Artık Tanrı’yla da Annemle de İyi Bir İlişkim Var

ANNEM “Nasıl olur da atalarına tapınmak istemezsin?” dedi. “Hayatını onlara borçlu olduğunun farkında değil misin? Onlara minnettar değil misin? Nesillerdir yerine getirdiğimiz gelenekleri nasıl bir kenara atabilirsin? Atalarımızı yüceltmeyi reddetmekle inancımızın saçmalık olduğunu söylemiş oluyorsun.” Sonra annem ağlamaya başladı.

Bunları söyleyen annem olamazdı. Üstelik, Kutsal Kitabı incelemeyi nazik bir yolla reddetmek için olsa da, inceleme yapmamı isteyen kendisiydi. Annemin sözünden hiç çıkmamıştım, dolayısıyla bu sefer onun dediğinden farklı bir şey yapmak bana çok zor geliyordu. Ama Yehova’yı memnun etmek için buna mecburdum. O’nun verdiği güç olmasaydı bunu asla yapamazdım.

Japonya’daki çoğu insan gibi biz de Budisttik. Fakat Yehova’nın Şahitleriyle sadece 2 ay inceleme yaptıktan sonra Kutsal Kitabın doğruluğuna ikna oldum. Göklerde bir Babam olduğunu öğrenince O’nu tanımayı çok istedim. Öğrendiklerim hakkında annemle sevinçle sohbet ederdik. Pazar günleri İbadet Salonundaki ibadetlere katılmaya başladım. Hakikat bilgim arttıkça anneme Budist ayinlerine artık katılmayacağımı söyledim. Tavrı birden değişti. “Ailemizde atalarını sevmeyen birinin olması bizim için utançtır” dedi. Kutsal Kitabı incelemeyi ve ibadetlere katılmayı derhal bırakmamı istedi. Annemin böyle bir şey diyeceğini hiç ummazdım! Sanki bambaşka biri olmuştu.

Babam da annem gibi tepki verdi. Fakat Efesoslular kitabının 6. bölümünden Yehova’nın anne babama itaat etmemi istediğini öğrendim. Başta onları dinlersem onların da beni dinleyeceğini ve ailemizde barışın tekrar sağlanacağını düşündüm. Ayrıca lise giriş sınavları yaklaşıyordu ve hazırlık yapmalıydım. Böylece 3 aylığına onların dediğini yapmayı kabul ettim, fakat Yehova’ya bu süre dolduğunda ibadetlere tekrar katılacağıma söz verdim.

Kararımın iki yönden yanlış olduğunu gördüm. Birincisi duygularımın 3 ay içinde değişmeyeceğini düşünmüştüm. Oysa çok geçmeden ruhen açlık çekmeye ve Yehova’dan uzaklara sürüklenmeye başladım. İkincisi anne babam benimle bir orta yol bulmak yerine hakiki tapınmayla bağlantılı her şeyi bırakmam için daha da çok baskı yapmaya başladı.

İbadet Salonunda ailesinden muhalefet gören birçok kişiyle tanışmıştım. Onlar Yehova’nın beni mutlaka güçlendireceğini söylediler (Mat. 10:​34-37). Şunu anlamama yardım ettiler: Ailemin kurtuluş kazanmasını sağlayabilecek başlıca kişi bendim. Bu nedenle Yehova’ya güvenmeyi öğrenmek için hararetle dua etmeye başladım.

Ailemden çok farklı şekillerde muhalefet gördüm. Annem hem yalvararak hem de akıl yürüterek beni ikna etmeyi denedi. Çoğunlukla sessiz kaldım. Konuştuğumda ise ikimiz de kendi görüşümüzü kanıtlamaya çalıştığımız için genellikle duygusal tepkiler veriyorduk. Aslında annemin duygularını ve inançlarını daha çok dikkate almam gerekirdi, bu sayede sakinliğimizi koruyabilirdik. Anne babam dışarı çıkmamı engellemek için bana daha çok ev işi verdi. Bazen de beni eve almıyor ya da yemek vermiyorlardı.

Annem başkalarından da yardım istedi. Durumu öğretmenime anlattı, fakat o ikimizin de tarafını tutmadı. Sonra beni patronunun yanına götürdü, o da beni tüm dinlerin boş olduğuna ikna etmeye çalıştı. Annem ayrıca bir sürü akrabamıza telefon etti ve gözyaşlarıyla onlardan yardım istedi. Bu beni çok üzdü, fakat ibadetlerde ihtiyarlar bir şeyi fark etmemi sağladı; aslında annem farkında olmadan tüm bu insanlara şahitlikte bulunuyordu.

Sonra üniversite konusu ortaya çıktı. Anne babam onlara göre hayata iyi bir başlangıç yapmamı sağlayacak her imkânı bana sunmayı planlamıştı. İyi bir iş bulmamı ümit ediyorlardı. Meseleyi sakin bir şekilde konuşamayacak kadar duygusaldık, bu nedenle onlara hedeflerimi açıklamak için birkaç mektup yazdım. Öfkeden deliye dönen babam “Bir iş bulabileceğini sanıyorsan ya yarına kadar bul ya da evi terk et” diyerek beni tehdit etti. Bu konuda Yehova’ya dua ettim. Ertesi gün hizmetteyken iki farklı hemşire, birbirinden haberi olmadan bana çocuklarına ders vermemi teklif etti. Babam bu duruma hiç memnun olmadı ve benimle konuşmayı tamamen kesti; hatta beni görmezden gelmeye başladı. Annem “Yehova’nın Şahidi olacağına keşke bir suçlu olsaydın” dedi.

Bazen Yehova’nın anne babamın isteklerine bu kadar karşı koymamı isteyip istemediğini merak ederdim. Fakat daha fazla dua ettikçe ve Yehova’nın sevgisiyle ilgili ayetler üzerinde düşündükçe, gördüğüm muhalefete tarafsız bir gözle bakabildim ve bunun kısmen anne babamın benimle ilgili kaygısından kaynaklandığını anlayabildim. Yehova doğru şekilde düşünmeme ve gitmem gereken yolu görmeme yardım etti. Ayrıca hizmete katıldıkça daha da çok zevk aldım. Böylece öncülüğü hedef edindim.

Öncü olmak istediğimi bilen bazı hemşireler anne babam sakinleşene kadar beklememi tavsiye etti. Dua ederek Yehova’dan hikmet diledim, araştırma yaptım, güdülerimi inceledim, olgun birader ve hemşirelerle konuştum. Yehova’yı memnun etmek istediğim sonucuna vardım. Üstelik öncülüğü ertelemek anne babamın tavrını değiştireceğini garantilemiyordu.

Lise son sınıfta öncülüğe başladım. Bir süre öncülük yaptıktan sonra ihtiyacın büyük olduğu bir yerde hizmet etmeyi hedef edindim. Fakat anne babam evden ayrılmamı istemiyordu. Bu nedenle 20 yaşına kadar bekledim. Sonra annemin içini rahatlamak amacıyla Büroya Japonya’nın güneyinde bir yerde hizmet etmek istediğimi söyledim, çünkü orada akrabalarımız vardı.

Hizmet ettiğim yeni yerde Kutsal Kitabı birlikte incelediğim bazı kişilerin vaftiz edildiğini görmek beni çok mutlu etti. Bu arada hizmetteki payımı artırmak için İngilizce öğrendim. Cemaatimde hizmet eden iki özel öncü birader vardı. Onların gayretini ve başkalarına nasıl yardım ettiklerini görebiliyordum. Böylece özel öncülüğü hedef edindim. O dönemde annem iki defa ciddi sağlık problemleri yaşadı. Her seferinde ona bakmak için eve gittim. Bu onu çok şaşırttı ve tavrı biraz yumuşadı.

Yedi yıl sonra, bahsettiğim özel öncü biraderlerden biri olan Atsuşi’den bir mektup aldım. Evlenmeyi düşündüğünü, durumumu ve duygularımı merak ettiğini yazıyordu. Atsuşi’ye karşı hiç romantik duygular hissetmemiştim, onun da bana karşı böyle duyguları olduğunu bilmiyordum. Bir ay sonra Atsuşi’ye onu daha yakından tanımak istediğimi söyleyen bir mektup yazdım. Birçok ortak noktamız olduğunu keşfettik; ikimiz de tamgün hizmet etmek istiyorduk ve her alanda hizmet etmeye hazırdık. Bir süre sonra evlendik. Annemin, babamın ve bazı akrabalarımın düğünümüze katılması beni çok mutlu etti.

Çok geçmeden, birlikte daimi öncü olarak hizmet ederken Atsuşi çevre gözetmeni vekili olarak tayin edildi. Kısa süre sonra başka nimetler de tattık. Özel öncü olarak tayin edildik, sonra da kalıcı olarak çevre hizmetine atandık. Tayin edildiğimiz çevredeki tüm cemaatleri bir kere ziyaret ettikten sonra Bürodan bir telefon aldık. Bize “Sizi Nepal’de çevre hizmetine tayin etmeyi düşünüyoruz, ne dersiniz?” diye sordular.

Anne babamın bu kadar uzağa gitmeme ne diyeceğini merak ediyordum. Bu nedenle onlara telefon ettim. Telefona babam cevap verdi ve aldığımız tayini öğrenince “Çok güzel bir yere gidiyorsunuz” dedi. Daha 1 hafta önce arkadaşlarından biri ona Nepal hakkında bir kitap vermişti ve babam oranın görülmeye değer bir yer olduğunu düşünüyordu.

Sıcak Nepallilerin arasında sevinçle hizmet ederken başka bir nimet daha tattık. Tayin edildiğimiz çevre Nepal’e çok yakın ama birçok yönden farklı bir yer olan Bangladeş’i de kapsayacaktı. Orada tarla hizmetinde farklı farklı insanlarla karşılaştık. 5 yıl sonra, şu anda çevre hizmetinde olduğumuz Japonya’ya tekrar tayin edildik.

Japonya, Nepal, Bangladeş; bu ülkelerde hizmet etmek bana Yehova hakkında çok şey öğretti. Her birinin eşsiz bir tarihi ve kültürü var. Her ülkede yaşayan her bir insan da eşsiz. Yehova’nın insanlarla nasıl tek tek ilgilendiğini, onları nasıl kabul ettiğini, ayrıca nasıl yardım ettiğini ve nimetler verdiğini gördüm.

Ben de birçok nimet tattım. Yehova’yı tanıdım, yapacak güzel bir işim var ve O’nu seven harika bir eşe sahibim. Tanrı doğru kararlar verebilmem için bana yol gösterdi. O’nunla ve ailemle barış içindeyim. Yehova sayesinde annemle yeniden dost olduk. Artık Tanrı’yla da annemle de iyi bir ilişkim olduğu için çok mutluyum.