Ang Awit ni Solomon

2 “Isa lang akong safron* sa kapatagan,*

Isang liryo* sa mga lambak.”+

 2 “Gaya ng liryo sa gitna ng mga tinik

Ang mahal ko sa gitna ng mga dalaga.”

 3 “Gaya ng puno ng mansanas sa gitna ng mga puno sa kagubatan

Ang mahal ko sa gitna ng mga binata.

Gustong-gusto kong umupo sa kaniyang lilim

At kainin ang matamis niyang bunga.

 4 Isinama niya ako sa isang handaan,*

At kitang-kita ng lahat na ako ang mahal niya.

 5 Bigyan ninyo ako ng pasas+ at mansanas

Para sumigla ako at lumakas;

Nanghihina ako dahil sa pag-ibig.

 6 Hinahaplos ng kaliwang kamay niya ang ulo ko,

At nakayakap sa akin ang kanang kamay niya.+

 7 Sumumpa kayo, O mga anak na babae ng Jerusalem,

Sa harap ng mga gasela+ at babaeng usa sa parang:

Parating na siya!

Umaakyat sa mga bundok, lumulukso sa mga burol.

Hayun siya, nakatayo sa likod ng aming pader,

Nagmamasid sa mga bintana,

Tumatanaw sa pagitan ng mga sala-sala.

‘Bumangon ka, mahal kong napakaganda,

Sumama ka sa akin.

12 Tumubo na ang mga bulaklak sa lupain,+

Dumating na ang panahon ng pagtatabas,+

At naririnig na sa ating lupain ang awit ng batubato.+

13 Hinog na ang mga unang bunga ng puno ng igos;+

Namumulaklak na at nalalanghap ang bango ng mga punong ubas.

14 O kalapati ko na nasa mga puwang ng malaking bato,+

Na nasa mga uka ng bangin,

Gusto kitang makita at gusto kong marinig ang boses mo,+

Dahil maganda ka at malambing ang boses mo.’”+

15 “Hulihin ninyo ang mga asong-gubat* para sa amin,

Ang maliliit na asong-gubat na naninira ng ubasan,

Dahil namumulaklak na ang mga ubasan namin.”

17 Bago maging mahangin* at mawala ang mga anino,

Magmadali kang bumalik, O sinta ko,

Gaya ng gasela+ o ng batang lalaking usa+ na nasa mga bundok na naghihiwalay sa atin.*