Η Ανθρώπινη Διακυβέρνηση Ζυγίζεται στην Πλάστιγγα

Μέρος Όγδοο: Πολιτικό Μείγμα Σιδήρου και Υγρού Πηλού

Εθνικισμός: συναίσθημα εθνικής συνείδησης που εξυψώνει ένα έθνος πάνω απ’ όλα τα άλλα και θέτει την προώθηση της πολιτιστικής του ανάπτυξης και των συμφερόντων του πάνω από τα συμφέροντα των άλλων εθνών· αντίληψη που εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα τέλη του 18ου αιώνα, αλλά έφτασε στο αποκορύφωμά της στον 20ό αιώνα.

ΚΑΘΩΣ παραπαίουν αβοήθητες από τη μια κρίση στην άλλη, οι ανθρώπινες κυβερνήσεις αποτυχαίνουν να φέρουν σταθερότητα στην ανθρώπινη κοινωνία. Σύμφωνα με τον Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, το σύμβουλο εθνικής ασφάλειας του πρώην Προέδρου των Η.Π.Α. Τζίμι Κάρτερ, η κατάσταση δεν πρόκειται να αλλάξει σύντομα.

Η δημοσιογράφος Τζόρτζι Αν Γκέιερ πήρε συνέντευξη από τον Μπρζεζίνσκι, καθώς και από άλλους πολιτικούς ηγέτες, τον καιρό που προετοίμαζε ένα άρθρο με τίτλο «Ο Κόσμος μας στο Δρόμο της Αποσύνθεσης», το οποίο δημοσιεύτηκε το 1985. Στο άρθρο αυτό γράφει ότι ο Μπρζεζίνσκι είπε: «Όπως συνέβαινε πάντοτε, οι παράγοντες που προωθούν τη διεθνή αποσταθεροποίηση κερδίζουν έδαφος απέναντι στις δυνάμεις που αγωνίζονται για μια πιο οργανωμένη συνεργασία. Το αναπόφευκτο συμπέρασμα που βγαίνει από οποιαδήποτε αντικειμενική ανάλυση των παγκόσμιων τάσεων είναι ότι η κοινωνική αναταραχή, ο πολιτικός αναβρασμός, η οικονομική κρίση και οι διεθνείς προστριβές ενδέχεται να προσλάβουν μεγαλύτερες διαστάσεις στο υπόλοιπο αυτού του αιώνα».

Μια πραγματικά δυσοίωνη πρόβλεψη, η οποία όμως δεν ξαφνιάζει τους μελετητές της Αγίας Γραφής. Αυτή ακριβώς η κατάσταση είχε προλεχθεί πριν από πολύ καιρό. Πότε; Πού;

Αναστατώθηκε από ένα Όνειρο

Ο Ναβουχοδονόσορ, ο βασιλιάς της Βαβυλώνας από το 624 μέχρι το 582 Π.Κ.Χ., είχε ταραχθεί από ένα όνειρο. Σ’ αυτό το όνειρο είχε δει μια τεράστια εικόνα με κεφάλι από χρυσάφι, με στήθος και βραχίονες από ασήμι, με κοιλιά και μηρούς από χαλκό, με κνήμες από σίδηρο και με πόδια και δάχτυλα των ποδιών από σίδηρο αναμειγμένο με πηλό. Ο Δανιήλ, ο προφήτης του Θεού, εξήγησε στον Ναβουχοδονόσορα τη σημασία της εικόνας, λέγοντάς του: «Συ, βασιλεύ, . . . συ είσαι η κεφαλή εκείνη η χρυσή. Και μετά σε θέλει αναστηθή άλλη βασιλεία κατωτέρα σου και τρίτη άλλη βασιλεία εκ χαλκού, ήτις θέλει κυριεύσει επί πάσης της γης». Είναι φανερό, λοιπόν, ότι η εικόνα αναφερόταν στην ανθρώπινη διακυβέρνηση.—Δανιήλ 2:37-39.

Πριν από την εποχή του Δανιήλ, και η Αίγυπτος και η Ασσυρία είχαν καταπιέσει τους Ισραηλίτες, τον εκλεκτό λαό του Συγγραφέα της Αγίας Γραφής. (Έξοδος 19:5) Από την άποψη της Αγίας Γραφής, αυτό τις καθιστούσε παγκόσμιες δυνάμεις, και μάλιστα τις πρώτες από μια σειρά εφτά παγκόσμιων δυνάμεων για τις οποίες μιλάει η Αγία Γραφή. (Αποκάλυψις 17:10) Τότε, στις μέρες του Δανιήλ, η Βαβυλώνα ανέτρεψε την Ιερουσαλήμ και έστειλε τους Ισραηλίτες στην εξορία. Έτσι, η Βαβυλώνα έγινε η τρίτη απ’ αυτές τις παγκόσμιες δυνάμεις, η οποία κατάλληλα αναφέρεται σ’ αυτή την περίπτωση ως ‘η κεφαλή η χρυσή’. Η Αγία Γραφή και η κοσμική ιστορία προσδιορίζουν τη Μηδοπερσία, την Ελλάδα, τη Ρώμη και, τελικά, το συνδυασμό Αγγλίας-Αμερικής ως τις παγκόσμιες δυνάμεις που επρόκειτο να εμφανιστούν στο μέλλον.a

Αυτά τα έθνη καταχωρούνται από την Αγία Γραφή ως παγκόσμιες δυνάμεις επειδή ήρθαν σε επαφή με το λαό του Θεού και εναντιώθηκαν στη θεία διακυβέρνηση, την οποία υποστήριζαν εκείνοι οι δούλοι του Θεού. Επομένως, η εικόνα που είδε ο Ναβουχοδονόσορ συμβόλιζε κατάλληλα το πώς η ανθρώπινη διακυβέρνηση θα συνέχιζε να ασκείται και να εναντιώνεται στη θεία κυριαρχία, ακόμη και μετά το τέλος του βασιλείου του. Η διαδοχή των παγκόσμιων δυνάμεων, τις οποίες συμβόλιζαν τα διάφορα μέρη της εικόνας, άρχισε από το κεφάλι και συνεχίστηκε προς τα κάτω. Λογικά, λοιπόν, τα πόδια και τα δάχτυλα των ποδιών θα συμβόλιζαν τις τελικές μορφές της ανθρώπινης διακυβέρνησης που θα υπήρχαν στον ‘έσχατο καιρό’, όπως το διατύπωσε ο Δανιήλ. Τι θα έπρεπε, συνεπώς, να αναμένουμε;—Δανιήλ 2:41, 42· 12:4.

‘Δέκα Δάχτυλα’

Οι δούλοι του Θεού δεν περιορίζονται πια σ’ ένα έθνος ή σε μια τοποθεσία, έτσι ώστε να μπορεί να τους καταπιέσει μια συγκεκριμένη παγκόσμια δύναμη. (Πράξεις 1:8· 10:34, 35) Ως μέλη όλων των εθνών, υπήκοοι ανθρώπινων κυβερνήσεων κάθε είδους, αναγγέλλουν με ζήλο ότι ο καιρός του τέλους έχει αρχίσει και ότι η εποχή της ανθρώπινης διακυβέρνησης έχει περάσει—σύντομα θα αντικατασταθεί από τη θεία διακυβέρνηση.b Έτσι, το θαρραλέο άγγελμα που διακηρύττουν έρχεται αντιμέτωπο με όλες τις υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις. Κατάλληλα, ο αριθμός «δέκα», όπως χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή, υποδηλώνει πληρότητα σε σχέση με επίγεια πράγματα. Έτσι, αυτό που λογικά θα αντιπροσώπευαν τα ‘δέκα δάχτυλα’ των ποδιών της εικόνας είναι η ανθρώπινη πολιτική διακυβέρνηση στο σύνολό της, η οποία εναντιώνεται ενωμένα στη θεία κυριαρχία στη διάρκεια του καιρού του τέλους.

Ποια ήταν η πολιτική κατάσταση στην έναρξη αυτής της προειπωμένης χρονικής περιόδου; Το έτος 1800, τα ευρωπαϊκά έθνη έλεγχαν το 35 τοις εκατό της επιφάνειας της γης, αλλά μέχρι το 1914 αυτό το ποσοστό είχε ξεπεράσει το 84 τοις εκατό! Ο Άτλας Κόλινς της Παγκόσμιας Ιστορίας (The Collins Atlas of World History) παρατηρεί ότι «στις παραμονές του πολέμου του 1914, φαινόταν ότι το μοίρασμα του κόσμου ανάμεσα σε μερικές μεγάλες δυνάμεις ήταν σχεδόν πλήρες». Μάλιστα, όπως λέει ο Χιου Μπρόγκαν, επιμελητής της ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Έσεξ της Αγγλίας, φαινόταν πως «δεν ήταν μακριά η μέρα που ολόκληρο τον κόσμο θα τον κυβερνούσαν πέντε-έξι μόνο δυνάμεις».

Το να χρησιμοποιηθούν, όμως, ‘δέκα δάχτυλα’ για να συμβολίσουν το σύνολο των επίγειων κυβερνήσεων, οι οποίες στην κυριολεξία δεν θα ήταν πάνω από «πέντε-έξι μόνο δυνάμεις», δεν φαίνεται και τόσο λογικό. Για να αποκτήσουν, λοιπόν, τα ‘δέκα δάχτυλα’ πραγματική σημασία, σε εκπλήρωση της προφητείας, η πολιτική κατάσταση που επικρατούσε το 1914 έπρεπε να αλλάξει.

Η χαραυγή του 20ού αιώνα βρήκε τη Βρετανική Αυτοκρατορία, τη μεγαλύτερη αυτοκρατορία που έχει δει ποτέ ο κόσμος, να κυβερνάει το ένα τέταρτο των ανθρώπων της γης. Άλλες ευρωπαϊκές αυτοκρατορίες είχαν κάτω από τον έλεγχό τους πολλά ακόμη εκατομμύρια ανθρώπους. Αλλά ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος κατέληξε στο θρίαμβο του εθνικισμού. Ο Πολ Κένεντι, καθηγητής της ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ, εξηγεί: «Η πιο εντυπωσιακή αλλαγή στην Ευρώπη, αν υπολογιστεί σε όρους εδαφικής κυριαρχίας, ήταν η εμφάνιση μιας ομάδας από έθνη-κράτη—Πολωνία, Τσεχοσλοβακία, Αυστρία, Ουγγαρία, Γιουγκοσλαβία, Φινλανδία, Εσθονία, Λετονία και Λιθουανία—σε εδάφη που ανήκαν προηγουμένως στις αυτοκρατορίες των Αψβούργων, των Ρομανόφ και των Χοεντσόλερν».

Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτή η τάση επιταχύνθηκε. Ο εθνικισμός ξέσπασε με όλη του τη δύναμη. Ιδιαίτερα μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1950, η τάση αυτή ήταν αδύνατο να αντιστραφεί. Η ευρωπαϊκή επέκταση πέντε αιώνων κατέληγε στα ερείπια των αποικιοκρατικών αυτοκρατοριών που κατέρρεαν. Ο αριθμός των εθνών στην Αφρική, στην Ασία και στη Μέση Ανατολή αυξήθηκε σημαντικά.

Η Νέα Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (The New Encyclopædia Britannica) λέει ότι αυτή «η εξέλιξη ήταν αντίθετη στις ιδέες που επικρατούσαν στην πολιτική σκέψη τα περασμένα 2.000 χρόνια». Ενώ «μέχρι τότε όλοι οι άνθρωποι τόνιζαν το γενικό καλό και το παγκόσμιο συμφέρον, και θεωρούσαν την ενότητα ως τον επιθυμητό στόχο», τώρα ο εθνικισμός τόνιζε τις εθνικές διαφορές. Αντί να ενώνει, έτεινε να διαιρεί.

Σίδηρος και Υγρός Πηλός

Παρατηρήστε ότι η Αγία Γραφή, περιγράφοντας τα πόδια και τα δάχτυλα των ποδιών της εικόνας, λέει ότι ήταν «μέρος μεν εκ σιδήρου, μέρος δε εκ πηλού», και προσθέτει: «Θέλει είσθαι βασιλεία διηρημένη· . . . θέλει είσθαι κατά μέρος ισχυρά και κατά μέρος εύθραυστος . . . , πλην δεν θέλουσιν είσθαι κεκολλημένοι ο εις μετά του άλλου». (Δανιήλ 2:33, 41-43) Το ότι δεν θα παρέμεναν «κεκολλημένοι» με ενότητα έγινε φανερό καθώς προχώρησε η ανεξαρτητοποίηση των αποικιών, κορυφώθηκε ο εθνικισμός και τα αναπτυσσόμενα κράτη απέκτησαν δύναμη. Η υδρόγειος γλιστρούσε γοργά προς τον πολιτικό κατακερματισμό.

Παρόμοια με το ασταθές μείγμα του σιδήρου και του πηλού στα πόδια και στα δάχτυλα των ποδιών της εικόνας, μερικές κυβερνήσεις αποδείχτηκαν σαν σίδηρος—αυταρχικές ή τυραννικές—και άλλες σαν πηλός—πιο ελαστικές ή δημοκρατικές. Είναι ευνόητο ότι δεν θα ήταν δυνατόν να παραμείνουν ‘κεκολλημένες’ με παγκόσμια ενότητα. Επισημαίνοντας αυτό ακριβώς το γεγονός στις μέρες μας, το γερμανικό βιβλίο Ο Κόσμος μας—Χθες, Σήμερα, Αύριο· 1800-2000 (Unsere Welt—Gestern, Heute, Morgen; 1800-2000) λέει: «Ο 19ος αιώνας βρήκε τη δημοκρατική ελευθερία να έχει ήδη επικρατήσει σ’ όλες σχεδόν τις πολιτισμένες χώρες, και μέχρι το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, η ελευθερία φάνηκε ότι πλησίαζε στην τελική της νίκη. . . . Με την επανάσταση στη Ρωσία το 1917, η δικτατορία εμφανίστηκε ξανά. Από τότε κι έπειτα, ο 20ός αιώνας χαρακτηρίζεται από συνύπαρξη και αντιπαράθεση της δικτατορίας με τη δημοκρατία».—Τα πλάγια γράμματα δικά μας.

Η Δύναμη του Λαού

Παρατηρήστε, επίσης, ότι στη διάρκεια της διακυβέρνησης από τα ‘δέκα δάχτυλα’, ο κοινός λαός, ‘το σπέρμα των ανθρώπων’, θα είχε αυξημένη συμμετοχή στη διακυβέρνηση. Υποστηρίζουν τα ιστορικά γεγονότα αυτή την πρόρρηση;—Δανιήλ 2:43.

Η δημοκρατία, δηλαδή η κυβέρνηση από το λαό, ήταν εξαιρετικά δημοφιλής μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, παρ’ όλο που στις δεκαετίες του 1920 και του 1930, δημοκρατικά καθεστώτα σε διάφορα μέρη του κόσμου αντικαταστάθηκαν από δικτατορίες. Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, η ανεξαρτητοποίηση των αποικιών είχε για άλλη μια φορά ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός αριθμού νέων δημοκρατιών. Αργότερα όμως, στις δεκαετίες του 1960 και του 1970, πολλές πρώην αποικίες διάλεξαν πιο αυταρχικές μορφές διακυβέρνησης.

Παρ’ όλα αυτά, στον 20ό αιώνα, η γενική τάση ήταν να αντικαθίστανται οι μοναρχίες και οι απολυταρχικές κυβερνήσεις με δημοκρατίες ή κυβερνήσεις από το λαό. Το περιοδικό Τάιμ (Time) περιέγραψε τις περσινές πολιτικές αναταραχές στην Ανατολική Ευρώπη ως «το Έτος του Λαού». Και όταν το τείχος του Βερολίνου έπεσε τελικά, το γερμανικό ειδησεογραφικό περιοδικό Ντερ Σπίγκελ (Der Spiegel) κόσμησε το μπροστινό του εξώφυλλο με τη φράση «Ντας Φολκ ζιγκτ» (“Das Volk siegt”)—ο λαός νικά!

Πολλά Λόγια, Λίγα Έργα

Σ’ όλες τις ανατολικοευρωπαϊκές χώρες στις οποίες η δύναμη του λαού επέβαλε πολιτικές μεταρρυθμίσεις, υπήρξε η απαίτηση για ελεύθερες εκλογές με τη γενική συμμετοχή των πολιτικών κομμάτων. Τα πολιτικά κόμματα, με τη σημερινή τους μορφή, εμφανίστηκαν αρχικά στην Ευρώπη και στη Βόρεια Αμερική το 19ο αιώνα. Μετά τα μέσα του 20ού αιώνα, εξαπλώθηκαν σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Σήμερα τα κόμματα είναι μεγαλύτερα, ισχυρότερα και καλύτερα οργανωμένα απ’ ό,τι ποτέ άλλοτε. Μέσω των κομμάτων αυτών, καθώς και των εργατικών συνδικάτων, των παρασκηνιακών πολιτικών ομάδων που ασκούν πίεση (τα λόμπι), των οικολογικών ομάδων και αμέτρητων άλλων συλλόγων πολιτών και ομίλων με ιδιωτικά συμφέροντα, η φωνή του λαού ακούγεται τώρα πιο συχνά και πιο δυνατά απ’ ό,τι ποτέ άλλοτε.

Καθώς, όμως, αυξάνει ο αριθμός των ανθρώπων που αναμειγνύονται στην πολιτική, αυξάνει και η δυσκολία της επίτευξης πολιτικής ομοφωνίας. Μέσα από ένα πλήθος αλληλοσυγκρουόμενων απόψεων και συμφερόντων, συχνά προκύπτουν κυβερνήσεις μειοψηφίας που βρίσκονται σε αδιέξοδο, κυβερνήσεις που λένε πολλά λόγια, αλλά κάνουν λίγα έργα.

Όπως ο σίδηρος και ο υγρός πηλός, έτσι και όλο το παγκόσμιο πολιτικό μείγμα από το 1914 και μετά είναι εύθραυστο. Πέρασαν, για παράδειγμα, οι μέρες που οι άνθρωποι επικαλούνταν τη θεία καθοδήγηση στα ζητήματα της διακυβέρνησης. «Έτσι, οι άνθρωποι του δυτικού πολιτισμού έχουν στραφεί πλήρως στον εαυτό τους και ανακαλύπτουν ότι ο εαυτός τους είναι ελλιπής», συμπεραίνει Η Παγκόσμια Ιστορία της Κολούμπια (The Columbia History of the World).

Περιθώριο για Αισιοδοξία;

«Γιατί αυτές οι ξεχωριστές αλλά σχετικές μεταξύ τους εξελίξεις σημειώθηκαν όλες μαζί στο δεύτερο μισό του 20ού αιώνα; Γιατί αυτές οι απειλές για παγκόσμια κατάρρευση εμφανίστηκαν ακριβώς την εποχή που ο άνθρωπος πραγματοποίησε περισσότερα επιστημονικά επιτεύγματα και απέκτησε περισσότερη γνώση απ’ ό,τι σ’ όλη την προηγούμενη ιστορία του;» Αυτές οι ερωτήσεις που τέθηκαν από τη δημοσιογράφο Γκέιερ μας βάζουν σε σκέψεις. Ξέρει, όμως, κανείς τις απαντήσεις;

Πριν από δέκα χρόνια σχεδόν, Η Παγκόσμια Εγκυκλοπαίδεια του Βιβλίου (The World Book Encyclopedia) παρατηρούσε με αισιοδοξία: «Έχουμε πιθανώς τη μεγαλύτερη ευκαιρία να λύσουμε τα προβλήματα των καιρών μας απ’ ό,τι είχε οποιαδήποτε προηγούμενη γενιά». Τώρα όμως, δέκα χρόνια αργότερα, στην αρχή της δεκαετίας του 1990, υπάρχει ακόμη περιθώριο για αισιοδοξία; ‘Ναι’, μπορεί να πείτε, δείχνοντας το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, τη στενότερη συνεργασία Ανατολής-Δύσης και την ουσιαστική πρόοδο που έχει γίνει στον τομέα του παγκόσμιου αφοπλισμού.

Η Αγία Γραφή προείπε ότι έτσι θα πήγαιναν τα πράγματα. Δείχνει ότι στη διάρκεια της βασιλείας της έβδομης παγκόσμιας δύναμης της Βιβλικής ιστορίας θα ιδρυόταν μια παράλληλη όγδοη δύναμη, με το συγκεκριμένο σκοπό να ενώσει τα έθνη. (Αποκάλυψις 17:11) Θα το πετύχαινε όμως; Το ένατο μέρος της σειράς «Η Ανθρώπινη Διακυβέρνηση Ζυγίζεται στην Πλάστιγγα» θα δώσει την απάντηση.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 18]

«Πάσα βασιλεία διαιρεθείσα καθ’ εαυτής ερημούται».—Ματθαίος 12:25

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 18]

«Εφρύαξαν τα έθνη· εσαλεύθησαν αι βασιλείαι».—Ψαλμός 46:6