¹² Дили Ҳизқиё шояд аз сабаби ғалаба бар ашшуриён, дидани мӯъҷизаи Яҳува ё аз сабаби бою машҳур гаштанаш мағрур шуд. Дар Китоби Муқаддас дар ин бора чизе гуфта нашудааст. Чизе ки набошад, Ҳизқиё мағрур гашта «мувофиқи марҳамате ки ба ӯ ато шуда буд, рафтор накард». Ҳарчанд дили ӯ ба Худо амин бошад ҳам, вай муддате бо рафтораш Яҳуваро зиқ кард. Вале баъдтар «Ҳизқиё... аз ғурури дилаш тавба кард» ва Худо ӯро бахшид (2 Вақ. 32:25–27; Заб. 137:6).

¹⁴ Вақте моро таъриф мекунанд, мо бояд суханони зерини Исоро ба кор барем: «Вақте ки ҳамаи фармонҳои ба шумо додашударо ба ҷо овардед, бигӯед: “Мо ғуломони ношоям ҳастем; чунки он чи карданамон лозим буд, кардем”» (Луқ. 17:10). Дар ёд доред, ки вақте Ҳизқиё мағрур шуд, вай нагуфт, ки бо ёрии Яҳува соҳиби ин дороиҳо гашт. Агар дигарон моро барои нутқ гуфтанамон таъриф кунанд, чӣ ба мо кӯмак мерасонад, ки хоксор монем? Мо дар бораи корҳои Худо мулоҳиза ронда шӯҳратро ба Яҳува дода метавонем. Охир Ӯ ба мо Каломи Худ ва рӯҳи муқаддасро додааст.