2. Аз соли 1914 инҷониб вазъи ҷаҳон ва ахлоқи одамон чӣ гуна шудааст?

Боре шогирдони Исо аз ӯ пурсиданд: «Аломати ҳузури ту ва охирзамон чӣ мешавад?» (Матто 24:3). Дар ҷавоб Исо бисёр воқеаҳоеро пешгӯйӣ кард, ки бояд баъди ба тахти подшоҳӣ нишастани ӯ рӯй диҳанд. Баъзе аз ин рӯйдодҳо ҷанг, гушнагӣ ва заминҷунбиҳо мебошанд. (Матто 24:7-ро хонед.) Дар Каломи Худо инчунин пешгӯйӣ шудааст, ки дар «рӯзҳои охир» аз пушти рафтори бади одамон «замонҳои сахт» фаро мерасанд (2 Тимотиюс 3:1–5). Бадтар шудани вазъи ҷаҳон ва ахлоқи одамон аз соли 1914 инҷониб бештар ба назар мерасад.

3. Чаро баъди сар шудани ҳукмронии Исо вазъи ҷаҳон бадтар гашт?

Пас аз он ки Исо подшоҳ шуд, дар осмон бо Шайтону девҳо ҷангид ва онҳоро шикаст дод. Дар Каломи Худо гуфта мешавад, ки Шайтон «бо фариштаҳояш ба замин партофта шуд» (Ошкорсозӣ 12:9, 10, 12). Ӯ хеле дар ғазаб аст, зеро медонад, ки несту нобуд мешавад. Барои ҳамин ӯ ба сари одамизод дарду ғам меорад. Ҷойи тааҷҷуб нест, ки дунё чаппаву роста шуда истодааст. Хушбахтона, Подшоҳии Худо ҳамаи ин мушкилиҳоро бартараф месозад!