Eyüp

7 “Ölümlü insanı yeryüzünde zahmetli bir uğraş*+ beklemiyor mu?

Günleri ücretli işçininkine benzemiyor mu?+

2 Gölge+ bulmak için can atan bir köle,

Ücretini+ bekleyen bir gündelikçi gibi.

3 Bana kalan miras da değersiz aylar+ oldu,

Payıma sıkıntılı geceler+ düştü.

4 Yattığımda, ‘Ne zaman kalkarım?’+ diyorum,

Gece boyu, gün ağarana dek dönüp durmak canıma yetti.

5 Bedenim kurtlarla,+ toz toprakla+ kaplı;

Derim kabuk bağlıyor, yaram tekrar açılıyor.+

6 Dokumacı mekiğinden daha hızlı+ geçen günlerim,

Umutsuzluk+ içinde tükeniyor.

7 Unutma ki hayatım bir rüzgâr gibi geçip gidiyor;+

Bir daha gün görmeyeceğim.

8 Bana bakan gözler artık beni görmeyecek;

Gözünü bana çevireceksin, ama ben olmayacağım.+

9 Bulut nasıl er geç dağılır giderse,

Ölüler diyarına* inen de bir daha çıkmaz.+

10 Bir daha evine geri dönmez,

Yeri yurdu onu artık tanımaz.+

11 Onun için ben de ağzımı kapamayacağım.

Ruhumdaki sıkıntıyı dökeceğim;

İçimin acısıyla+ kaygımı söyleyeceğim.

12 Neden başıma nöbetçi koyuyorsun,

Ben deniz miyim,+ ya da deniz canavarı mı?

13 Tam ‘Sedirim beni avutur,

Yatağım derdimi paylaşır’ derken,

14 Bu sefer de düşlerle korkutuyorsun,

Görüntülerle dehşete düşürüyorsun,

15 Öyle ki, bu kemikleri görmektense ölmek,+

Nefessiz kalmak benim için daha iyi.

16 Eksik olsun, varsın ömrüm uzun olmasın,+

Rahat bırak beni; zaten günlerim bir soluktan+ farksız.

17 Ölümlü insan ne ki,+ onu büyütüp yetiştiresin,

Yüreğini onunla meşgul edesin?

18 Her sabah onu izleyip,

Her an onu yoklayasın?+

19 Neden gözünü üzerimden ayırmıyorsun,+

Yutkunmama bile fırsat vermiyorsun?

20 Günah işledimse, sana ne zararım var, ey insanın Gözcüsü?+

Neden beni hedef seçtin, sana yük olmuyor muyum?

21 Neden suçumu bağışlamıyor,+

Kabahatimi görmezden gelmiyorsun?

Artık toprakta+ yatacağım;

Beni arayacaksın, ama ben olmayacağım.”