7, 8. Чӣ тавр натиҷаи рафтори ду марди комил аз ҳамдигар тамоман фарқ мекард?

⁷ Аз муҳаббат, Яҳува ба инсоният имконият фароҳам сохт, ки аз гуноҳи меросгирифтааш наҷот ёбад. Павлус фаҳмонд, ки ин ба туфайли дигар марди комил, яъне гӯё Одами дуюм, имконпазир гашт (1 Қӯр. 15:45). Вале рафтори ду марди комил — Одам ва Исо тамоман натиҷаҳои гуногун овард. Чӣ тавр? (Румиён 5:15, 16–ро бихонед.)

⁸ «Бахшоиши [атои] файз на ончунон аст, ки гуноҳ бошад»,— навишт Павлус. Ин ҷо оиди гуноҳи Одам гуфта мешавад. Вай аз рӯи адолат маҳкум гашт — ӯ мурд. Вале, на танҳо ӯ бояд мемурд. Мо мехонем: «Ба воситаи гуноҳи як кас ҳамаи одамон маҳкум шуданд». Ин ҳукм ба тамоми насли нокомили ӯ, аз он ҷумла мо, дода шуд. Ба ҳар ҳол, моро донистани он ки рафтори инсони комили дигар, Исо, натиҷаи тамоман баръакс оварда метавонист, тасаллӣ мебахшад. Чӣ натиҷа? Инро мо аз суханони зерини Павлус мебинем: «Ҳар гуна одамон барои ҳаёт одил эълон мешаванд» (Рум. 5:18, ТДН).

 9. Дар Румиён 5:18 гуфта мешавад, ки Худо одамонро одил эълон мекунад. Ин чӣ маъно дорад?

⁹ Калимае, ки аз юнонӣ «одил эълон мешаванд» тарҷума шудааст, чӣ маъно дорад? Як тарҷумони Китоби Муқаддас навишт, ки ин ибора бо фаҳмиши соҳаи ҳуқуқшиносӣ алоқаманд аст. Ин ҷо дигаршавии вазъияти гунаҳкоронаи инсон не, балки дар назди Худо дигар шудани мавқеи ӯ дар назар дошта шудааст. Мувофиқи шарҳи ин тарҷумон, агар ба таври рамзӣ гӯем, Худо чун судяе баромад мекунад, ки бар манфиати шахсе, ки гӯё дар ноодилӣ айбдор шудааст, қарор мебарорад. Худо ӯро сафед мекунад.

14, 15. Онҳоеро, ки аз тарафи Худо одил эълон шуда буданд, чӣ мукофот интизор буд, вале онҳо бояд чиро давом медоданд?

¹⁴ Фикр кунед, ки аз тарафи Худои Қодир бахшида шудани гуноҳи меросгирифтаи инсон ва корҳои нодурусти ӯ дар ҳақиқат, чӣ атои бузург аст! Шумо ҳисоб ҳам карда наметавонистед, ки одамон пеш аз масеҳӣ шуданашон чӣ қадар гуноҳ содир кардаанд, лекин дар асоси фидия Худо метавонад онҳоро бахшад. Павлус навишт, ки ато — ин аз гуноҳҳои зиёд одил эълон шудан аст (Рум. 5:16). Ҳаввориён ва дигар одамони ин атои пурмуҳаббатро гирифта, яъне одил эълоншуда бояд ба Худои ҳақиқӣ бо имон ибодат карданро давом медоданд. Чӣ гуна мукофот онҳоро интизор буд? Онҳое ки «файзи фаровон» ва атои одилиро қабул мекунанд, «дар ҳаёт ба воситаи Исои Масеҳи ягона ҳукмрон хоҳанд шуд». Бале, агар гуноҳ ба марг оварад, атои одилӣ натиҷаи тамоман дигар дорад. Он ҳаёт мебахшад. (Рум. 5:17; Луқо 22:28–30-ро бихонед.)