Луқо баён этган хушхабар
15 Барча солиқчилар ва гуноҳкорлар Исони тинглаш учун унинг ёнига тўпланишди+. 2 Шу сабабдан фарзийлар ва уламолар жавраб: «Бу киши гуноҳкорларни қабул қилиб, улар билан овқат еяпти»,— дейишарди. 3 Исо эса уларга қуйидаги масални айтиб берди: 4 «Сизлардан кимнингдир 100 та қўйи бўлса-да, улардан биттасини йўқотиб қўйса, 99 тасини чўлда қолдириб, йўқолганини топмагунча ахтармайдими?+ 5 Уни топгач эса, елкасига кўтариб роса севинади. 6 Ўша киши уйга келади-да, дўстларию қўшниларини чақириб: “Келинглар, бирга қувонамиз, чунки мен йўқотган қўйимни топдим”+,— дейди. 7 Сизларга айтиб қўяй, худди шундай, тавбага муҳтож бўлмаган 99 та одил кишидан кўра, тавба қилган битта гуноҳкор учун ҳам осмонда катта хурсандчилик бўлади+.
8 Ёки қайси бир аёлнинг ўнта кумуш тангаси* бўлса-да, улардан биттасини йўқотиб қўйса, чироқ ёқиб уни топмагунча уйини супуриб, яхшилаб қидирмайдими? 9 Уни топгач эса, дугоналарию қўшниларини чақириб: “Келинглар, бирга қувонамиз, чунки мен йўқотган кумуш тангамни топдим”,— дейди. 10 Сизларга айтиб қўяй, худди шундай, тавба қилган битта гуноҳкор учун ҳам Аллоҳнинг фаришталари роса хурсанд бўлишади»+.
11 Кейин Исо қуйидагиларни айтди: «Бир кишининг иккита ўғли бор экан. 12 Кенжа ўғли отасининг олдига келиб: “Отажон, мол-мулкингиздан менга тегишли қисмини беринг”,— дебди. Шунда ота бойлигини иккала ўғлига бўлиб берибди. 13 Орадан кўп вақт ўтмай, кенжа ўғил ҳамма нарсасини тўплаб, узоқ юртга кетибди. У ерда кайф-сафо қилиб, бор-будини совуриб юборибди. 14 Ҳамма пулини ишлатиб бўлганда, ўша юртда очарчилик бошланибди ва у қийналиб қолибди. 15 Сўнг йигит ўша юрт фуқароларидан бирининг олдига бориб, уни ишга олсин дея ялинибди. Шунда у киши чўчқаларни+ боқиш учун уни далага юборибди. 16 У ҳатто чўчқалар ейдиган қўзоқлар* билан қорнини тўйғазишни истабди-ю, аммо шуни ҳам унга беришмабди.
17 Охири йигит эс-ҳушини йиғиб, шундай дебди: “Отамнинг кўпгина ёлланган ишчилари тўйиб нон ейишади, мен эса бу ерда очликдан ўлай деб юрибман! 18 Энди ўрнимдан туриб, отамнинг ёнига бораман-да, унга айтаман: “Отажон, мен осмондаги Худога ва сизга қарши гуноҳ қилдим. 19 Бундан буён ўғлингиз деб аталишга ҳам арзимайман. Рухсат этинг, ёлланган ишчиларингиздан биридек бўлай”. 20 Шундай қилиб, йигит отасининг олдига борибди. У ҳали узоқда келаётганида, отаси уни кўриб, роса раҳми келибди. У ўғлининг ёнига югуриб бориб, бағрига босганча уни ўпибди. 21 Йигит отасига айтибди: “Отажон, мен осмондаги Худога ва сизга қарши гуноҳ қилдим+. Бундан буён ўғлингиз деб аталишга ҳам арзимайман”. 22 Отаси бўлса хизматкорларига шундай буйруқ берибди: “Тез бўлинглар, энг зўр кийим келтиринглар, бармоғига узук тақиб, оёқларига сандал кийгизинглар. 23 Бўрдоқини олиб чиқиб, сўйинглар, еб-ичиб хурсандчилик қилайлик. 24 Ахир ўғлим ўлган эди, тирилди+, йўқолган эди, топилди”. Шу йўсин, улар хурсандчилик қила бошлашибди.
25 Бу вақтда катта ўғил далада экан. У қайтиб келаётиб, уйга яқинлашганда, мусиқа ва ўйин-кулги садоларини эшитибди. 26 Шунда у хизматкорлардан бирини чақириб, нима бўлаётганини суриштирибди. 27 Хизматкор унга: “Укангиз соғ-саломат қайтиб келгани учун отангиз бўрдоқини сўйдилар”,— деб айтибди. 28 Ўғил эса аччиқланиб, ичкарига киргиси келмабди. Шунда отаси ташқарига чиқиб, унга ёлворибди. 29 Ўғил отасига жавобан: “Мен шунча йилдан бери сизга хизмат қилиб, гапингизга қулоқ солганман. Сиз эса дўстларим билан хурсандчилик қилишим учун бирорта улоқчани ҳам бермагансиз. 30 Лекин фоҳишалар билан юриб, мол-мулкингизни совурган анави ўғлингиз келиши биланоқ, унга бўрдоқини сўйиб бердингиз”,— дебди. 31 Отаси бўлса унга айтибди: “Ўғлим, сен ҳамиша ёнимдасан ва бор нарсам сеники. 32 Лекин уканг ўлган эди, тирилди, йўқолган эди, топилди. Ана шунинг учун биз ҳозир хурсанд бўлиб, яйраяпмиз”».