Ang Kapighatian ni Pablo sa Asia

13, 14. (a) Paano inilarawan ni Pablo ang isang panahon ng matinding kapighatian na naranasan niya sa Asia? (b) Anong pangyayari ang maaaring nasa isip ni Pablo?

¹³ Ang uri ng kapighatian na naranasan ng kongregasyon sa Corinto hanggang sa puntong ito ay hindi maihahambing sa maraming kapighatian na kinailangang batahin ni Pablo. Kaya naman, maipapaalaala niya sa kanila: “Hindi namin nais na maging walang-alam kayo, mga kapatid, tungkol sa kapighatian na nangyari sa amin sa distrito ng Asia, na kami ay napasailalim ng sukdulang panggigipit na higit sa aming lakas, anupat kami ay lubhang walang katiyakan maging sa aming mga buhay. Sa katunayan, aming nadama sa loob namin na tinanggap na namin ang sentensiya ng kamatayan. Ito ay upang magtiwala kami, hindi sa aming mga sarili, kundi sa Diyos na nagbabangon ng mga patay. Mula sa gayon kalaking bagay gaya ng kamatayan ay sinagip niya kami at sasagipin kami; at ang aming pag-asa ay nasa kaniya na sasagipin pa rin niya kami.”​—2 Corinto 1:8-10.

¹⁴ Naniniwala ang ilang iskolar sa Bibliya na ang tinutukoy ni Pablo ay yaong kaguluhan sa Efeso, na nagsapanganib sa buhay ni Pablo at ng dalawang taga-Macedonia na kasama niyang naglalakbay, sina Gayo at Aristarco. Ang dalawang Kristiyanong ito ay puwersahang kinuha at dinala sa isang dulaan na punung-puno ng magugulong karamihan na ganito ang “isinisigaw sa loob ng mga dalawang oras: ‘Dakila si Artemis [ang diyosa] ng mga taga-Efeso!’ ” Nang dakong huli, nagtagumpay ang isang opisyal ng lunsod na mapatahimik ang pulutong. Ang panganib na ito sa buhay nina Gayo at Aristarco ay tiyak na lubhang nakabagabag kay Pablo. Sa katunayan, ibig niyang pumasok at magpaliwanag sa panatikong pulutong, subalit pinigilan siyang isapanganib ang kaniyang buhay sa ganitong paraan.​—Gawa 19:26-41.

15. Anong mahigpit na kalagayan ang mailalarawan sa 1 Corinto 15:32?

¹⁵ Gayunman, maaaring ang inilalarawan ni Pablo ay isang situwasyon na makapupong higit na mapanganib kaysa sa nabanggit na pangyayari. Sa kaniyang unang liham sa mga taga-Corinto, nagtanong si Pablo: “Kung, tulad ng mga tao, ako ay nakipaglaban sa mababangis na hayop sa Efeso, ano ang kabutihan nito sa akin?” (1 Corinto 15:32) Nangangahulugan ito na ang buhay ni Pablo ay nanganib hindi lamang sa makahayop na mga tao kundi sa literal na mababangis na hayop sa istadyum ng Efeso. Pinarurusahan kung minsan ang mga kriminal sa pamamagitan ng sapilitang pakikipaglaban sa mababangis na hayop habang nanonood ang uhaw-sa-dugong mga pulutong. Kung ang ibig sabihin ni Pablo ay humarap siya sa literal na mababangis na hayop, tiyak na sa huling sandali ay makahimalang naligtas siya buhat sa malupit na kamatayan, kung paanong si Daniel ay naligtas mula sa bibig ng literal na mga leon.​—Daniel 6:22.

16. (a) Bakit nauunawaan ng marami sa mga Saksi ni Jehova ang kapighatiang naranasan ni Pablo? (b) Sa ano tayo makatitiyak hinggil sa mga namatay dahil sa kanilang pananampalataya? (c) Ano ang nagiging mabuting epekto kapag ang mga Kristiyano ay nakararanas ng pagkasagip sa kamatayan?

¹⁶ Nauunawaan ng maraming Kristiyano sa kasalukuyang panahon ang mga kapighatiang dinanas ni Pablo. (2 Corinto 11:23-27) Ang mga Kristiyano din naman sa ngayon ay “napasailalim ng sukdulang panggigipit na higit sa [kanilang] lakas,” at marami ang napaharap sa mga situwasyon na doon sila’y ‘lubhang walang katiyakan sa kanilang mga buhay.’ (2 Corinto 1:8) Nasawi ang ilan sa kamay ng mga pumapaslang nang maramihan at ng malulupit na tagapag-usig. Makatitiyak tayo na ang nakaaaliw na kapangyarihan ng Diyos ang nagpangyari sa kanilang makapagbata at na sila’y namatay na ang puso at isip ay matatag na nakapako sa katuparan ng kanilang pag-asa, maging iyon man ay sa langit o sa lupa. (1 Corinto 10:13; Filipos 4:13; Apocalipsis 2:10) Sa ibang kalagayan, minaniobra ni Jehova ang mga bagay-bagay, at nasagip ang ating mga kapatid buhat sa kamatayan. Tiyak na yaong mga nasagip ay lalong nagtiwala “sa Diyos na nagbabangon ng mga patay.” (2 Corinto 1:9) Pagkatapos niyaon, nakapagsasalita sila nang may mas matatag na pananalig habang ibinabahagi nila sa iba ang nakaaaliw na mensahe ng Diyos.​—Mateo 24:14.