лангар тарк намекарданд, ҳатто ҳангоми хуб будани вазъи боду ҳаво. Агар баногоҳ тӯфон мехест, ба об партофтани лангар киштиро аз садамаи задан ба шах нигоҳ медошт. Мисли ин, ҳозир ба ваъдаҳои Худо бунёд кардани имон моро дар вақти тӯфони мушкилиҳо устувор нигаҳ хоҳад дошт. Мушкилиҳо метавонанд хеле ногаҳонӣ пайдо гарданд. Гарчанде ки мавъизаи Павлусу Барнаббо дар Лустра аввал хуб қабул шуд, вақте ки яҳудиёни мухолиф омаданд, вазъият ногаҳон ба зудӣ тағйир ёфт — Аъм. 14:8–19.
4 Натиҷаи тобоварӣ хушбахтист. Ба таъқибот нигоҳ накарда, дар хидмати Худо устувор мондан ба мо осудагии хотир мебахшад. Мо шодем, ки ба хотири Масеҳ сазовори беҳурматӣ мегардем (Аъм. 5:40, 41). Тобоварӣ бар озмоишҳо моро кӯмак мекунад, ки хусусиятҳое мисли фурӯтанӣ, итоаткорӣ ва устувории пурратарро инкишоф диҳем (Такр. Ш 8:16, ТДН; Ибр. 5:8; Яъқ. 1:2, 3). Тавассути тобоварӣ мо такя кардан ба Яҳува, эътимод ба ваъдаҳои Ӯ ва зери паноҳи Ӯ монданро ёд мегирем — Мас. 18:10.
5 Мо медонем, ки озмоишҳо муваққатиянд (2 Қӯр. 4:17, 18). Озмоишҳо ба мо имконият пешкаш мекунанд, ки то чӣ андоза амиқ будани муҳаббати ба Яҳува доштаамонро зоҳир созем. Бо тоб овардан ба онҳо, мо ба гунаҳкоркуниҳои Шайтон ҷавоб медиҳем. Аз ин рӯ, мо таслим намешавем! «Хушо касе ки дар озмоиш вафодор мемонад, зеро вақте ки вай имтиҳон медиҳад, тоҷи ҳаётро... ба даст хоҳад овард» — Яъқ. 1:12.