Еремиё 31:15 да шундай дейилганини ўқиймиз: «Эгамиз шундай демоқда: “Рама шаҳридан бир нидо эшитилур, аччиқ бир нолаю оҳу фиғон бу. Болалари учун йиғлар Роҳила, овунишни хоҳламас, ахир, улар энди йўқ”».

Қандай бўлмасин, Роҳила болалари учун йиғлагани тўғрисидаги Еремиёнинг сўзлари башоратли бўлган ва бу сўзлар бир неча асрлар ўтиб юз берган воқеага, яъни Исо чақалоқ бўлиб, ҳаёти хавф остида қолган пайтга ишора қилади. Шоҳ Ҳирод Қуддусдан жанубда жойлашган Байтлаҳмдаги икки ёш ва ундан кичик бўлган ҳамма ўғил болаларни ўлдиришни амр этади. Ўлдирилган, яъни «энди йўқ» бўлган болалари учун оналар уввос тортиб йиғлаётганини бир тасаввур қилиб кўринг! Йиғи-сиғи овози, ҳатто Қуддусдан шимолда жойлашган Рамагача эшитилган бўлса керак (Мат. 2:16–18).

Кўриниб турганидек, Еремиё даврида ҳамда Исо яшаган пайтда Роҳиланинг ўғиллари учун йиғлагани рамзий ибора бўлиб, болалари нобуд бўлган яҳудий оналарнинг қайғусини жуда яхши тасвирлаб берган. Албатта, «душман юртига» кетганлар, яъни душман бўлмиш ўлим томонидан забт этилганлар, тирилганида асирликдан озод бўлишади (Ерм. 31:16; 1 Кор. 15:26).