2. Teen watter agtergrond en met watter doel is die brief aan Filemon geskryf?

² Die doel van die brief kom duidelik na vore: Gedurende sy eerste gevangenskap in Rome (59-61 G.J.) het Paulus groot vryheid gehad om die Koninkryk van God te verkondig. Onder dié wat na sy prediking geluister het, was Onesimus, ’n wegloperslaaf uit die huis van Filemon, Paulus se vriend. Die gevolg was dat Onesimus ’n Christen geword het en dat Paulus, met Onesimus se toestemming, besluit het om hom na Filemon terug te stuur. Dit was ook gedurende hierdie tyd dat Paulus briewe aan die gemeentes in Efese en Kolosse geskryf het. In albei hierdie briewe het hy goeie raad aan Christenslawe en -slawe-eienaars gegee oor hoe om hulle in hierdie verhouding te gedra (Ef. 6:5-9; Kol. 3:22–4:1). Daarbenewens het Paulus egter ’n brief aan Filemon geskryf waarin hy persoonlik Onesimus se saak bepleit het. Dit was ’n brief wat met sy eie hand geskryf is—iets ongewoons vir Paulus (Fil. 19). Hierdie persoonlike benadering het grootliks bygedra tot die gewig van sy pleidooi.

 6. Watter behandeling van Onesimus beveel Paulus aan, en met watter taktvolle redenasie?

⁶ Die apostel sal Onesimus graag wil hou om hom in die gevangenis te dien, maar hy sal dit nie sonder Filemon se goedkeuring doen nie. Daarom stuur hy Onesimus terug, “nie meer as ’n slaaf nie, maar méér as ’n slaaf, as ’n geliefde broeder”. Paulus vra dat Onesimus vriendelik ontvang word, net soos Paulus self ontvang sou word. As Onesimus Filemon onreg aangedoen het, moet dit op Paulus se rekening gesit word, want, sê Paulus vir Filemon, “jy is daarby jou eie persoon ook aan my verskuldig” (v. 16, 19). Paulus hoop dat hy spoedig vrygelaat sal word en dat hy Filemon sal kan besoek, en hy sluit met groete af.