Eyüp

14 “İnsan ki, kadından doğar,+

Ömrü kısadır,+ sıkıntıya doyar.+

2 Çiçek gibi çıkar ve dalından koparılır;+

Gölge gibi+ geçip gider; bir hiç olur.

3 Senin gözünü dikip baktığın, işte böyle biri.

Bir de beni dava+ ediyorsun.

4 Kim kirli birinden temiz bir insan meydana getirebilir?+

Hiç kimse.

5 Mademki insanın günleri belirlenmiştir,+

Ayları Senin önünde sayılıdır,

Bundan öte geçmesin diye buyruğun vardır;

6 Bari gözlerini ondan ayır da rahat etsin,+

Gündelikçi gibi, yaşadığı günün tadını çıkarsın.

7 Çünkü bir ağaç için bile umut vardır.

Kesilse de yine sürgün verir,+

Filizleri tükenmez.

8 Kökü yerde yaşlansa,

Kütüğü toprakta ölse de,

9 Su kokusu alınca filiz sürer,+

Körpe bir bitki gibi dal verir.+

10 Oysa yiğit ölür, yere yığılır,

İnsanoğlu son soluğunu verir; hani o nerede?+

11 Suları kaybolan göl,

Çekilip kuruyan ırmak gibi,+

12 İnsan da öylece yatar, bir daha doğrulmaz.+

Gökler yok olana dek uyanmaz,+

Kimse onu uykusundan kaldıramaz.+

13 Keşke beni ölüler diyarında gizlesen,+

Öfken geçene dek saklasan,

Bir süre belirlesen+ de, sonra beni ansan!+

14 Ölen insan dirilir mi?+

Esaret* günlerim boyunca hep bekleyeceğim;+

Kurtuluşum gelene dek.+

15 Sen çağıracaksın, ben cevap vereceğim;+

Elinin eserini özleyeceksin.

16 Fakat şimdi adımlarımı sayıyor,+

Günahımdan başka bir şey görmüyorsun.+

17 İsyanım bir kesede mühürlü duruyor,+

Suçumun üzerine zamk sürüyorsun.

18 Oysa bir dağ bile yıkılıp parçalanır,

Bir kaya bile yerinden sürüklenir.

19 Su nasıl taşları aşındırır,

Taşkınları yerin toprağını süpürürse,

Sen de ölümlü insanın umudunu öyle yok edersin.

20 Onu ebedi bir yenilgiye uğratırsın, çekip gider;+

Çehresini bozar gönderirsin.

21 Oğulları onurlandırılır, onun haberi olmaz;+

İtibarlarını yitirirler, o farkına varmaz.

22 Bedeni var oldukça, acı çeker,

Canı kendisinde oldukça, yas tutar.”