ኢዮብ

17 “መንፈሴ ተሰብሯል፤ ዘመኔ አብቅቷል፤

መቃብር ይጠብቀኛል።+

 2 ፌዘኞች ከበውኛል፤+

ዓይኔም የዓመፅ ተግባራቸውን በትኩረት ትመለከታለች።*

 4 ማስተዋልን ከልባቸው ሰውረሃልና፤+

ከዚህም የተነሳ ከፍ ከፍ አታደርጋቸውም።

 5 የልጆቹ ዓይን ደክሞ እያለ፣

ያለውን ለወዳጆቹ ሊያካፍል ይችላል።

 6 አምላክ የሰዎች መቀለጃ* አደረገኝ፤+

በመሆኑም ፊቱ ላይ እንደሚተፉበት ሰው ሆንኩ።+

 7 ከሐዘን የተነሳ ዓይኔ ፈዘዘ፤+

እጆቼና እግሮቼም እንደ ጥላ ሆኑ።

 8 ቅን የሆኑ ሰዎች በዚህ ነገር በመገረም ትኩር ብለው ይመለከታሉ፤

ንጹሕ የሆነውም፣ አምላክ የለሽ* በሆነው ሰው ይረበሻል።

 9 ጻድቅ መንገዱን በጥብቅ ይከተላል፤+

እጁ ንጹሕ የሆነ ሰውም እየበረታ ይሄዳል።+

10 ይሁን እንጂ ሁላችሁም ተመልሳችሁ መከራከራችሁን መቀጠል ትችላላችሁ፤

ከእናንተ መካከል አንድም ጥበበኛ አላገኘሁምና።+

11 የሕይወት ዘመኔ አበቃ፤+

ዕቅዴና የልቤ ምኞት ተንኮታኮተ።+

12 ሌሊቱን ወደ ቀን ይለውጣሉ፤

‘ጨለማ ስለሆነ ብርሃን የሚፈነጥቅበት ጊዜ ቀርቧል’ ይላሉ።

13 ዝም ብዬ ብጠብቅ ያን ጊዜ መቃብር፣* ቤቴ ይሆናል፤+

በጨለማ መኝታዬን እዘረጋለሁ።+

16 ሁላችንም ተያይዘን ወደ አፈር ስንገባ፣

ተስፋዬ ወደተቀረቀሩ የመቃብር* በሮች ይወርዳል።”+