Κεφάλαιο 6
Μια Εκκλησία Χρισμένη για τη Διακήρυξι της Βασιλείας
1. Ποια ήσαν τα ζητήματα σχετικά με την παγκόσμιο σωτηρία πριν από δύο χιλιάδες χρόνια;
ΣΗΜΕΡΑ αντιμετωπίζομε ζητήματα παγκοσμίου σπουδαιότητος. Σχετίζονται με θέματα που θα τα αντιμετωπίζαμε αν ζούσαμε σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια πριν, στη Μέση Ανατολή. Εκείνη την εποχή, τέτοια ζητήματα ήσαν παγκοσμίου σπουδαιότητος διότι περιεστρέφοντο γύρω από ένα παγκόσμιο σωτήρα, έναν Μεσσία! Τότε ήταν ο ωρισμένος καιρός για να κάνη ο Μεσσίας την πρώτη του εμφάνισι. Γι’ αυτό οι άνθρωποι που ενδιαφέροντο τον ανέμεναν. Όταν θα εμφανιζόταν όμως, θα εγίνετο δεκτός ευχαρίστως από όλον τον κόσμο της ανθρωπότητος; Ή μήπως θ’ απογοήτευε τους ανθρώπους καθώς θα έκανε αυτό που είχε εντολή να κάνη τότε; Ποιοι θα επείθοντο ότι αυτός ήταν ο Μεσσίας, ο οποίος έκαμε ακριβώς ό,τι προείπε γι’ αυτόν η Αγία Γραφή και θα τον ακολουθούσαν ως Αρχηγόν των; Ποιοι δεν θα εσκανδαλίζοντο απ’ αυτόν, αλλ’ αντιθέτως θα ελκύοντο απ’ αυτόν; Ποιοι ελκύονται σήμερα προς τον σωτήρα του κόσμου τον Μεσσία, και πώς;
2. (α) Τι ρόλο θα εξεπλήρωνε ο Κυριώτερος του «σπέρματος» της «γυναικός» του Θεού· (β) Ποιοι θα ήσαν οι υπόλοιποι του «σπέρματος» της γυναικός και από ποιον θα εδιδάσκοντο;
2 Για την ασφαλή καθοδηγία μας σήμερα, ας μην ξεχνούμε ότι ο αληθινός Μεσσίας επρόκειτο να είναι ο Κυριώτερος από το προλεχθέν ‘σπέρμα’ της «γυναικός» του Θεού, του οποίου επρόκειτο να ‘κεντηθή η πτέρνα’από τον Μέγα Όφι, τον Σατανά τον Διάβολο. Η ‘γυναίκα’ ή μητέρα του «σπέρματος» είναι η ομοία με σύζυγο ουράνια οργάνωσις του Θεού που αποτελείται από άγια πνευματικά πλάσματα, από αγγελικούς ‘υιούς του αληθινού Θεού.’ Το υποσχεμένο ‘σπέρμα’ της γυναικός αποτελείται από τους υιούς της, από τους οποίους ο κυριώτερος είναι ο Μεσσίας, οι δε άλλοι είναι οι πνευματικοί ακόλουθοί του. Σχετικά μ’ αυτά τα υπόλοιπα μέλη του «σπέρματος» της γυναικός έχομε τα εξής λόγια του Ησαΐα 54:13 (ΜΝΚ), που απευθύνονται στη συμβολική ‘γυναίκα’: «Πάντες δε οι υιοί σου θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Ιεχωβά, και θέλει είσθαι μεγάλη η ειρήνη των υιών σου.» Με κατάλληλο τρόπο, οι υιοί θα εδιδάσκοντο από τον ουράνιο σύζυγο της γυναικός, τον Ιεχωβά, τον Πατέρα του «σπέρματος.»—Ησαΐας 54:5.
3. Σε ποιους εφήρμοσε ο Ιησούς τη λέξι «υιοί» που αναφέρεται στον Ησαΐας 54:13, και πώς αυτοί τώρα διδάσκονται χωρίς να είναι ορατός ο Διδάσκαλος;
3 Ο Κυριώτερος του «σπέρματος» της γυναικός, ο Ιησούς Χριστός, έκαμε εφαρμογή των λόγων που απευθύνονται στη γυναίκα και που αναγράφονται στον Ησαΐα 54:13. Σχετικά με τι; Ο Ιησούς, όταν μιλούσε στους Ιουδαίους που δεν είχαν προσκολληθή σ’ αυτόν ως τον Μεσσία και εγόγγυζαν εναντίον του, είπε: «Ουδείς δύναται να έλθη προς εμέ, εάν δεν ελκύση αυτόν ο Πατήρ ο πέμψας με, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Είναι γεγραμμένον εν τοις Προφήταις, Και πάντες θέλουσιν είσθαι διδακτοί του Θεού. Πας λοιπόν, όστις ακούση παρά του Πατρός και μάθη, έρχεται προς εμέ.» (Ιωάννης 6:44, 45) Φυσικά, ο Ιεχωβά δεν είναι ορατός Διδάσκαλος κανενός από μας, αλλ’ αυτός μας προμήθευσε ένα θεόπνευστο Βιβλίο. Μέσω αυτού λοιπόν και με την ενέργεια του αγίου πνεύματός του, μας διδάσκει τα γεγονότα σχετικά με το Μεσσιανικό ‘σπέρμα’ της «γυναικός» του. Μ’ αυτόν τον τρόπο είλκυσε τους υπολοίπους του «σπέρματος» προς τον Κυριώτερο απ’ αυτούς, τον Μεσσία, και σχηματίζει μια εκκλησία.
4. Έως το τρίτο έτος της δημοσίας δράσεως του Ιησούς πώς παρεβάλλοντο οι απόψεις των αποστόλων του Ιησού με τις απόψεις του λαού ως προς το ποιος ήταν αυτός;
4 Τότε, στο τρίτο έτος της δημοσίας δράσεως του Ιησού, ο Ιουδαϊκός λαός έπρεπε να είχε πάρη κάποια θέσι ως προς το ποιος ήταν αυτός που έκανε θαύματα σύμφωνα με τον σκοπό του Θεού. Πόσοι απ’ αυτούς έδειξαν ότι είναι «διδακτοί του Ιεχωβά» με το να δεχθούν τον Μεσσία του; Ήταν επίκαιρο να ερωτήση ο Ιησούς τους αποστόλους του γι’ αυτό:
«Ηρώτησεν αυτούς λέγων· Τίνα με λέγουσιν οι όχλοι ότι είμαι; Οι δε αποκριθέντες είπον· Ιωάννην τον Βαπτιστήν, άλλοι δε Ηλίαν, άλλοι δε ότι ανέστη τις των αρχαίων προφητών. Είπε δε προς αυτούς· Σεις δε τίνα με λέγετε ότι είμαι; Και αποκριθείς ο Πέτρος είπε· Τον Χριστόν του Θεού. Ο δε προσέταξεν αυτούς σφοδρώς και παρήγγειλε να μη είπωσιν εις μηδένα τούτο, ειπών ότι πρέπει ο Υιός του ανθρώπου να πάθη πολλά και να καταφρονηθή από των πρεσβυτέρων και αρχιερέων και γραμματέων, και να θανατωθή και τη τρίτη ημέρα να αναστηθή.»—Λουκάς 9:18-22· παράβαλε με Μάρκον 8:27-32.
5. Σύμφωνα με τα εδάφια Ματθαίος 16:16-19, τι είπε ο Ιησούς στον Πέτρο σχετικά με την απάντησί του στο ερώτημα που είχε θέσει;
5 Η αφήγησις του αποστόλου Ματθαίου αναφέρει επιπρόσθετες πληροφορίες σχετικά με το θέμα αυτό, λέγοντας: «Και αποκριθείς ο Σίμων Πέτρος είπε· Συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος. Και αποκριθείς ο Ιησούς είπε προς αυτόν· Μακάριος είσαι, Σίμων, υιέ του Ιωνά, διότι σαρξ και αίμα δεν σοι απεκάλυψε τούτο, αλλ’ ο Πατήρ μου ο εν τοις ουρανοίς. Και εγώ δε σοι λέγω ότι συ είσαι Πέτρος, και επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου, και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ’ αυτής. Και θέλω σοι δώσει τα κλειδία της βασιλείας των ουρανών, και ό,τι εάν δέσης επί της γης, θέλει είσθαι δεδεμένον εν τοις ουρανοίς, και ό,τι εάν λύσης επί της γης, θέλει είσθαι λελυμένον εν τοις ουρανοίς.»—Ματθαίος 16:16-19.
6. Τι αποδεικνύει ότι ο Πέτρος δεν παρερμήνευσε τα λόγια του Ιησού για την «πέτραν,» και ποιος σύμφωνα με τον Παύλο είναι η «πέτρα;»
6 Απ’ αυτόν τον έπαινο που δόθηκε στον Πέτρο, είναι προφανές ότι αυτός ήταν ένας που είχε διδαχθή από τον Ιεχωβά και είχε μάθει απ’ Αυτόν. Γι’ αυτό, ελκύσθηκε από τον Ιησού και προσκολλήθηκε σ’ αυτόν ως τον Μεσσία ή Χριστό. Το όνομα του Πέτρου σημαίνει ‘πέτρα,’ δηλαδή ένα «κομμάτι βράχου.» Αλλ’ αυτό δεν εσήμαινε ότι ο Πέτρος ήταν η ‘πέτρα’ πάνω στην οποία ο Ιησούς θα οικοδομούσε την εκκλησία του. Ούτε και η ομολογία που είχε κάμει ο Πέτρος: «Συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος,» ήταν η ‘πέτρα.’ Η ‘πέτρα’ ήταν ο ίδιος ο Ιησούς. Ο Πέτρος δεν παρερμήνευσε τα λόγια του Ιησού. Ποτέ δεν ισχυρίσθηκε ότι είναι η πέτρα σύμφωνα με τα εδάφια 1 Πέτρου 2:4-10. Επί πλέον, ο απόστολος Παύλος, του οποίου τα συγγράμματα ο Πέτρος ανεγνώρισε ως μέρος των θεοπνεύστων Γραφών, έγραψε: «Διότι έπινον [οι Ισραηλίται στην έρημο] από πνευματικής πέτρας ακολουθούσης, η δε πέτρα ήτο ο Χριστός.»—1 Κορινθίους 10:4· 2 Πέτρου 3:15, 16.
7, 8. (α) Τι ενόμιζαν εσφαλμένα οι απόστολοι ότι θα ήταν η βασιλεία του Μεσσία; (β) Σε ποιον θα εδίδοντο τα «κλειδία» της βασιλείας των ουρανών και πάνω σε ποιον θα οικοδομείτο η εκκλησία;
7 Όταν ο Ιησούς μίλησε στους αποστόλους του για τη βασιλεία, εκείνοι φαντάσθηκαν μια βασιλεία που θα εβασίζετο στην κυβέρνησι που θα είχε την πρωτεύουσά της στην Ιερουσαλήμ, όπου είχε βασιλεύσει ο Δαβίδ. Ανέμεναν τον Ιησού ως τον Μεσσία που θα ίδρυε την κυβέρνησί του στην Ιερουσαλήμ, ως διάδοχος του Βασιλέως Δαβίδ. Δείχνοντας ότι αυτό εσκέπτοντο, είπαν στον Ιησού μετά την ανάστασί του από τους νεκρούς τα εξής:«Κύριε, τάχα εν τω καιρώ τούτω αποκαθιστάνεις την βασιλείαν εις τον Ισραήλ;» (Πράξεις 1:6) Εκείνον τον καιρό, πριν από την εορτή της Πεντηκοστής του έτους 33 μ.Χ., δεν καταλάβαιναν ότι η βασιλεία του αναστημένου Χριστού, επρόκειτο να είναι μια υπερανθρώπινη βασιλεία που θα επεξέτεινε τη διακυβέρνησί της πολύ μακρύτερα από το έθνος Ισραήλ. Εφόσον ήταν έτσι, ήταν πολύ κατάλληλο για τον Ιησού, μετά την ομολογία του Πέτρου ότι αυτός ήταν ο Χριστός, ν’ αναφέρη το θέμα της «βασιλείας των ουρανών.»
8 Τα «κλειδία» της βασιλείας τα έδωσε στον Πέτρο. (Ματθαίος 16:19) Εν τούτοις, η εκκλησία επρόκειτο να οικοδομηθή από τον Ιησού Χριστό πάνω στη βασιλική «πέτρα,» τον Μεσσιανικό βασιλέα. Και, όπως ακριβώς «πύλαι άδου» δεν θα ίσχυαν κατά του θεμελίου ‘λίθου,’ αλλ’ ο Ιησούς Χριστός θ’ ανεσταίνετο από τον τάφο την τρίτη ημέρα, έτσι αυτές οι «πύλαι άδου» δεν θα ίσχυαν κατά της Μεσσιανικής εκκλησίας. Και αυτή επίσης έπρεπε ν’ αναστηθή από τους νεκρούς.
Ο ΑΟΡΑΤΟΣ ΒΟΗΘΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
9. Οι ακόλουθοι του Χριστού θα ενώνοντο για να σχηματίσουν τι, και ωστόσο τι θα ήσαν, όπως ο αρχαίος Ισραήλ;
9 Αντίθετα με τους αποστόλους του Χριστού, το έθνος Ισραήλ ευρίσκετο σε σύγχυσι όσον αφορά το ποιος ήταν ο Ιησούς στον σκοπό του Ιεχωβά. Γι’ αυτό τα άτομα εκείνα από τον λαό Ισραήλ που δέχθηκαν αυτόν ως Μεσσία ή Χριστό, θα ενώνοντο για να σχηματίσουν ένα νέο έθνος. Αυτό το έθνος θα ήταν μια εκκλησία όπως ήταν και ο αρχαίος Ισραήλ. Θα ήταν μια εκκλησία διαγγελέων του Μεσσιανικού βασιλέως και της βασιλείας του!
10. Στα εδάφια 1 Πέτρου 2:8-10, πώς ο Πέτρος τόνισε αυτό το εκπληκτικό γεγονός και τι περιλαμβάνεται μεταξύ των ‘αρετών’ που πρέπει να διακηρυχθούν;
10 Ο απόστολος Πέτρος ως ένας ‘διδακτός του Ιεχωβά’ έμαθε αυτό το καταπληκτικό γεγονός. Ένα από τα τελευταία πράγματα που έγραψε στους ομοπίστους του, περιείχε τα εξής λόγια: «Εις το οποίον και ήσαν [οι άπιστοι Ισραηλίται] προσδιορισμένοι· σεις όμως είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως.» (1 Πέτρου 2:8-10) Οι ‘αρετές’ του θαυμασίου Εκείνου, θα περιελάμβαναν την ικανότητά του να εκτελέση τον σκοπό του εν σχέσει με τον Μεσσία του, παρ’ όλη την εχθρότητα εκείνων οι οποίοι απέρριψαν τον Υιό του ως Μεσσία. Ο «λαός τον οποίον απέκτησεν» έχει την υποχρέωσι να αινή τον Ιεχωβά για τη Μεσσιανική του βασιλεία.—Ησαΐας 43:21.
11, 12. Γιατί ο Ιησούς υποσχέθηκε να στείλη στους μαθητάς του έναν ‘παράκλητον,’ και τι είπε ο Ιησούς για τον παράκλητο;
11 Αυτή την υποχρέωσι δεν μπορούσε το νέο ‘άγιον έθνος’ να την εκτελέση με δική του δύναμι μέσα σ’ έναν εχθρικό κόσμο. Ο Ιησούς, γνωρίζοντας αυτό, είπε στους πιστούς αποστόλους του προτού τον συλλάβουν οι εχθροί του κι απομακρυνθή έτσι απ’ αυτούς: «Δεν θέλω σας αφήσει ορφανούς· . . . ο δε Παράκλητος, το πνεύμα το άγιον, το οποίον θέλει πέμψει ο Πατήρ εν τω ονόματί μου, εκείνος θέλει σας διδάξει πάντα και θέλει σας υπενθυμίσει πάντα όσα είπον προς εσάς.» Επίσης: «Όταν όμως έλθη ο Παράκλητος, τον οποίον εγώ θέλω πέμψει προς εσάς παρά του Πατρός, το πνεύμα της αληθείας, το οποίον εκπορεύεται παρά του Πατρός, εκείνος θέλει μαρτυρήσει περί εμού. Αλλά και σεις μαρτυρείτε, διότι απ’ αρχής μετ’ εμού είσθε.»—Ιωάννης 14:18, 26· 15:26, 27.
12 Ο Ιησούς επίσης προσέθεσε τα εξής: «Εάν δεν απέλθω, ο Παράκλητος δεν θέλει ελθεί προς εσάς· αλλ’ αφού απέλθω, θέλω πέμψει αυτόν προς εσάς . . . Όταν δε έλθη εκείνος, το πνεύμα της αληθείας, θέλει σας οδηγήσει εις πάσαν την αλήθειαν· διότι δεν θέλει λαλήσει αφ’ εαυτού, αλλ’ όσα αν ακούση θέλει λαλήσει, και θέλει σας αναγγείλει τα μέλλοντα. Εκείνος θέλει δοξάσει εμέ, διότι εκ του εμού θέλει λάβει και αναγγείλει προς εσάς. Πάντα όσα έχει ο Πατήρ, εμού είναι· δια τούτο είπον ότι εκ του εμού θέλει λάβει και αναγγείλει προς εσάς.»—Ιωάννης 16:7, 13-15.
Η ΕΛΕΥΣΙΣ ΤΟΥ ‘ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ,’ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ!
13. Σε τίνος όνομα θα εδίδετο ο υποσχεμένος «παράκλητος»,και σ’ εκείνους που θα επίστευαν σε τίνος όνομα;
13 Πεντακόσια μόλις χρόνια προτού ο Ιησούς Χριστός δώση αυτή την υπόσχεσι στους αποστόλους του, ο Κυβερνήτης Νεεμίας στην Ιερουσαλήμ ανέγραψε την προσευχή που σχετίζεται με την πολιτεία του Θεού με τους Ισραηλίτας: «Έτη πολλά παρέκτεινας επ’ αυτούς, και διεμαρτυρήθης εναντίον αυτών δια του πνεύματός σου δια των προφητών σου.» (Νεεμίας 9:30) Και τώρα, στη διάρκεια της απουσίας του Ιησού, του Μεσσία, ως ανθρώπου από τους μαθητάς του, το ίδιο αυτό πνεύμα του Ιεχωβά Θεού επρόκειτο να έλθη ως βοηθός τους. Το πνεύμα θα τους εδίδετο μόνο εν ονόματι του Ιησού. Θα εδίδετο μόνο σ’ εκείνους που θα πίστευαν ότι Ιησούς ήταν το όνομα του αληθινού Μεσσία. Πότε εδόθη για πρώτη φορά;
14, 15. (α) Ο Ιησούς αποκορύφωσε την περίοδο σαράντα ημερών μετά την ανάστασί του με το να υποσχεθή στους μαθητάς του ποιο διαφορετικό πράγμα από το βάπτισμα του Ιωάννου; (β) Τι ζήτημα θα εγείρετο σχετικά μ’ αυτό το υποσχεμένο βάπτισμα;
14 Επί σαράντα μέρες μετά την ανάστασι του Ιησού από τους νεκρούς, δηλαδή από την Κυριακή 16 Νισάν του έτους 33 μ.Χ., ο Ιησούς παρέμενε εδώ στη γη, αλλά η παρουσία του ήταν αόρατη. Κατά καιρούς υλοποιείτο με ανθρώπινη μορφή, όπως έκαναν οι άγιοι άγγελοι στην αρχαιότητα, για να παράσχη στους μαθητάς του απόδειξι ότι είχε αληθινά αναστηθή από τους νεκρούς, αλλά ως πνεύμα. Σε τέτοιες εμφανίσεις του σ’ αυτούς, τους έλεγε «τα περί της βασιλείας του Θεού.» (Πράξεις 1:1-3) Μερικοί από τους αποστόλους ήσαν πριν μαθηταί του Ιωάννου του Βαπτιστού. Και τώρα, την τεσσαρακοστή ημέρα, την ημέρα της αναλήψεώς του στον ουρανό, ο Ιησούς Χριστός έθεσε τους μαθητάς του σε μεγάλη αναμονή όταν τους είπε: «Ο μεν Ιωάννης εβάπτισεν εν ύδατι, σεις όμως θέλετε βαπτισθή εν πνεύματι αγίω ουχί μετά πολλάς ταύτας ημέρας.» (Πράξεις 1:4, 5) Το βάπτισμα των μετανοούντων Ιουδαίων από τον Ιωάννη εγίνετο σε συμβολισμό της μετανοίας των για τα αμαρτήματα που είχαν διαπράξει κατά του νόμου που είχε δώσει ο Θεός μέσω του Μωυσέως.
15 Αυτό το εν ύδατι βάπτισμα μπορεί να τους είχε δώσει ένα μέτρο ανακουφίσεως καθώς και μια αγαθή συνείδησι. Αλλά ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα επάνω στους μαθητάς του Ιησού αν ‘εβαπτίζοντο εν πνεύματι αγίω’; Έπρεπε να τους υποκινήση σε ενέργεια, διότι το άγιο πνεύμα του Θεού είναι η αγία, αόρατη ενεργός δύναμίς του.—Ματθαίος 3:11.
16. Σύμφωνα με τα λόγια του Ιησού στις Πράξεις 1:6-8, τι θα υποκινούσε το άγιο πνεύμα τους μαθητάς να κάνουν;
16 Όταν θα ελάμβαναν το άγιον πνεύμα του Θεού, τι θα υποκινούντο να κάνουν αυτά τα άτομα; Ο Ιησούς, λίγο πριν από την ανάληψί του στον ουρανό, είπε στους μαθητάς του: «Θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το άγιον πνεύμα εφ’ υμάς, και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία και έως εσχάτου της γης.» (Πράξεις 1:6-8) Σ’ αυτά τα λόγια βρίσκεται η απάντησις του ερωτήματός μας: Εκείνοι που θα ελάμβαναν το άγιο πνεύμα, θα υποκινούντο να δώσουν μια παγκόσμια μαρτυρία σχετικά με το γεγονός ότι ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας, ο Χριστός.
17. Την πεντηκοστή ημέρα από της αναστάσεώς του, κάτω από ποιες περιστάσεις εξεπληρώθη η υπόσχεσις του Ιησού στους μαθητάς του;
17 Ο Ιησούς Χριστός ανελήφθη στον ουρανό. Πέρασαν δέκα μέρες. Η πεντηκοστή ημέρα από την ανάστασι του Χριστού έφθασε! Στην Ιερουσαλήμ εωρτάζετο από τους Ιουδαίους η ημέρα των Εβδομάδων ή Πεντηκοστή. Νωρίς το πρωί, περίπου εκατόν είκοσι μαθηταί συναθροίσθηκαν, όχι στον εορταστικό ναό, αλλά σ’ ένα υπερώον, αναμένοντας. «Εξαίφνης έγεινεν ήχος εκ του ουρανού ως ανέμου βιαίως φερομένου, και εγέμισεν όλον τον οίκον όπου ήσαν καθήμενοι· και εφάνησαν εις αυτούς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ως πυρός, και εκάθησεν επί ένα έκαστον επ’ αυτών, και επλήσθησαν άπαντες πνεύματος αγίου, και ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας, καθώς το πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν.»—Πράξεις 2:1-4.
18, 19. Όπως εξήγησε ο Πέτρος, ποια προφητεία άρχισε να εκπληρώνεται εκείνη την ημέρα της Πεντηκοστής και πόσο καιρό από τότε που ελέχθη;
18 Επιτέλους, ύστερα από οκτακόσια και πλέον χρόνια από τότε που ελέχθη, άρχισε να εκπληρώνεται η προφητεία του Ιωήλ 2:28-32. Έκπληκτοι οι Ιουδαίοι συγκεντρώθηκαν για να παρατηρήσουν το φαινόμενο. Μερικοί κατηγόρησαν τους μαθητάς ότι ήσαν μεθυσμένοι. Ο απόστολος Πέτρος με θάρρος τούς είπε τα εξής:
19 «Αλλά τούτο είναι το ρηθέν δια του προφήτου Ιωήλ· Και εν ταις εσχάταις ημέραις, λέγει ο Θεός, θέλω εκχέει από του πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα, και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας και αι θυγατέρες σας, και οι νεανίσκοι σας θέλουσιν ιδεί οράσεις, και οι πρεσβύτεροί σας θέλουσιν ενυπνιασθή ενύπνια· και έτι επί τους δούλους μου και επί τας δούλας μου εν ταις ημέραις εκείναις θέλω εκχέει από του πνεύματός μου, και θέλουσι προφητεύσει. Και θέλω δείξει τέρατα εν τω ουρανώ άνω και σημεία επί της γης κάτω, αίμα και πυρ και ατμίδα καπνού· ο ήλιος θέλει μεταστραφή εις σκότος και η σελήνη εις αίμα, πριν έλθη η ημέρα του Ιεχωβά η μεγάλη και επιφανής. Και πας όστις αν επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή.»—Πράξεις 2:16-21 ΜΝΚ.
20. Ποιο βάπτισμα έλαβε χώρα τότε και ποιον προσδιώρισε ο Πέτρος ως εκείνον που θα εχρησιμοποιείτο για να κάνη αυτό το βάπτισμα;
20 Το βάπτισμα με άγιο πνεύμα είχε λάβει χώρα, ακριβώς όπως είχε υποσχεθή ο Ιησούς. Το ότι ελέχθη πως το πνεύμα θα ‘εξεχύνετο,’ θα συμφωνούσε με το γεγονός ότι αυτό ομοιάζει μ’ ένα υγρό στοιχείο για κατάλληλο βάπτισμα. Ενθυμούμεθα ότι ο Θεός είχε δώσει στον Ιωάννη τον Βαπτιστή το σημείο σχετικά με τον Ιησού, για να δείξη ότι «ούτος είναι ο βαπτίζων εν πνεύματι αγίω.» (Ιωάννης 1:33) Ο απόστολος Πέτρος, σύμφωνα μ’ αυτό το γεγονός, προσδιώρισε τον ενδοξασμένο Ιησού Χριστό ως το μέσον του Θεού για την έκχυσι του αγίου πνεύματος σ’ αυτούς τους πρώτους Χριστιανούς. Ο Πέτρος είπε κατόπιν στους Ιουδαίους εκείνους που εώρταζαν την Πεντηκοστή: «Τούτον τον Ιησούν ανέστησεν ο Θεός, του οποίου πάντες ημείς είμεθα μάρτυρες. Αφού λοιπόν υψώθη δια της δεξιάς του Θεού και έλαβε παρά του Πατρός την επαγγελίαν του αγίου πνεύματος, εξέχεε τούτο, το οποίον τώρα σεις βλέπετε και ακούετε.»—Πράξεις 2:32, 33.
21. Πώς μπορούσε ο Πέτρος να πη ότι εκείνοι είδαν και άκουσαν εκείνο που εξέχεε ο ενδοξασμένος Ιησούς;
21 Εκείνοι είδαν και άκουσαν τη λειτουργία του αγίου πνεύματος, διότι είδαν τις γλώσσες πυρός πάνω από τα κεφάλια των μαθητών και άκουσαν τις ξένες γλώσσες που ωμιλούντο θαυματουργικά από τους μαθητάς.
22. Τι άλλο, λοιπόν, συνέβη με τους μαθητάς που αντιστοιχεί με ποιο γεγονός που έλαβε χώρα και στον Ιησού μετά το εν ύδατι βάπτισμά του;
22 Εν τούτοις, εκείνη την ημέρα της Πεντηκοστής έλαβε χώρα κάτι περισσότερο από το απλό βάπτισμα των μαθητών του Ιησού με άγιο πνεύμα. Έλαβε χώρα και το χρίσμα αυτών με άγιο πνεύμα. Όπως ακριβώς ο Ιησούς εχρίσθη με άγιο πνεύμα μετά το βάπτισμά του στο ύδωρ κι έγινε έτσι Χριστός ή Κεχρισμένος, το ίδιο συνέβη και με τους μαθητάς του. Κι εκείνοι εχρίσθησαν μ’ αυτό με το οποίον βαπτίσθηκαν.
23. Επίσης, με τι σφραγίσθηκαν οι μαθηταί, όπως εξηγείται από τον Παύλο στα εδάφια 2 Κορινθίους 1:21, 22;
23 Επί πλέον, εκείνοι σφραγίσθηκαν μ’ αυτό το πνεύμα σε ένδειξι της πνευματικής κληρονομιάς που θα ελάμβαναν. Αυτό συμφωνεί μ’ εκείνο που είπε και ο απόστολος Παύλος στη Χριστιανική εκκλησία της αρχαίας Κορίνθου στην Ελλάδα: «Ο δε βεβαιών ημάς μεθ’ υμών εις Χριστόν και ο χρίσας ημάς είναι ο Θεός, όστις και εσφράγισεν ημάς και έδωκε τον αρραβώνα του πνεύματος εν ταις καρδίαις ημών.»—2 Κορινθίους 1:21, 22.
24. Τι έγραψε αργότερα ο απόστολο Ιωάννης σχετικά με το χρίσμα στα εδάφια 1 Ιωάννου 2:20, 27;
24 Ο απόστολος Ιωάννης, που ήταν παρών σ’ αυτή την έκχυσι του αγίου πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής, κατενόησε τι ελάμβανε χώρα. Γι’ αυτό και έγραφε τα εξής στους ομοπίστους του: «Σεις έχετε χρίσμα από του αγίου και γνωρίζετε πάντα (πάντες, ΜΝΚ). Και το χρίσμα, το οποίον ελάβετε απ’ αυτού, εν υμίν μένει, και δεν έχετε χρείαν να σας διδάσκη τις· αλλά καθώς σας διδάσκει το αυτό χρίσμα περί πάντων, ούτω και αληθές είναι και δεν είναι ψεύδος, και καθώς σας εδίδαξε, θέλετε μένει εν αυτώ.»—1 Ιωάννου 2:20, 27.
ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΙΣ ΥΠΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ
25. Για να έχη ένας βαπτισμένος Χριστιανός ουράνια κληρονομιά υπ’ όψιν, σε ποια ενέργεια του αγίου πνεύματος ήταν ανάγκη να υποβληθή;
25 Υπάρχει και ένα άλλο χαρακτηριστικό σχετικά μ’ αυτή τη λειτουργία της ενεργού δυνάμεως του Θεού. Ο Ιησούς το ετόνισε όταν είπε: «Εάν τις δεν γεννηθή εξ ύδατος και πνεύματος, δεν δύναται να εισέλθη εις την βασιλείαν του Θεού.» (Ιωάννης 3:3, 5) Ένας Χριστιανός με ουράνια κληρονομιά υπ’ όψιν, πρέπει να μιμηθή τον Κύριόν του τον Ιησού, με το να βαπτισθή στο νερό. Μ’ αυτόν τον τρόπο συμβολίζει την αφιέρωσι του εαυτού του στον Ιεχωβά Θεό, να κάνη το θείο θέλημα. (Ματθαίος 28:19, 20) Πρέπει όμως να υπάρχη επάνω του και η ενέργεια του αγίου πνεύματος. Γιατί; Διότι, όπως έγραψε ο απόστολος Παύλος στην επιστολή 1 Κορινθίους 15:50, «σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά την αφθαρσίαν.»
26. Ο απόστολος Ιωάννης, αφού έγραψε για το χρίσμα, ομιλεί για ποια σχέσι των κεχρισμένων ατόμων με τον Θεό;
26 Αν οι μαθηταί πρόκειται να εισέλθουν στην ουράνια βασιλεία του Θεού, πρέπει ‘ν’ αναγεννηθούν’ κι έτσι να γίνουν πνευματικοί υιοί του Θεού. Όπως και στην περίπτωσι του Ιησού, ο πνευματικός υιός του Θεού είναι εκείνος που χρίεται με άγιο πνεύμα. Αυτό εξηγεί το γεγονός ότι ο κεχρισμένος απόστολος Ιωάννης, αφού μιλεί για το χρίσμα, προχωρεί και λέγει στην επιστολή 1 Ιωάννου 3:1-3:
«Ίδετε οποίαν αγάπην έδωκεν εις ημάς ο Πατήρ, ώστε να ονομασθώμεν τέκνα Θεού. Δια τούτο ο κόσμος δεν γνωρίζει ημάς, διότι δεν εγνώρισεν αυτόν. Αγαπητοί, τώρα είμεθα τέκνα Θεού, και έτι δεν εφανερώθη τι θέλουμεν είσθαι· εξεύρομεν όμως ότι όταν φανερωθή, θέλομεν είσθαι όμοιοι με αυτόν, διότι θέλομεν ιδεί αυτόν καθώς είναι. Και πας όστις έχει την ελπίδα ταύτην επ’ αυτόν καθαρίζει εαυτόν, καθώς εκείνος είναι καθαρός.»
27. Πώς τονίζεται στα εδάφια Ιωάννης 1:11-13 ότι οι ανθρώπινοι γονείς δεν έχουν καμμιά σχέσει με την ‘αναγέννησι’ ενός Χριστιανού;
27 Οι ανθρώπινοι γονείς δεν έχουν καμμιά σχέσι με την ‘αναγέννησι’ ενός ατόμου. Από ατομική του πεποίθησι μπορεί ένας να δεχθή τον Ιησού ως τον Μεσσία και να τον ακολουθήση ως τον κεχρισμένον από τον Θεό για να είναι Βασιλεύς στην ουράνια Μεσσιανική βασιλεία. Απόκειται λοιπόν στο θέλημα του Θεού, το αν θ’ αναγεννηθή ένας τέτοιος ακόλουθος του Χριστού με άγιον πνεύμα. Όχι οι ανθρώπινοι γονείς, αλλά ο Θεός είναι εκείνος που αναγεννά τέκνα για τον ουρανό. Αυτό είναι εκείνο που λέγει ο απόστολος Ιωάννης. Ιδού τα λόγια του Ιωάννου: «Εις τα ίδια ήλθε,» [δηλαδή, ο Ιησούς Χριστός όταν ήλθε στο Ιουδαϊκό έθνος πριν από δεκαεννέα αιώνες] «και οι ίδιοι δεν εδέχθησαν αυτόν. Όσοι δε εδέχθησαν αυτόν, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού οίτινες ουχί εξ αιμάτων, ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ’ εκ Θεού εγεννήθησαν.» (Ιωάννης 1:11-13) Με το ν’ αναγεννηθούν από τον Θεό, αυτοί γίνονται πνευματικοί υιοί του. Ο Θεός δεν τους αναγεννά στη μήτρα μιας μητέρας.
«ΝΕΑ ΚΤΙΣΙΣ»
28. Ποιος είναι εκείνος που καθορίζει το ότι θα υπάρξουν πνευματικά τέκνα του Θεού και πώς αυτοί είναι, με μια έννοια, «απαρχή τις των κτισμάτων αυτού»;
28 Δεν αποφασίζουν οι ανθρώπινοι γονείς μόνοι τους για την απόκτησι τέκνων από τη σάρκα και το αίμα των; Ναι! επίσης κι ο Θεός αποφασίζει ποιον θ’ αναγεννήση για να είναι πνευματικός του υιός με μια ουράνια κληρονομιά. «Εξ ιδίας αυτού θελήσεως εγέννησεν ημάς δια του λόγου της αληθείας, δια να ήμεθα απαρχή τις των κτισμάτων αυτού.» Αυτό γράφει ο μαθητής Ιάκωβος σε Χριστιανούς τους οποίους αποκαλεί «τας δώδεκα φυλάς τας διεσπαρμένας.» (Ιακώβου 1:1, 18) Στη γεωργία, οι ‘απαρχές’ ή ‘πρωτοκάρπια’ λαμβάνονται από τη νέα συγκομιδή και αφιερώνονται στον Θεό σαν κάτι άγιο και κάτι που οφείλεται σ’ αυτόν. Ποιοι, λοιπόν, αποτελούν την πνευματική απαρχή, τα πνευματικά πρωτοκάρπια; Εκείνοι τους οποίους ο ουράνιος Πατήρ αναγεννά σύμφωνα με το θέλημά του και μέσω του «λόγου της αληθείας.» Τους προσλαμβάνει από την ανθρώπινη οικογένεια για ν’ αποτελέσουν την τάξι της ουράνιας Βασιλείας.
29. Για να μπορέση ένας Χριστιανός να εισέλθη στην ουράνια βασιλεία, τι απαιτείται απ’ αυτόν όπως δείχνουν τα εδάφια 1 Πέτρου 1:3, 4;
29 Ο Χριστιανός απόστολος Πέτρος έγραψε τα εξής στην ίδια τάξι των ‘απαρχών’ ή ‘πρωτοκαρπίων’: «Ανεγεννήθητε [ελάβατε μια νέα γέννησι, ΜΝΚ] ουχί εκ φθαρτού σπέρματος, αλλά αφθάρτου, δια του λόγου του Θεού του ζώντος και μένοντος εις τον αιώνα.» (1 Πέτρου 1:23) Η ‘νέα γέννησις’ ή ‘αναγέννησις’ είναι αναγκαία για την οριστική είσοδο ενός Χριστιανού στην ουράνια βασιλεία. Γι’ αυτό ο Πέτρος γράφει: «Ευλογητός ο Θεός και Πατήρ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, όστις κατά το πολύ έλεος αυτού ανεγέννησεν ημάς εις ελπίδα ζώσαν δια της αναστάσεως του Ιησού Χριστού εκ νεκρών, εις κληρονομίαν άφθαρτον και αμίαντον και αμάραντον, πεφυλαγμένην εν τοις ουρανοίς δι’ ημάς.»—1 Πέτρου 1:3, 4· βλέπε επίσης 1 Ιωάννου 3:9.
30, 31. (α) Εκείνοι που έλαβαν την «υιοθεσίαν» τι λέγουν στον Θεό; (β) Εκείνοι που έχουν λάβει αυτή την υιοθεσία, σε ποια διαθήκη βρίσκονται και τι είδους έθνος αποτελούν;
30 Ο απόστολος Παύλος έγραψε τα εξής στους Χριστιανούς της Ρωμαϊκής επαρχίας της Γαλατίας, οι οποίοι είχαν λάβει την «υιοθεσίαν»: «Και επειδή είσθε υιοί, εξαπέστειλεν ο Θεός το πνεύμα αυτού εις τας καρδίας σας, το οποίον κράζει· Αββά, ο Πατήρ. Όθεν δεν είσαι πλέον δούλος αλλ’ υιός εάν δε υιός, και κληρονόμος του Θεού.»—Γαλάτας 4:5-7.
31 Οι εκχριστιανισμένοι Ιουδαίοι, όπως και ο ίδιος ο Παύλος, δεν ήσαν πλέον δούλοι κάτω από τη διαθήκη του Νόμου που είχε ως μεσίτη τον προφήτη Μωυσή. Ήσαν τώρα πνευματικοί υιοί του Θεού και ήσαν στην ‘καινή διαθήκη’ που είχε μεσίτη τον Ιησού Χριστό, έναν Προφήτη μεγαλύτερο από τον Μωυσή. Αυτή η νέα διαθήκη παράγει εκείνο που η παλαιά διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου απέτυχε να παραγάγη, δηλαδή, ένα «βασίλειον ιεράτευμα και έθνος άγιον.» (Έξοδος 19:5, 6· Εβραίους 8:6-13· 1 Τιμόθεον 2:5, 6) Το ‘άγιον έθνος’ που είναι στη νέα διαθήκη είναι, επομένως, ένας πνευματικός Ισραήλ, που αποτελείται από Χριστιανούς οι οποίοι είναι Ιουδαίοι ή Ισραηλίται εσωτερικώς. Αυτοί έχουν κάνει περιτομή της καρδίας των μάλλον και όχι εξωτερικώς της σάρκας των. Αυτό διαβάζομε και στα εδάφια Ρωμαίους 2:28, 29.
32. Σύμφωνα με τα εδάφια 2 Κορινθίους 5:16-18, γιατί δεν γνωρίζομε κανένα Χριστιανό, ούτε και τον Χριστόν τον ίδιο, κατά σάρκα;
32 Έχοντας υπ’ όψιν όλα αυτά τα χαρακτηριστικά σχετικά με τους πνευματικούς υιούς του Θεού, μήπως μας εκπλήσσει το ότι ο απόστολος Παύλος ομιλεί για μια ‘νέα κτίσι’; Όχι! Είναι λογικό να το κάνη αυτό. Ο απόστολος Παύλος ορμώμενος από το γεγονός ότι ο Ιησούς Χριστός αναστήθηκε από τους νεκρούς ως ένας ουράνιος πνευματικός υιός του Θεού, λέγει τα εξής: «Ώστε ημείς από του νυν δεν γνωρίζομεν ουδένα [Χριστιανόν] κατά σάρκα· αν δε και εγνωρίσαμεν κατά σάρκα τον Χριστόν, αλλά τώρα πλέον δεν γνωρίζομεν. Όθεν εάν τις ήναι εν Χριστώ, είναι νέον κτίσμα· τα αρχαία παρήλθον, ιδού, τα πάντα έγιναν νέα. Τα δε πάντα είναι εκ του Θεού.»—2 Κορ. 5:16-18.
33. Για να εισέλθη κάποιος στην ουράνια βασιλεία, είναι αναγκαία περιτομή της σαρκός ή, αν όχι, τι είναι αναγκαίο;
33 Από όλα αυτά βγαίνει το συμπέρασμα ότι, η κατά σάρκα περιτομή ενός ατόμου ως σαρκικού απογόνου του πατριάρχου Αβραάμ, δηλαδή ως φυσικού Ιουδαίου, δεν αποτελεί απαίτησι για την απόκτησι σωτηρίας εκ μέρους μας μέσω του Μεσσία, του Χριστού. Στην περίπτωσι των ατόμων εκείνων οι οποίοι αναμένουν να πάνε στον ουρανό, τι είναι πραγματικά αναγκαίο; Ο θεόπνευστος απόστολος Παύλος απαντά με αυτά τα σαφή λόγια: «Ούτε περιτομή ισχύει τι ούτε ακροβυστία, αλλά νέα κτίσις. Και όσοι περιπατήσωσι κατά τον κανόνα τούτον, ειρήνη επ’ αυτούς και έλεος, και επί τον Ισραήλ του Θεού.» (Γαλάτας 6:15, 16) Όλος αυτός ο «Ισραήλ του Θεού» είναι μια «νέα κτίσις.»
34. Για να σταματήσουν οι αμφιβολίες σχετικά με το αν ήταν αναγκαία η κατά σάρκα περιτομή για αιώνια σωτηρία, τι έκαμε η εκκλησία της Αντιοχείας;
34 Σήμερα μερικά άτομα που έχουν την κατά σάρκα περιτομή μπορεί ν’ αμφισβητήσουν αυτά τα λόγια του θεοπνεύστου αποστόλου Παύλου, ενός εκχριστιανισμένου Ιουδαίου. Αλλά ακόμα και δεκαέξη χρόνια μετά τον θάνατο, την ανάστασι και την ανάληψι του Ιησού Χριστού, υπήρχαν εκείνοι που ισχυρίζοντο ότι η κατά σάρκα περιτομή ήταν αναγκαία για αιώνιο σωτηρία. Αυτό συνέβαινε στην Αντιόχεια της Συρίας, όπου οι μαθηταί του Χριστού για πρώτη φορά ωνομάσθησαν Χριστιανοί. (Πράξεις 11:26) Τι έγινε τότε; Η εκκλησία της Αντιοχείας απέστειλε τον Παύλο και τον ιεραποστολικό του σύντροφο Βαρνάβα και άλλους «προς τους αποστόλους και πρεσβυτέρους εις Ιερουσαλήμ περί του ζητήματος τούτου.» (Πράξεις 15:1, 2) Έγινε λοιπόν συμβούλιο των αποστόλων και πρεσβυτέρων της εκκλησίας της Ιερουσαλήμ για ν’ αποφανθούν περί του αν οι μη Ιουδαίοι πιστοί στον Χριστόν έπρεπε να περιτέμνωνται εξωτερικώς κατά σάρκα.
35. Τι σχέσι είχε το άγιο πνεύμα με την απόφασι που εξεδόθη από το Συμβούλιο της Ιερουσαλήμ και τι έλεγε η απόφασις;
35 Τελικά, ύστερα από πολλή συζήτησι και προσκόμισι αποδείξεων γι’ αυτή την περίπτωσι, ο μαθητής Ιάκωβος ανεφέρθη στα κατάλληλα λόγια του Αμώς 9:11,12 που ήσαν εμπνευσμένα από το άγιο πνεύμα του Θεού και τα οποία ήδη εξεπληρώνοντο κάτω από την καθοδηγία του αγίου πνεύματος. Σαφώς, η κατεύθυνσις του αγίου πνεύματος του Θεού ήταν ότι, αυτή η περιτομή της σαρκός δεν ήταν αναγκαία για τους εξ εθνών πιστούς οι οποίοι εκλήθησαν από τα έθνη για το όνομα του Ιεχωβά. Χωρίς αμφιβολία, το άγιο πνεύμα του Θεού έφερε στη διάνοια του Ιακώβου αυτή την αποφασιστική Γραφική περικοπή και τον καθωδήγησε επίσης να συστήση τα εξέχοντα σημεία που έπρεπε να καλυφθούν στην απόφασι που θα εξεδίδετο από το Συμβούλιο της Ιερουσαλήμ. Η απόφασις του Συμβουλίου έλεγε τα εξής:
«Εφάνη εύλογον εις το άγιον πνεύμα και εις ημάς να μη επιβάλλωμεν εις εσάς μηδέν πλειότερον βάρος εκτός των αναγκαίων τούτων, να απέχητε από ειδωλοθύτων και αίματος και πνικτού και πορνείας· από των οποίων φυλάττοντες εαυτούς θέλετε πράξει καλώς. Έρρωσθε.» (Πράξεις 15:3-29· 21:25)
Αποφασίσθηκε λοιπόν ότι εκείνο που ήταν αναγκαίο για τους Χριστιανούς για να λάβουν την ουράνια κληρονομιά ήταν, όχι η εξωτερική περιτομή της σαρκός, αλλά το να είναι κάποιος μια «νέα κτίσις.»
36. Με το χρίσμα της, η αναγεννημένη από το πνεύμα εκκλησία ποια αποστολή υποχρεούται να εκτελέση και τι διδάσκει σ’ αυτήν ο Ιεχωβά σχετικά μ’ αυτό;
36 Τότε, στον πρώτο αιώνα μ.Χ., οι Χριστιανοί πιστοί έχαιραν γι’ αυτή την απόφασι του Συμβουλίου της Ιερουσαλήμ. Κι εμείς σήμερα μπορούμε να χαίρωμε για την ίδια αυτή θεόπνευστη απόφασι. Από τις Άγιες Γραφές αναγνωρίζομε ότι, η αναγεννημένη από το πνεύμα Χριστιανική εκκλησία ως «νέα κτίσις» είναι κεχρισμένη με το πνεύμα του Ιεχωβά, ακριβώς όπως ο Αρχηγός αυτής της εκκλησίας, ο Ιησούς Χριστός. Τώρα εναπόκειται σ’ αυτή την εκκλησία να κάνη αυτό που εντέλλεται από το χρίσμα, δηλαδή, ‘να ευαγγελίζεται εις τους πτωχούς.’ Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός δεν παραμέλησε αυτήν την υποχρέωσι, αλλά έθεσε το υπόδειγμα για όλους τους ακολούθους του. (Ησαΐας 61:1-3) Ως πνευματικοί υιοί του Θεού, οι ακόλουθοί του διδάσκονται από τον Ιεχωβά εκείνα που πρέπει να κηρύξουν ως «αγαθά νέα» απ’ Αυτόν. (Ησαΐας 54:13) Ο Ιεχωβά με το πιστό παράδειγμα και τα λόγια του Υιού του Ιησού Χριστού, διδάσκει τη Χριστιανική εκκλησία ότι η ζωοπάροχη είδησις που πρέπει να αναγγέλλη παντού, είναι το ευαγγέλιον της Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού.