Η Αλήθεια μού Ξανάδωσε τη Ζωή

Οι περισσότεροι πρώην φίλοι μου πέθαναν από AIDS. Προτού πεθάνουν, συχνά τους έβλεπα στο δρόμο. Θα είχα πεθάνει και εγώ αν δεν υπήρχε η αλήθεια. Θα προσπαθήσω να σας εξηγήσω.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στις 11 Δεκεμβρίου 1954 και ήμουν το δεύτερο και τελευταίο παιδί του Τζον και της Ντόροθι Χόρι. Με ονόμασαν Ντολόρες, αλλά όταν γεννήθηκα η μαμά με φώναζε Ντόλι επειδή νόμιζε ότι έμοιαζα με κουκλίτσα. Το υποκοριστικό μού έμεινε αλλά κανείς δεν φανταζόταν τότε ότι θα γινόμουν ο χειρότερος εφιάλτης της μαμάς.

Ζούσαμε σε ένα διαμέρισμα-σιδηρόδρομο—ονομαζόταν έτσι επειδή ήταν μακρόστενο. Βρισκόταν στην 61η Οδό στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Το διαμέρισμα δεν ήταν πολύ ωραίο· μοιραζόμασταν το χώρο με τους αρουραίους. Ωστόσο, όταν κάποιο βράδυ με δάγκωσαν, μετακομίσαμε αμέσως.

Το 1957 μετακομίσαμε στην ανατολική πλευρά του κάτω Μανχάταν. Σε σύγκριση με το προηγούμενο σπίτι μας, το καινούριο ήταν υπέροχο—όμορφες κρεβατοκάμαρες, ένα τεράστιο πάρκο έξω από το παράθυρό μου, και θέα στον ποταμό Ιστ. Έβλεπα τα πλοιάρια να περνούν και τα παιδιά να παίζουν ποδόσφαιρο και μπέιζμπολ στο πάρκο. Ναι, για εμένα ήταν ο παράδεισος. Τότε ήταν που ο ασφαλής κόσμος μου άρχισε να καταρρέει.

Αλκοολισμός και Ναρκωτικά

Η μαμά και ο μπαμπάς μάλωναν πολύ. Στην αρχή δεν καταλάβαινα γιατί, αλλά κατόπιν άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι ο μπαμπάς μου ήταν διαρκώς μεθυσμένος. Δεν μπορούσε να μείνει σε μια δουλειά, και η μαμά ήταν η μόνη που εργαζόταν. Όταν οι φίλοι μου έμαθαν ότι ο μπαμπάς μου ήταν αλκοολικός, οι κοροϊδίες τους έκαναν τη ζωή μου ανυπόφορη.

Τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Τελικά, ο μπαμπάς έγινε βίαιος και η μαμά τον έδιωξε. Έτσι γίναμε μονογονεϊκή οικογένεια. Ήμουν οχτώ ή εννιά χρονών και ένιωθα ράκος εξαιτίας της οικογενειακής μας κατάστασης. Η μαμά ήταν αναγκασμένη να δουλεύει συνέχεια για να τα βγάλει πέρα, αφήνοντας την αδελφή μου και εμένα στους γείτονες μετά το σχολείο.

Όταν πήγαινα στην έκτη δημοτικού, έγινα πολύ ατίθαση. Έκανα σκασιαρχείο και πήγαινα στο κοντινό πάρκο της Πλατείας Τόμπκινς όπου προσπαθούσα να πνίξω τα προβλήματά μου στο ποτό. Σύντομα άρχισα να κάνω παρέα με μια ομάδα από πολύ μεγαλύτερα παιδιά. Ήμουν μόνο 11 χρονών, αλλά μεγαλόδειχνα, και οι άλλοι νόμιζαν ότι ήμουν 16 ή 17. Αυτή η καινούρια παρέα έπινε, κάπνιζε μαριχουάνα, έπαιρνε LSD και έκανε ενέσεις ηρωίνης. Ήθελα να είμαι αποδεκτή, και έτσι άρχισα να δοκιμάζω αυτές τις ουσίες. Όταν έγινα 14 χρονών εξαρτιόμουν από αυτές.

Το Μαθαίνει η Μητέρα

«Εγώ σε έφερα στον κόσμο και εγώ θα σε σκοτώσω». Αυτό έλεγαν οι μητέρες στη γειτονιά μας όταν τα παιδιά τους τις πλήγωναν και τις απογοήτευαν. Όταν η μαμά, η οποία συνήθως είναι πολύ ψύχραιμη και συγκρατημένη, έμαθε ότι η 14χρονη κόρη της έπαιρνε ηρωίνη, είπε ότι θα έκανε αυτό ακριβώς—θα με σκότωνε.

Έτρεξα στο μπάνιο και προσπάθησα να κλείσω την πόρτα κρατώντας αντίσταση με τα πόδια μου στην μπανιέρα, αλλά δεν πρόλαβα. Τα πράγματα ήταν σκούρα! Περιττό να πω ότι έφαγα το ξύλο της χρονιάς μου. Το μόνο που με έσωσε από το θυμό της μαμάς ήταν ότι η αδελφή μου και εκείνη που με είχε μαρτυρήσει μπόρεσαν να μπουν στο μπάνιο και να κρατήσουν τη μητέρα μου ώστε να φύγω από το διαμέρισμα. Όταν τελικά επέστρεψα στο σπίτι—αφού το είχα σκάσει για λίγες μέρες—συμφώνησα να δεχτώ βοήθεια για το πρόβλημα που είχα με τα ναρκωτικά.

Δέχομαι Βοήθεια από Ειδικούς

Λίγους μήνες αργότερα, είδα μια διαφήμιση στην τηλεόραση για ένα κέντρο αποτοξίνωσης. Εκεί όσοι το θέλουν πραγματικά μπορούν να βρουν βοήθεια για να απεξαρτηθούν από τα ναρκωτικά. Συζήτησα αυτά που είδα με τη μαμά, και με έστειλε σε ένα παράρτημά του στην Πόλη της Νέας Υόρκης. Το κέντρο παρέχει οικογενειακή ατμόσφαιρα καθώς και κίνητρα στα άτομα προκειμένου να αλλάξουν ολόκληρο τον τρόπο ζωής τους. Έζησα εκεί περίπου δυόμισι χρόνια.

Μολονότι ωφελήθηκα από τη διαθέσιμη βοήθεια, απογοητεύτηκα πολύ όταν έμαθα ότι μερικά μέλη του προσωπικού τα οποία εμπιστευόμουν και σεβόμουν—και τα οποία υποτίθεται πως είχαν κόψει τα ναρκωτικά—τα είχαν ξαναρχίσει. Ένιωσα προδομένη και ανόητη. Μας δίδασκαν ότι το παλιό ρητό: «Αυτός που εθίζεται, εθίζεται για πάντα», ήταν ψέμα. Αλλά τώρα αυτούς τους θεωρούσα ζωντανή απόδειξη του ότι δεν ήταν ψέμα.

Παρ’ όλα αυτά, σε ηλικία 17 χρονών, επέστρεψα στο σπίτι απεξαρτημένη και αποφασισμένη να προσπαθήσω να μην πάρω ποτέ ξανά ηρωίνη. Στο μεταξύ, η μητέρα μου και η αδελφή μου είχαν αρχίσει να μελετούν την Αγία Γραφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Παραμένω το Μαύρο Πρόβατο της Οικογένειας

Μολονότι είχα κόψει τα ναρκωτικά, ένιωθα ακόμη ότι ήμουν το μαύρο πρόβατο της οικογένειας. Και αυτό επειδή δεν ήμουν έτοιμη να ζήσω σύμφωνα με τους νέους κανόνες του σπιτιού, δηλαδή, όχι κάπνισμα, όχι πάρτι στις ντισκοτέκ, κτλ. Σύντομα η μαμά μου μού ζήτησε να φύγω από το διαμέρισμα επειδή δεν ήμουν πρόθυμη να αλλάξω τις παρέες μου και την κοσμική μου στάση. Τη μίσησα για αυτό, αλλά ήταν το καλύτερο που θα μπορούσε να κάνει για εμένα. Κράτησε τη θέση της υπέρ των δίκαιων αρχών και ποτέ δεν ταλαντεύτηκε.

Έτσι έφυγα για να φτιάξω μια καινούρια και καλύτερη ζωή. Επέστρεψα στο σχολείο για να μάθω μια τέχνη ώστε να μπορέσω αργότερα να πληρώσω τα έξοδα για το κολέγιο. Τα κατάφερα αρκετά καλά και έγινα ξανά αποδεκτή στην κοινωνία. Βρήκα μια καλή εργασία και δικό μου διαμέρισμα. Κατόπιν ένα ειδύλλιο ήρθε στο προσκήνιο όταν συνάντησα κάποιον παλιό μου φίλο. Ανανεώσαμε τη σχέση μας και σκοπεύαμε να κάνουμε το σωστό και να παντρευτούμε.

Τελικά, όμως, ο φίλος μου άρχισε να παίρνει ναρκωτικά, και οι δυο μας πήραμε τον κατήφορο. Επειδή δεν μπορούσα να αντέξω το συναισθηματικό πόνο, έκανα αυτό που ήξερα καλά—νάρκωσα τα αισθήματά μου. Έπαιρνα κοκαΐνη, η οποία θεωρούνταν το ναρκωτικό των πλουσίων. Η κοκαΐνη τότε ήταν αποδεκτή επειδή πολλοί δεν τη θεωρούσαν εθιστική. Αλλά για εμένα αποδείχτηκε χειρότερη από την ηρωίνη.

Στα μέσα της δεκαετίας του 1970, έπαιρνα κοκαΐνη επί τρία χρόνια περίπου. Τελικά, άρχισα να συνειδητοποιώ το φαύλο κύκλο στον οποίο είχα βρεθεί και αναρωτήθηκα: ‘Αυτό είναι το παν στη ζωή;’ Κατέληξα ότι αν ήταν αυτό, τότε δεν άντεχα άλλο. Γύρισα στη μαμά και της είπα ότι είχα βαρεθεί τον τρόπο ζωής μου και ότι θα επέστρεφα στο κέντρο αποτοξίνωσης. Έπειτα από άλλον ενάμιση χρόνο εκεί, έκοψα ξανά τα ναρκωτικά.

Σχεδόν Βρήκα την Αλήθεια

Βρήκα ξανά μια καλή δουλειά και ένα όμορφο διαμέρισμα, καθώς και έναν φίλο. Αρραβωνιαστήκαμε. Στο μεταξύ, η μαμά επικοινωνούσε μαζί μου τακτικά. Μου μιλούσε για την Αγία Γραφή και μου έστελνε τα περιοδικά Σκοπιά και Ξύπνα!, αλλά ποτέ δεν τα διάβαζα. Είπα στη μαμά ότι σκόπευα να παντρευτώ και να κάνω οικογένεια. Έτσι, μου έστειλε ένα βιβλίο που άλλαξε τη ζωή μου για πάντα—Πώς να Κάνετε την Οικογενειακή σας Ζωή Ευτυχισμένη.

Όταν διάβασα αυτό το βιβλίο, κατάλαβα τι ήθελα και ότι προσπαθούσα να το αποκτήσω με λάθος τρόπο. Τελικά, κάποιος αντιλαμβανόταν πώς ένιωθα και τι υπήρχε στ’ αλήθεια στην καρδιά μου. Δεν ήμουν αφύσικη επειδή ένιωθα έτσι—ήμουν φυσιολογική! Ωστόσο, το άτομο με το οποίο είχα δεσμό με κορόιδεψε όταν προσπάθησα να του δείξω το βιβλίο Οικογενειακή Ζωή και την Αγία Γραφή. Δεν ήθελε να κάνει τις αλλαγές που ήταν απαραίτητες για να απολαμβάνουμε μια ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή. Έτσι, έπρεπε να πάρω μια δύσκολη απόφαση—να μείνω ή να φύγω. Αποφάσισα ότι ήταν καιρός να τραβήξω το δρόμο μου.

Ο φίλος μου εξοργίστηκε. Όταν επέστρεψα στο σπίτι μια μέρα, είδα ότι είχε κάνει κομμάτια όλα μου τα ρούχα με ξυράφι. Σχεδόν ό,τι είχα—παπούτσια, παλτά, έπιπλα—το είχε σκίσει ή το είχε πουλήσει. Μου είχαν μείνει μόνο τα ρούχα που φορούσα. Ήθελα να ξαπλώσω κάτω και να πεθάνω. Μερικές φορές στη ζωή κουράζεσαι να παλεύεις. Έτσι επιστρέφεις σε αυτό που έκανες πάντοτε για να αντεπεξέλθεις—ναρκώνεις τα αισθήματα. Σκέφτηκα ότι ή θα έκανα αυτό ή θα αυτοκτονούσα.

Μολονότι επέστρεψα και πάλι στα ναρκωτικά, η μαμά ποτέ δεν με εγκατέλειψε. Με επισκεπτόταν και μου έφερνε αντίτυπα της Σκοπιάς και του Ξύπνα! Ένα βράδυ σε μια συζήτηση, της είπα πώς ένιωθα—ότι είχα κουραστεί να προσπαθώ και ότι ήμουν απελπισμένη. Μου είπε απλά: «Τα δοκίμασες όλα, γιατί να μη δοκιμάσεις και τον Ιεχωβά;»

Η Αλήθεια με Έσωσε

Το 1982 συμφώνησα να κάνω ό,τι με πρότρεπε να κάνω εδώ και χρόνια. Άρχισα να μελετώ σοβαρά την Αγία Γραφή. Σύντομα με συνάρπασαν τα όσα μάθαινα. Άρχισα να καταλαβαίνω ότι η ζωή μου είναι πολύτιμη για τον Ιεχωβά και ότι υπάρχει πραγματικός σκοπός στη ζωή. Αλλά συνειδητοποίησα πως αν ήθελα να υπηρετώ τον Ιεχωβά έπρεπε να κάνω πολλές αλλαγές και πως χρειαζόμουν συναισθηματική και πνευματική υποστήριξη. Έτσι ρώτησα τη μαμά αν μπορούσα να επιστρέψω στο σπίτι.

Η μαμά ήταν επιφυλακτική επειδή την είχα απογοητεύσει τόσες φορές. Ανέφερε σε ένα Χριστιανό πρεσβύτερο ότι της είχα ζητήσει να επιστρέψω στο σπίτι. Όταν εκείνος διέκρινε ότι η μαμά πίστευε πως υπήρχαν πολλές πιθανότητες να αλλάξω πραγματικά αυτή τη φορά, την παρότρυνε: «Γιατί δεν της δίνεις άλλη μια ευκαιρία;»

Ευτυχώς, αυτή τη φορά δεν απογοήτευσα τη μαμά. Συνέχισα να μελετώ την Αγία Γραφή και άρχισα να παρακολουθώ τακτικά τις Χριστιανικές συναθροίσεις. Με τη βοήθεια του Ιεχωβά, άλλαξα εντελώς τη ζωή μου. Οι συμβουλές που παρέχει η Αγία Γραφή, ο Λόγος της αλήθειας του Θεού, μου έδωσαν τη δύναμη να ξεπεράσω τις δύσκολες στιγμές. (Ιωάννης 17:17) Έκοψα ακόμη και το κάπνισμα, έναν εθισμό που ήταν δυσκολότερο να υπερνικήσω από ό,τι τον εθισμό στην ηρωίνη και στην κοκαΐνη. Επιτέλους ήμουν χαρούμενη που ζούσα.

Λίγους μήνες αργότερα, στις 24 Δεκεμβρίου 1983, συμβόλισα την αφιέρωσή μου στον Ιεχωβά με το βάφτισμα. Τον επόμενο Απρίλιο, άρχισα το βοηθητικό σκαπανικό, μια μορφή αυξημένης διακονίας. Στην αρχή, οι πρώην φίλοι μου με κορόιδευαν όταν με έβλεπαν στη διακονία. Ήταν όπως ακριβώς είχε προειδοποιήσει ο απόστολος Πέτρος: «Επειδή δεν συνεχίζετε να τρέχετε μαζί τους σε αυτή την πορεία προς το ίδιο κατρακύλισμα της ασωτίας, παραξενεύονται και μιλούν υβριστικά για εσάς».—1 Πέτρου 4:4.

Το Σεπτέμβριο του 1984 έγινα τακτική σκαπάνισσα, και σύντομα διεξήγα δέκα εβδομαδιαίες Γραφικές μελέτες. Μερικές από αυτές τις μελέτες γίνονταν με άτομα που με χλεύαζαν όταν ξεκίνησα τη διακονία. Αυτός ήταν πολύ συναρπαστικός καιρός στη ζωή μου επειδή μπόρεσα να βοηθήσω αρκετούς νέους να ασπαστούν τη Γραφική αλήθεια. Πάντοτε ήθελα να κάνω παιδιά, έτσι το να γίνω μητέρα, σαν να λέγαμε, πνευματικών παιδιών είναι πηγή διαρκούς χαράς για εμένα.—Παράβαλε 1 Κορινθίους 4:15.

Καθώς περνούσαν τα χρόνια, έβλεπα στους δρόμους κοντά στο σπίτι μας πρώην φίλους μαζί με τους οποίους κάποτε έπαιρνα ναρκωτικά. Επειδή χρησιμοποιούσαν τις ίδιες βελόνες με μολυσμένα άτομα, είχαν κολλήσει AIDS και είχαν τρομερή όψη. Πολλοί έχουν πεθάνει από τότε. Ξέρω ότι και εγώ πιθανώς θα είχα πεθάνει αν δεν υπήρχε η αλήθεια της Αγίας Γραφής. Στην ουσία, αυτή μου ξανάδωσε τη ζωή.

Αποφύγετε τον Πόνο

Συχνά εύχομαι να είχα γνωρίσει την αλήθεια όταν ήμουν παιδί και να είχα αποφύγει μια ζωή γεμάτη πόνο και δυστυχία. Ο Ιεχωβά τώρα με βοηθάει να αντιμετωπίζω τον πόνο που νιώθω επειδή σπατάλησα τα νιάτα μου, αλλά θα χρειαστεί να περιμένω το νέο σύστημα για να επουλωθούν εντελώς οι συναισθηματικές πληγές. (Αποκάλυψη 21:3, 4) Σήμερα προσπαθώ πολύ έντονα να πείσω τους νέους ότι είναι ευλογημένοι που γνωρίζουν τον Ιεχωβά και που έχουν τη βοήθεια της οργάνωσής του για να εφαρμόζουν τα όσα διδάσκει αυτός.

Ο κόσμος ίσως φαίνεται γοητευτικός και ελκυστικός. Και θέλει να πιστέψετε ότι μπορείτε να αποκτήσετε χωρίς πόνο τη διασκέδαση που προσφέρει. Αλλά αυτό δεν είναι δυνατόν. Ο κόσμος θα σας χρησιμοποιήσει, και όταν σας στύψει θα σας πετάξει. Η Αγία Γραφή είναι αληθινή όταν λέει ότι ο Διάβολος είναι ο άρχοντας του κόσμου—πράγματι ο θεός του—και ότι δεν πρέπει να αγαπάμε ούτε τον κόσμο ούτε τα πράγματα που είναι μέσα στον κόσμο. (Ιωάννης 12:31· 14:30· 16:11· 2 Κορινθίους 4:4· 1 Ιωάννη 2:15-17· 5:19) Επειδή οι κοσμικοί άνθρωποι είναι δούλοι της διαφθοράς, η συντροφιά τους δεν μπορεί να σας φέρει αληθινή ευτυχία.—2 Πέτρου 2:19.

Ελπίζω ότι αυτή η προσωπική αφήγηση θα βοηθήσει και άλλους να καταλάβουν ότι η «πραγματική ζωή»—η αιώνια ζωή στο νέο κόσμο του Θεού—είναι η μόνη αξιόλογη ζωή για την οποία πρέπει να αγωνιζόμαστε. Όσα σκαμπανεβάσματα και αν αντιμετωπίσουμε καθώς περπατούμε στην αλήθεια, ο κόσμος του Σατανά δεν έχει τίποτα καλύτερο να προσφέρει. Ο Σατανάς απλώς προσπαθεί να τον κάνει να δείχνει έτσι. Προσεύχομαι ώστε, μαζί με όλους τους Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές μου, να κρατήσω τα μάτια μου προσηλωμένα στην πραγματική ζωή, ναι, στην αιώνια ζωή στην Παραδεισένια γη. (1 Τιμόθεο 6:19)—Όπως το αφηγήθηκε η Ντόλι Χόρι.

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Με τη μητέρα μου, καθώς δίνουμε μαρτυρία στο πάρκο της Πλατείας Τόμπκινς