Χρήσιμη και Ευτυχισμένη Παρότι Είμαι Τυφλή

Όπως το αφηγήθηκε η Πολυτίμη Βενετσιάνου

Έπαιζα με τα τρία αδέλφια μου και μια ξαδέλφη μου όταν ένα μικρό αντικείμενο ρίχτηκε από το παράθυρο μέσα στο σπίτι. Ήταν μια χειροβομβίδα, και όταν εξερράγη σκοτώθηκαν και τα τρία αδέλφια μου ενώ εγώ τυφλώθηκα.

ΗΤΑΝ 16 Ιουλίου 1942, και εγώ ήμουν ένα κοριτσάκι μόλις πέντε ετών. Επί αρκετές μέρες έπεφτα σε κώμα. Όταν συνήλθα, ζητούσα συνεχώς τα αδέλφια μου. Μόλις έμαθα ότι είχαν πεθάνει, ευχήθηκα να είχα πεθάνει και εγώ.

Όταν γεννήθηκα, η οικογένειά μου ζούσε στη Σαλαμίνα. Παρά τη φτώχεια μας, απολαμβάναμε μια ειρηνική ζωή. Όλα αυτά συντρίφτηκαν με την έναρξη του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου το 1939. Ο πατέρας μου ήταν ναυτικός στη Μεσόγειο. Πολλές φορές χρειάστηκε να ξεφύγει από υποβρύχια, φρεγάτες, τορπίλες και βόμβες τόσο των δυνάμεων του Άξονα όσο και των Συμμαχικών δυνάμεων. Η Ελλάδα ζούσε τότε κάτω από την μπότα του φασισμού και του ναζισμού.

Διδάχτηκα να Μισώ τον Θεό

Εξαιτίας των απαίσιων συνθηκών που επικρατούσαν στη διάρκεια του πολέμου, η μητέρα μου έχασε και τέταρτο παιδί. Έπαθε βαριά κατάθλιψη, προσβλήθηκε από φυματίωση και, αφού γέννησε το έκτο παιδί της, τελικά πέθανε τον Αύγουστο του 1945. Θρησκευόμενοι γείτονες άρχισαν να λένε ότι μας τιμωρούσε ο Θεός. Μερικοί παπάδες, στην προσπάθειά τους να μας ενθαρρύνουν, έλεγαν ότι ο Θεός είχε πάρει τα αδέλφια μου στον ουρανό για να γίνουν αγγελούδια, αλλά αυτό έκανε τα πράγματα ακόμα χειρότερα.

Ο πατέρας είχε αγανακτήσει. Γιατί να αρπάξει ο Θεός τέσσερα παιδάκια από μια φτωχή οικογένεια αφού είχε εκατομμύρια αγγέλους μαζί του; Αυτές οι πεποιθήσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας τον έκαναν να αναπτύξει πολύ άσχημα αισθήματα εναντίον του Θεού και της θρησκείας. Έπειτα από αυτό, δεν ήθελε να έχει καμιά σχέση με τη θρησκεία. Με δίδαξε να μισώ και να περιφρονώ τον Θεό, τονίζοντάς μου ότι ο Θεός ήταν υπεύθυνος για τον πόνο και τη δυστυχία μας.

Σαν Αγρίμι σε Κλουβί

Λίγο μετά το θάνατο της μητέρας μου το 1945, προσβλήθηκε και ο πατέρας από φυματίωση και μπήκε σε κάποιο σανατόριο. Την αδελφούλα μου, που ήταν ακόμα μωρό, την έβαλαν σε ένα δημόσιο βρεφοκομείο. Αργότερα, όταν ο πατέρας μου βγήκε από το σανατόριο και πήγε στο βρεφοκομείο για να την πάρει, του είπαν ότι είχε πεθάνει. Εμένα με έβαλαν σε μια σχολή για τυφλούς, όπου πέρασα τα επόμενα οχτώ χρόνια της ζωής μου. Στην αρχή ένιωθα συντετριμμένη. Αισθανόμουν μεγάλη απόγνωση, ιδιαίτερα τις μέρες των επισκέψεων. Οι περισσότεροι τυφλοί συμμαθητές μου είχαν κάποιον να τους επισκεφτεί, αλλά εγώ δεν είχα κανέναν.

Συμπεριφερόμουν σαν αγρίμι σε κλουβί. Ήμουν ο «πονοκέφαλος» της σχολής. Ως αποτέλεσμα, με έδερναν και με έβαζαν να κάθομαι στην καρέκλα για τα άτακτα παιδιά. Πολλές φορές σκέφτηκα να βάλω τέρμα στη ζωή μου. Ωστόσο, με τον καιρό, κατάλαβα ότι έπρεπε να μάθω να είμαι αυτάρκης. Έφτασα στο σημείο να βρίσκω ικανοποίηση συμπαραστεκόμενη στους τυφλούς συμμαθητές μου, και πολλές φορές τους βοηθούσα να ντυθούν ή να στρώσουν το κρεβάτι τους.

Οι παπάδες μάς έλεγαν ότι ο Θεός μάς τύφλωσε εξαιτίας κάποιας φοβερής αμαρτίας που είχαν διαπράξει οι γονείς μας. Αυτό δημιούργησε μέσα μου περισσότερο μίσος για τον Θεό, ο οποίος κατά τα φαινόμενα ήταν κακός και μοχθηρός. Μια θρησκευτική αντίληψη που με έκανε να φοβάμαι και να αγανακτώ ήταν ότι τα πνεύματα των νεκρών πλανώνται και ενοχλούν τους ζωντανούς. Έτσι, παρ’ όλο που αγαπούσα τα αδέλφια μου και τη μητέρα μου που είχαν πεθάνει, φοβόμουν τα «πνεύματά» τους.

Με Βοηθάει ο Πατέρας Μου

Κάποια στιγμή, ο πατέρας ήρθε σε επαφή με τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Έμεινε έκπληκτος όταν έμαθε από την Αγία Γραφή ότι ο Σατανάς, και όχι ο Ιεχωβά, είναι η πηγή του πόνου και του θανάτου. (Ψαλμός 100:3· Ιακώβου 1:13, 17· Αποκάλυψη 12:9, 12) Σύντομα ο πατέρας μου που είχε αποκτήσει γνώση άρχισε να παρακολουθεί τις συναθροίσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά, σημείωσε πνευματική πρόοδο και βαφτίστηκε το 1947. Λίγους μήνες πριν από αυτό, είχε ξαναπαντρευτεί και τώρα είχε ένα γιο. Αργότερα, η καινούρια του σύζυγος ενώθηκε και αυτή μαζί του στη λατρεία του Ιεχωβά.

Σε ηλικία 16 ετών, αποφοίτησα από τη σχολή για τους τυφλούς. Πόσο παρηγορητικό ήταν να επιστρέψω σε μια θερμή Χριστιανική οικογένεια! Διεξήγαν μια οικογενειακή Γραφική μελέτη, όπως την έλεγαν, και με προσκάλεσαν να την παρακολουθώ και εγώ. Παρευρισκόμουν στη μελέτη από σεβασμό και ευγένεια, μολονότι στην πραγματικότητα δεν πρόσεχα καθόλου. Με κατέκλυζαν ακόμα ισχυρά αισθήματα εναντίον του Θεού και της θρησκείας.

Η οικογένειά μου μελετούσε το βιβλιάριο Η Οδός του Θεού Είναι Αγάπη. Στην αρχή δεν ενδιαφερόμουν, αλλά κάποια στιγμή άκουσα τον πατέρα να συζητάει για την κατάσταση των νεκρών. Αυτό έλκυσε την προσοχή μου. Διάβασαν τα εδάφια Εκκλησιαστής 9:5, 10 από την Αγία Γραφή: «Οι νεκροί δεν γνωρίζουν τίποτα απολύτως . . . Δεν υπάρχει ούτε εργασία ούτε επινόηση ούτε γνώση ούτε σοφία στον Σιεόλ, τον τόπο όπου πηγαίνεις».

Άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ο φόβος μου ήταν αδικαιολόγητος. Η μητέρα μου και τα αδέλφια μου, που είχαν πεθάνει, δεν μπορούσαν να με βλάψουν. Η συζήτηση κατόπιν στράφηκε στο θέμα της ανάστασης. Ήμουν όλη αφτιά. Η καρδιά μου ξεχείλισε από χαρά όταν άκουσα την υπόσχεση που δίνει η Αγία Γραφή ότι υπό τη βασιλεία του Χριστού οι νεκροί θα έρθουν στη ζωή! (Ιωάννης 5:28, 29· Αποκάλυψη 20:12, 13) Τώρα η μελέτη είχε γίνει πολύ ενδιαφέρουσα για εμένα. Περίμενα με μεγάλη λαχτάρα τη μέρα αυτής της οικογενειακής συζήτησης και, παρότι ήμουν τυφλή, προετοιμαζόμουν καλά.

Αποκτώ Πνευματική Όραση

Καθώς προόδευα σε Γραφική γνώση, εξαφανίστηκαν οι παρανοήσεις σχετικά με τον Θεό και τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύεται με τους ανθρώπους. Έμαθα ότι ο Θεός δεν τύφλωσε ούτε εμένα ούτε κανέναν άλλον, αλλά ότι η ρίζα όλων των κακών πραγμάτων είναι ο Αντίδικός του, ο Σατανάς ο Διάβολος. Πόσο λυπόμουν που εξαιτίας της βαθιάς μου άγνοιας είχα κατηγορήσει τον Θεό! Με άσβεστη δίψα, αύξανα σε ακριβή γνώση της Αγίας Γραφής. Παρακολουθούσα και συμμετείχα σε όλες τις Χριστιανικές συναθροίσεις, αν και ζούσαμε πολλά χιλιόμετρα μακριά από την Αίθουσα Βασιλείας. Επίσης συμμετείχα δραστήρια στο έργο κηρύγματος, χωρίς να αφήνω να με εμποδίζει το γεγονός ότι ήμουν τυφλή.

Πόσο ευτυχισμένη ήμουν όταν, στις 27 Ιουλίου 1958, περίπου 16 χρόνια μετά το τραγικό συμβάν που με άφησε τυφλή, βαφτίστηκα! Έκανα ένα καινούριο ξεκίνημα και ήμουν γεμάτη ελπίδα και αισιοδοξία. Τώρα η ζωή μου είχε σκοπό—να υπηρετώ τον στοργικό ουράνιο Πατέρα μου. Η γνώση που απέκτησα για εκείνον με ελευθέρωσε από τις ψεύτικες διδασκαλίες και μου έδωσε το κουράγιο να αντιμετωπίσω την αναπηρία μου και τις δυσκολίες που συνεπαγόταν αυτή με αποφασιστικότητα και αισιοδοξία. Αφιέρωνα τακτικά 75 ή και περισσότερες ώρες το μήνα κηρύττοντας τα ένδοξα καλά νέα σε άλλους.

Ο Γάμος μου Διαλύεται

Το 1966, παντρεύτηκα έναν άντρα με τον οποίο είχαμε κοινούς στόχους στη ζωή. Φαινόταν ότι μαζί θα απολαμβάναμε έναν ευτυχισμένο γάμο καθώς και οι δυο μας προσπαθούσαμε να έχουμε αυξημένη συμμετοχή στο έργο κηρύγματος. Μερικούς μήνες αφιερώναμε πάρα πολλές ώρες σε αυτό το ζωοσωτήριο έργο. Μετακομίσαμε σε μια απομονωμένη περιοχή κοντά στη Λιβαδειά, στην κεντρική Ελλάδα. Στη διάρκεια των ετών που ήμασταν εκεί, από το 1970 ως το 1972, παρά την τυραννική στρατιωτική χούντα που κυβερνούσε τότε τη χώρα, μπορέσαμε να βοηθήσουμε ορισμένα άτομα να γνωρίσουν τη Γραφική αλήθεια και να γίνουν βαφτισμένοι Χριστιανοί. Με χαρά βοηθήσαμε επίσης τη μικρή εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά που υπήρχε σε εκείνη την περιοχή.

Ωστόσο, με τον καιρό, ο σύζυγός μου άρχισε να παραμελεί τη μελέτη της Αγίας Γραφής και την παρακολούθηση των Χριστιανικών μας συναθροίσεων, και τελικά εγκατέλειψε εντελώς τις Γραφικές διδασκαλίες. Αυτό προκάλεσε μεγάλη ένταση στο γάμο μας, ο οποίος τερματίστηκε με διαζύγιο το 1977. Ήμουν πραγματικό ράκος.

Μια Ευτυχισμένη, Δημιουργική Ζωή

Σε αυτή την πολύ άσχημη περίοδο της ζωής μου, ο Ιεχωβά και η οργάνωσή του με βοήθησαν άλλη μια φορά. Ένας στοργικός Χριστιανός αδελφός μού εξήγησε ότι, αν άφηνα αυτή την κατάσταση που είχε δημιουργήσει ο πρώην σύζυγός μου να μου στερήσει τη χαρά, τότε στην ουσία θα γινόμουν δούλη του. Αυτός θα κρατούσε το κλειδί της ευτυχίας μου. Εκείνον τον καιρό περίπου, μια ηλικιωμένη αδελφή μού ζήτησε να τη βοηθήσω να βελτιώσει την ικανότητά της στο κήρυγμα. Σύντομα απορροφήθηκα πλήρως σε αυτό που μου έφερνε τη μεγαλύτερη χαρά—τη συμμετοχή στη διακονία!

Τότε κάποιος άλλος Χριστιανός μού πρότεινε το εξής: «Μπορείς να συνεχίσεις να βοηθάς σε μέρη που σε χρειάζονται περισσότερο. Μπορείς να γίνεις ένας φάρος του Ιεχωβά Θεού». Τι συναρπαστική σκέψη! Ένα τυφλό άτομο να είναι «φάρος του Ιεχωβά Θεού»! (Φιλιππησίους 2:15) Χωρίς καθυστέρηση, έφυγα από την Αθήνα και πήγα να ζήσω στο χωριό Αμάρυνθος, στη νότια Εύβοια, μια περιοχή στην οποία υπήρχαν πολύ λίγα άτομα που δίδασκαν τη Γραφική αλήθεια. Με τη βοήθεια των αδελφών μου εκεί, μπόρεσα να χτίσω ένα σπίτι και να φροντίζω επαρκώς για τις ανάγκες μου.

Έτσι, επί 20 και πλέον χρόνια, μπορώ να αφιερώνω αρκετούς μήνες κάθε χρόνο σε κάποια μορφή αυξημένης δράσης στο έργο κηρύγματος. Με τη δύναμη που μου δίνει ο Ιεχωβά, καταφέρνω να συμμετέχω σε όλες τις μορφές της διακονίας, στις οποίες περιλαμβάνονται οι επισκέψεις στα σπίτια των ανθρώπων, η διεξαγωγή Γραφικών μελετών με ενδιαφερόμενα άτομα και οι συζητήσεις με ανθρώπους στο δρόμο. Τώρα, έχω το προνόμιο να συμμετέχω στη διεξαγωγή τεσσάρων Γραφικών μελετών με άτομα τα οποία ενδιαφέρονται για τον Δημιουργό μας. Πόσο χαρούμενη είμαι που έχω δει τρεις εκκλησίες να ιδρύονται σε αυτή την περιοχή από μια χούφτα αδελφούς που υπήρχε πριν από 20 χρόνια!

Δύο φορές την εβδομάδα, ταξιδεύω πάνω από 30 χιλιόμετρα για να πάω και άλλα τόσα για να γυρίσω προκειμένου να παρακολουθώ τις Χριστιανικές συναθροίσεις, και είμαι αποφασισμένη να μη χάνω ούτε μία από αυτές. Όταν—εξαιτίας της έλλειψης οπτικής επαφής με τον ομιλητή—το μυαλό μου αρχίζει να περιπλανιέται στη διάρκεια των συναθροίσεων, χρησιμοποιώ το ειδικό σημειωματάριο της γραφής Μπράιγ για να κρατάω σύντομες σημειώσεις. Με αυτόν τον τρόπο αναγκάζω τα αφτιά μου και τη διάνοιά μου να δίνουν μεγάλη προσοχή. Επιπλέον, έχω το προνόμιο να διεξάγεται μια από τις συναθροίσεις στο σπίτι μου. Έρχονται άτομα από τα γειτονικά χωριά για να παρακολουθήσουν τη συνάθροιση που λέγεται Μελέτη Βιβλίου Εκκλησίας. Αντί να περιμένω πάντοτε από τους άλλους να με επισκέπτονται στο σπίτι μου, παίρνω την πρωτοβουλία και τους επισκέπτομαι εγώ, πράγμα που καταλήγει σε αμοιβαία ενθάρρυνση.—Ρωμαίους 1:12.

Όταν ήμουν έφηβη και ζούσα μαζί με τον πατέρα μου, εκείνος ποτέ δεν μου συμπεριφέρθηκε σαν να ήμουν τυφλό παιδί. Με υπομονή και επιμονή, δαπάνησε πολύ χρόνο διδάσκοντάς με να κάνω διάφορες δουλειές χρησιμοποιώντας επιδέξια τα χέρια μου. Αυτή η πρακτική εκπαίδευση με έχει βοηθήσει να φροντίζω τον κήπο μου και τα λίγα κατοικίδια ζώα που έχω. Εργάζομαι σκληρά στο σπίτι για να το διατηρώ καθαρό και για να ετοιμάζω το φαγητό μου. Έχω μάθει ότι μπορούμε να βρίσκουμε απόλαυση και ευτυχία με μικρά πράγματα της ζωής, με όσα έχουμε. Μπορώ να επιτελώ πολλά πράγματα με τις τέσσερις αισθήσεις που μου έχουν απομείνει—την ακοή, την όσφρηση, τη γεύση και την αφή—και αυτό μου προσφέρει μεγάλη ικανοποίηση. Αυτό επίσης δίνει θαυμάσια μαρτυρία στους έξω.

Με Στηρίζει ο Θεός Μου

Πολλοί αναρωτιούνται πώς τα καταφέρνω να έχω θετική στάση και να είμαι αυτάρκης παρά τους περιορισμούς μου. Πάνω από όλα, η τιμή ανήκει στον Ιεχωβά, “τον Θεό κάθε παρηγοριάς”. (2 Κορινθίους 1:3) Αφότου έχασα την όρασή μου, συχνά σκεφτόμουν την αυτοκτονία. Γι’ αυτό, δεν πιστεύω ότι θα ήμουν ζωντανή σήμερα αν δεν υπήρχε ο Ιεχωβά και η Γραφική αλήθεια. Έχω συνειδητοποιήσει ότι ο Δημιουργός μας μάς έχει δώσει πολλά δώρα—όχι μόνο την όραση—και ότι, αν τα αξιοποιούμε, μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι. Σε μια περίπτωση, όταν οι Μάρτυρες κήρυτταν στο χωριό μου, κάποια γυναίκα τούς είπε για εμένα: «Ο Θεός τον οποίο λατρεύει τη βοηθάει να κάνει όλα αυτά τα πράγματα!»

Οι δοκιμασίες που έχω περάσει με έχουν φέρει πιο κοντά στον Θεό. Αυτό είναι πολύ ενισχυτικό για την πίστη μου. Θυμάμαι ότι ο απόστολος Παύλος υπέφερε και αυτός από ένα πρόβλημα που ο ίδιος ονόμαζε «αγκάθι στη σάρκα», ίσως κάποια πάθηση στα μάτια του. (2 Κορινθίους 12:7· Γαλάτες 4:13) Αυτό δεν τον εμπόδιζε να «ασχολείται εντατικά» με τα καλά νέα. Όπως και εκείνος, μπορώ να πω: «Με μεγάλη ευχαρίστηση, λοιπόν, θα καυχηθώ όσον αφορά τις αδυναμίες μου . . . Διότι όταν είμαι αδύναμος, τότε είμαι δυνατός».—Πράξεις 18:5· 2 Κορινθίους 12:9, 10.

Πάνω από όλα, η βασισμένη στην Αγία Γραφή ελπίδα μου ότι στην ανάσταση μπορεί να δω με τα ίδια μου τα μάτια τη μητέρα μου και τα αδέλφια μου, πρόσωπα τα οποία αγαπώ πολύ, ασφαλώς με επηρεάζει με θετικό και ωφέλιμο τρόπο. Η Αγία Γραφή υπόσχεται ότι «τα μάτια των τυφλών θα ανοιχτούν» και ότι «πρόκειται να γίνει ανάσταση δικαίων και αδίκων». (Ησαΐας 35:5· Πράξεις 24:15) Αυτές οι προοπτικές με γεμίζουν αισιοδοξία και μεγάλη προσμονή για το ένδοξο μέλλον που θα έρθει υπό τη Βασιλεία του Θεού!

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Ο πατέρας μου, ο οποίος μελέτησε την Αγία Γραφή μαζί μου

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Στην κουζίνα μου

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Με μια αδελφή στη διακονία